Zij laten zich vermaken

een zaal die
nog weerbarstig lacht
en wacht met warm applaus

ik het enig lichtpunt
in het zwart die met
klam zweet de sof afwacht

ik knip de wilde haren weg
breek zacht met wat ik zeg
hun weerspannig ik

tot zij met honger blik
alles uit mijn handen eten
hun eigen egootjes vergeten

ik herder weer en hoed
de kudde met mijn schapen
de laatste rij zit al te vozen of te slapen