Geen ijs te breken

een slanke hand
die deuren opent
en het licht binnen laat

ogen die begroeten
een lach die je
even stil doet staan

de kamer
spreekt mij aan
in een warm ontvangen

je stem vraagt
melodieus en zacht
zal ik de jas ophangen

er is geen
ijs te breken
wij weten beiden beter

zijn doorgelopen
naar de zon pas toen
keerde jij je naar mij om

wij hebben daar
elkaar gegeven wat wij al
zo lang misten in ons leven