Kleine angsten

een heerlijk
open gezicht
toch sluimeren in
het zwart van
je ogen de kleine
angsten van de
donkere nacht

het onbekende
geluid dat de
wind rammelt aan
een losse plank
het grintpad dat
zijn stenen in
de nacht herschikt

toch ben je
fier genoeg om
de angst niet
te laten zien
wel de blijdschap
las je weer in de
kamer terug bent

met het hoogste
woord dat je het
ondefinieerbare zwart
naar de prullenmand
hebt verwezen en deze
snel hebt geleegd
voor de zekerheid