Een ritme zonder schikken

wij tuurden samen
naar de einder
ik zag nog zon en jij zei
dat het donkeren al begon

het zachte licht
bescheen warm je gezicht
jij rilde even alsof
de kou je al deed beven

wij zijn gaan lopen
ieder in zijn eigen pas
op een ritme waarin handen
zich niet samen wilden schikken

nog overbrugt mijn lach
het niet meer kunnen raken
onafhankelijkheid heeft met respect
en niet met loslaten te maken