je ogen vlamden
schroeiden mijn huid
verschrikt dook ik achteruit
wist van je temperament
maar deze explosie
was voor mij ongekend
er waren geen woorden
waartussen emoties laveerden
slechts de eruptie om te trotseren
woede koelde door
ijzige blikken en bevroor
toen ik probeerde te schikken
wij zijn het absolute
nulpunt binnen gegaan
waar liefde niet meer kan bestaan
ooit zullen wij ontdooien
wie weet gaat de lente zich
na deze winter toch nog ontplooien