Verlamd van schrik

handen rustend
op de balustrade
blik op verder
kijkend naar
het open
spiegelend
verlopen van
de horizon die
niet te vangen is

weidsheid
die geen
grenzen kent dan
de belemmering
van ons eenvoudig
zichtvermogen
dat niet alles
registreert wel
uit de verre verte

en daar de kleuren
van angst kan
waarnemen in een
ons onbekende
frequentie
naderbij sluipend
in stinkende
emotiegolven zonder
zich bloot te geven

in een vorm van
contact die bij
voorbaat al
weerzin- en
afschrikwekkend
overkomt zelfs
al op deze afstand
waar wij verlamd
van schrik verblijven