In gestrekte draf

natuurlijk
wil ik geen wereld
met kaboutergespuis

of de smidse
en kobolden achter
hun machinegeruis

wel een jonge
schone fee die eenzaam
in de hoge toren huist

moederziel alleen
haar nachten weent
gespeend van lief en thuis

dan gaat mijn witte
paard al in gestrekte draf
op het tere wezen af

ik glimlach superieur
zet mijn ladder bij de deur
en breng haar een aubade

wij zijn samen weggegaan
het open raam bewijst
dat dromen echt bestaan