Nooit meer..

Het voelt nog steeds raar,
om te weten dat jij er nooit meer zal zijn.
Enkel in herinnering en onze harten.

Nooit meer een lach van jou ontvangen,
nooit meer jouw stem horen klinken,
nooit meer jouw armen om me heen.

Waarom haalde God jou hier weg,
waarom gaf hij jou die ziekte?
Nooit een antwoord op mijn vragen.

Ik mis je zo hard, jij was de enige die me verstond.
En alweer rolt er een traan over mijn wang.
Ik weet, we hadden vaak ruzie maar toch, we gaven om elkaar.

Ik om jou, jij om mij, en dat blijf ik doen omdat jij het bent.
Ik wou dat ik je sorry kon zeggen, voor alles.
Ik zie je later hierboven en dan praten we alles uit.

Ik mis je, Maarten!