mijn schreeuw
deed het glas breken
duizenden scherven
konden hun vorm vergeten
waaierden rond
vielen als druppels regen
kleuren verspattend
op de marmeren grond
ik zag je ontwaken
bevallig het kristal loslaten
waarmee ik jou had omgeven
in schoonheid zonder leven
heb angst onderdrukt
de virtuele bloemen geplukt
zonder ontmoeten
eindelijk durf ik jou te groeten