je zit nog
akelig rechtop
met een strakke
ongedurigheid
die kou uitstraalt
gebeeldhouwd
vinden ze jouw
gezicht waarin
de lijnen door
de tijd zijn gegrift
je bewegen volgt
de metronomische
tik van je leeftijd
waardoor alles op
protocol wordt verricht
je lach klinkt hoog
en wat verdroogd
waar ooit zachtheid
schaduwde spant
perkament de kroon
nog spreken je
handen een eigen taal
zijn je vingers watervlug
in het stillen van
chaos en onrust