Je bladerde bleek

het was al
een klein wonder
dat jij groeide

zag hoe je steel
zich kromde in een
voortdurend verwonden

je bladerde bleek
op een plaats uit de zon
zonder koesterend licht

bijna niemand wist
hoe eenzaam je oogde
in het mat witte gezicht

toch knopte je
na doorgestane ellende
bloeide plotseling voluit

met warme kleuren die
vol tederheid spraken over
je leven dat even de hemel raakte