Zwart van nacht en ontij

leven breekt
onder mijn handen
in losse verbanden

gedachten sporen
niet meer goed
blijven staan op een perron

terwijl de trein
maar verder raast
naar het volgende station

zie het zwart
van nacht en ontij
door het raam van de wagon

rij de wereld
in de wielen met mijn
steeds eenzamer bestaan

er komt een halte aan
kan de noodrem niet vinden
zie nog de rode lichten gaan