Het alledaagse leven

ik kijk
zie nog net
de vage glimlach
op het gezicht
van het lijk dat
ik ooit worden zal

ik ben op tijd
voor mijn
ochtendwandeling
waar wij in
zelfgenoegzaamheid
op het schelpenpad

luisteren naar
het geknisper
en gefluister
van zee en wind
mijn vrind zingt
altijd luidkeels mee

ik houd mijn
stok stevig vast
hij geeft mij
kracht in verbinding
met de tijd die
mij nog is gegund

ik tel de stappen
tot wij moeten keren
en de onderste helft
van aarde gaan proberen
met onderweg de bank
die gedachten vangt

als epiloog van
deze tocht en
natuurlijk weer met
dezelfde pen beschreven
ter verduidelijking
van het alledaagse leven