Het vileine geel

in jouw bloedrood
zullen hanen kraaien
het vileine geel
waarmee je stilte schijnt
is voor even verleden tijd

ik voelde je krachten
zag hoe licht verschoof
van geel naar rood
zich spreidde en jou
oplichtte in duister blauw

jij kon niet meer
de spiegel zijn van
het nachtelijk vergeten
waarop jij eonen lang in
koele rust hebt neergekeken

pas als de nacht
zal stokken en de zon
ter kimme stijgt geef jij
de vage kleur weer prijs
die altijd aan de hemel prijkt