Het monumentale

soms hoor ik
het zachte geluid
van huid dat langs
een sluier glijdt

zie ik wit
bewegen zonder wind
een hand die in bedaagde
rust de opening vindt

zelfs stilte houdt
de adem in als dit
onaangekondigde bezoek
haar boodschap doet

er is geen angst meer
in het levenslang wachten
wel een lach met
de allerlaatste krachten

als welkom om
samen te verscheiden
waarbij jouw wit
mijn donker zal leiden

het monumentale
is al afgevlakt alles
lijkt gewoontjes toch
hemel ik nog met een lach