Schoonheid zonder leven

mijn schreeuw
deed het glas breken
duizenden scherven
konden hun vorm vergeten

waaierden rond
vielen als druppels regen
kleuren verspattend
op de marmeren grond

ik zag je ontwaken
bevallig het kristal loslaten
waarmee ik jou had omgeven
in schoonheid zonder leven

heb angst onderdrukt
de virtuele bloemen geplukt
zonder ontmoeten
eindelijk durf ik jou te groeten