Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Soms..
Soms, als ik alleen ben…..
Soms, als ik alleen ben,
en niemand om mij geeft,
dan denk ik aan de dood,
en de schoonheid die zij heeft.
Soms, als ik alleen ben,
en niemand aan mij denkt,
dan zie ik de dood,
en hoe zij naar me wenkt.
Soms, als ik alleen ben,
en niemand met mij praat,
dan verzeker ik mezelf,
dat het heus weer over gaat.
Krassen.
krassen op de vloer
krassen op behang
krassen op de deur
en krassen op je wang
overal zijn krassen,
maar wie heeft ze gemaakt?
wie heeft er met zijn potlood,
alles aangeraakt?
overal zijn krassen,
kijk maar om je heen.
maar niet je ogen sluiten,
dan zie je er geeneen.
Soms..
Soms zou ik willen dat ik klein was
Niet te zien of onopvallend was
Soms zou ik willen dat ik niks was
Niet iets waard of onnuttig was
Soms zou ik willen dat ik lelijk was
Niet nagekeken of een object was
Soms zou ik willen dat ik dood was
Niet meer in leven of geliefd was
Soms zou ik willen...
Niet meer denken, niet meer doen
Geen soms meer of niet iets willen zijn
Ik wil, ik denk, ik leef
Spiegelbeeld.
spiegelbeeld
tranen maken dat ik ben
tot een ander die ik was
tranen smelten wat ik ken
tot een spiegelende tranen plas
ik zie mezelf en wil niet kijken
want het doet zeer als ik het zie
ik zie mezelf ooit met een ander
maar door mijn tranen niet met wie
Liefdespijn.
Van buiten lijk ik sterk,
en ga ik door met mijn leven en mijn werk.
Van binnen echter niet,
want mijn hart zucht van verdriet.
Het heeft moeite met die liefdespijn,
omdat we nog niet samen kunnen zijn.
Huilen is wat ik doe.
Huilen is al wat ik doe,
soms lijkt het fijn
niks meer te voelen,
en dood te zijn.
Leven is donker,
ik wil het niet meer.
Het is een teleurstelling,
keer op keer.
De pijn in mijn leven,
moet het zo zijn,
dat ik weet hoe het is te voelen,
om dood te willen zijn.
Koud en bang.
ik zit op mijn kamer helemaal alleen
ik luister naar de stilte de stilte om mij heen
zacht hoor ik de regen tikkend tegen mijn raam
de maan schijnt door de wolken
en de wind fluistert jouw naam
ik voel me ongelukkig eenzaam koud en bang
kan mijn tranen niet bedwingen
en ze glinsteren op mijn wang
snel veeg ik ze weg bang dat iemand ze ziet
ze zouden om mij lachen
om mijn tranen van verdriet
Is er een plek
Is er een plek
achter de horizon
waar niemand me ziet
Huilen van pijn
en verdriet
jammer genoeg
bestaat die plek niet
Snijden.
Ik snij
Ik snij
Ik snij voor pijn
Pijn die ik weg wil
En pijn die ik krijg
Zo verwarrend
Zijn pijn weg
Mijn pijn terug
Ik wil het niet
Ik wil het wel
Het is zo'n ingewikkeld spel
Laat mij gaan
En neem mij mee
Mee naar dat plekje
Waar ik wezen wil
Ik snij
En zie dat jij erom huilt
Ik doe jou pijn
En doe mij pijn
Ik wil het niet
Ik wil het wel!
Niet te beschrijven.
het is niet te beschrijven
hoe ik me voel
als alles zich afsluit om me heen
zonder ooit open te zijn geweest
het is niet te beschrijven
hoe de pijn door mijn hart giert
en mijn verleden heeft doordrenkt
tranen zijn slechts een fractie van het gegil
het is niet te beschrijven
hoe het is om er over te praten
zonder te weten waarom
want luisteren is toch niet mogelijk
het is niet te beschrijven
ho e moeilijk het is om te ademen
als de hele wereld me verslikt
en toch wil ik je het vertellen!
Huilen zonder tranen.
Huilen zonder tranen
van buiten zo gewoon
van binnen een verwarring
niemand die het hoort
niemand die het ziet
het huilen zonder tranen
het stil intens verdriet...
Wazig zicht.
Wazig zicht,
door tranen overspoelt.
Door iets aangericht,
en mijn gevoel compleet omwoelt.
Wazig zicht,
en begrijp het niet
door een bericht,
overspoelt met verdriet.
Wa zig zicht,
en ik verdrink
ik klap helemaal dicht,
en ik zink
Wazig zicht,
op de bodem van onmacht.
gevoel totaal ontwricht
comp leet uit balans gebracht....
Wa zig zicht....door mijn tranen
Op zoek naar een plekje..
Ik ben alles echt even zat,
Al mijn dromen stuk.
Geluk zo ver weg,
waarom heb ik al deze pech???
Steeds weer denk ik dat ik het geluk gevonden heb.
Steeds weer denk ik dat ik iemand heb gevonden
Die van me houdt, maar steeds weer sta ik er alleen voor,
En het gaat maar door...
Al die verdriet en pijn ik kan er niet meer tegen
Ik wil hier niet meer zijn....
Dit rotleven gaat maar door en door,
Waar doe ik het eigenlijk nog voor???
Telkens moet ik huilen en zou ik wensen dat ik weg was
Weg van deze wereld, weg uit al die pijn.
Op zoek naar een plekje waar ik gelukkig mag zijn.....
Ik huil
Het leven is vol met verdriet, dat moet je weten.
In het leven is heel veel leuks, dat moet je niet vergeten.
Het leven gaat door, en je moet het niet opgeven.
Want het valt nog zoveel te beleven!
Je denkt aan de negatieve dingen.
De tranen rollen over je wangen.
Wat zou er toch gebeuren als je overlijdt?
Maar dan ben je wel alles kwijt.
Wat moet je met je ouders, die jou niet vertrouwen.
Dat is het leven toch niet waard?
Ik huil maar keer op keer, en het houdt niet op.
Als je denkt dat het over is, gaat het weer fout.
Er is nog zoveel te beleven en dat gooi je dan weg.
Maar steeds voel ik me weer verdrietig, en heb ik pech.
Ik wil blij zijn, net als jij. Ik wil gelukkig zijn, net als jij.
Ik wil dood zijn, niet als jij.
Pijn.
PIJN
Je ziet dat iemand pijn heeft?
Je wilt helpen maar het gaat niet?
Je ziet dat het steeds slechter gaat?
Je wilt weer nog meer doen om haar te helpen?.
Maar het gaat gewoon niet?..
Hoe lang ken ze het nog vol houden al die pijn in haar lichaam
Wie ben ik?
Een tuin vol geuren,
een tuin vol kleuren.
Een leven zonder geuren,
een leven zonder kleuren.
Mijn leven is zwart/wit
met hier en daar een beetje vreugde.
Mijn leven is geen feest.
Dat snap je wel als je dit leest.
Ik woon niet meer thuis,
ik heb niet langer mijn eigen huis.
Ik leef in een waas.
Ik weet soms niet meer waar
of wie ik ben.
Ik weet niet of ik daar ooit nog aan wen.
Ik moet verder met leven,
zoveel mogelijk mensen mijn liefde geven.
Dit wou ik even kwijt,
ik sta nu niet langer bij mezelf in het krijt.
Een traan...
TRAAN
één alomvattende traan,
een traan die de eenheid van de wereld symboliseert,
de oerstof van het ondergewaardeerde verdriet,
de zachte kracht van de pijn,
ze rolt over een wang zoals het lijden stroomt in de mens,
de empirische uiting van de ziel,
vloeibaar...,
verdampend en weer condenserend, vicieus,
slechts één traan tussen het vele gelach,
en toch 1001 maal zo sterk,
ze verplettert het heelal, ze verdringt het geluk,
maar toch is ze waardevol,
en niemand lijkt haar te zien,
ik voel haar, ze is koud.
Voor mijn kop slaan.
Soms kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan,
Waarom moet ik nog bestaan?
Waarom is er zoveel pijn
En kan er niet alleen maar liefde zijn?
Ik ben zoveel van je gaan houden.
Dat ik niet meer weet wie ik nog kan vertrouwen.
Je hebt me zoveel pijn gedaan,
Dat ik niet meer wil bestaan.
Waarom nog..
Waarom zou ik nog leven
als ik toch niks meer heb te geven
Al dat verdriet om niks
alleen maar omdat ik wat in m'n leven mis.
Als ik nou wist dat je van me hield..
dan was jij degene die me nu in leven hield.
Niemand weet..
niemand weet hoe ik me voel
niemand weet wat ik uiteindelijk bedoel
twijfel...
bij alles wat ik zeg en doe
daarom hou ik mijn mondje toe
en laat de dingen voor wat ze zijn
en dat doet me vaak pijn
praten is zo moelijk
zwijgen is zo zwaar
huilen is geen oplossing
enkel een gebaar
een gebaar dat ik in noot verkeer
en toch probeer ik het nog een keer
ik zal er leren mee leven
en het proberen niet op te geven