Een wegwuivende lach

weer lopen vingers
over levenslijnen
zoekend naar begin en einde

ogen vragen om
bevestiging met een diepe zucht
wel heen maar nog niet terug

het pad van rozen
was voor jou nooit weggelegd
jij hebt er mij niets van gezegd

dan viel er stilte
overgaand naar orde van de dag
ontwijking door een wegwuivende lach

lijnen breken waar zij zijn verhard
herinneringen spreken eindelijk
over hoe zwaar jij het vroeger had