Vergetelheid van geest

ik zag de eindeloze rij
zwaaiende handen
in snelle vaart wilde ik voorbij

maar moest ze
in de ogen kijken om
ook hun afscheid te begrijpen

voelde nog de warmte
van samen ook al
kende ik niet alle namen

stukjes leven kwamen
in herinnering die
oplichtten in hun blikken

weer doofden
in vergetelheid van geest
het was mooi geweest

handen die ooit mijn leven
omspanden zwaaien mij nu uit
nog even en ik ben weer thuis