ik ben altijd
de treden op gegaan
vaak pas later
mezelf weer ingehaald
om in verbazing
te kijken waar ik bleef
altijd verwonderd
wat mij steeds dreef
om erbij te zijn in het
raken aan liefde en pijn
door het ontdekken van
ieders gevoelige plekken
hen te behoeden voor
de neerwaartse spiraal
door het reiken van handen
de zuiging breekt banden
dwingt los te laten
wat ons zo dierbaar is
om dan naakt te stranden
eenzaam in totale duisternis