Hun stilte in zinnen

wij zijn talen
gaan spreken waarvan
de woorden ontbreken

oog en gebaar
worden een paar in
een neigend begroeten

de lach zorgt
voor balans in
het haastige moeten

handen kleuren
met vormen en beelden
het dagelijks gebeuren

in begrijpen is
naar elkaar kijken
de basis van zien

door het spiegelen
van licht lezen wij
de ziel in het gezicht

woorden ontbreken
maar door hun stilte in zinnen
zullen wij ze nooit vergeten