In zwart paars

ik weet je altijd nog te vinden
mijn kleine anemoon
jij bloeit leven langs de oever
beschaduwd door een hoge boom

het beekje dartelt lustig
fonkelend langs de zonnelijn
jij kleurt fel de donkere bedding
zonder ooit alleen te zijn

totdat het noodweer
water woest doet kolken
en jij los slaat van je roots
door zware moddergolven

in zwart paars ben jij begraven
stroomafwaarts bij het meer
maar een ding weet ik zeker
volgend jaar bloeit jouw familie weer