Ik mag niet meer om je geven.
Ja ... en dat doet pijn.
Je doet de laatste dagen stug tegen me.
Geloof me ... dan voel ik me pas klein!
Ik moet zo vaak aan je denken,
hoe je je voelt en wat je doet.
Het lijkt nu net alsof ik de schuldige ben.
Je gaat niet naar school, dat is niet goed.
We hebben veel commentaar gekregen
van de mensen om ons heen.
Ik spoor niet, ik ben een dwaas,
sorry, dat ik om je geef, maar dat is wat ik meen!
Mijn droom, mijn kanjer, ik zal je laten gaan
Iedereen tevreden nu, iedereen nu blij?
Nooit meer een ONS, nooit meer een WIJ.
Maar één ding wil ik nog graag weten
want ik twijfel zo aan mezelf ...
Jij voelde toch ook wat ik voelde?
Ik ben toch niet gek?
Het gevoel was toch echt
of was het allemaal ingebeeld?