Donkerden je ogen

ik heb je kussen
nooit willen blussen
deed water bij de wijn
maar jouw chaos
bleef een festijn

vaak donkerden je ogen
terwijl de zon volop scheen
samen voelde we de pijn
van het existentiële alleen
jij kon nergens heen

onbereikbaar in
een wereld die bruiste
tot de bui overtrok
plezier triomfeerde en
wij voorzichtigheid leerden

tussen dalen en bergen
weeft zich ons leven
de kleuren gescheiden
om het vloeken te mijden
in chaos en pijn wil ik bij je zijn