De beeldjes

gerimpeld
lacht zij de
stilte weg van
de bevende
hand en vingers
op het kleed
waar zij nijver
de beeldjes
maakt van
haar familie
zoals zij denkt
dat zij ooit
zijn geweest
zo uit de geest

zij is zelf
lang geleden
ook even
weggeweest
in een hemels
moment
dat zij nooit
heeft vergeten
en nu tekent
zij in de vleug
haar beelden
die verschijnen
en verdwijnen
met een veeg