Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Naamloos massagraf
zacht trilde
en rommelde
verontrustend
het aardse gesteente
brak af rolde weg
in alle formaten
van de plaats delict
nam bomen
en stukken bos
mee naar beneden
de geboortegrond
waarop zij ooit
zijn gegroeid en de
hemel hebben gezien
nog pulseerde
het granieten hart
voordat geweldige
modderstromen
in een snelle
waterafdaling naar
beneden denderden
daar brak de
menselijke bebouwing
als fragiele dozen in de
chaos van een
onvindbaar en naamloos
massagraf met wanhoop
en dood als jammerklacht
De pijn van toen
ik zag
je hand op
het behang
ogen die wegdroomden
vingers die de tijd
nog voelden in
de pijn van toen
die even krampten
toen je weer de
stemmen hoorden
van het twistgesprek
op de overloop
waarvan je in de
toon alle hoop verloor
nooit is het
meer goed gekomen
de lat was veel te
hoog gelegd wat restte
bleek het laatste op de
kaart voor de afrekening
was lang gespaard
Bijdegronds donker
schor krakend
zwaaiden monumentale
kerkdeuren open
voor in het zwart
geklede mensen met
hun hoge hoed
die in stijf raffinement
het publiek verstrakten
tot het ultiem moment
in bijdegronds
donker murmelden
talloze overleden
stemmen over de pijn
aan hun gemankeerde ziel
beroetten walmende
kaarsen het wit graniet
van de zerken uit
een lang verleden tijd
nog dwarrelen
verloren bloembladeren
de kerk in om zonder
gene zich te vlijen
naast het nieuw begin
van hen die hier nu
gaan rusten na alle
kluchten uit hun
menselijk bestaan
Gebroken letters
heb de brief
met gebroken letters
nooit verstuurd
het deed teveel pijn
om hem te schrijven
het adres op de
enveloppe te krijgen
om woorden
in zinnen te zetten
zonder dat zwarte
wanhoop dwong
uit te leggen waar
geen enkel begrip
voor aanwezig was
de luchtigheid is
verdwenen maakte
plaats voor een
vluchtig leren op eigen
benen te staan nog
klopt het hart maar
voor niemand apart
de breuken zijn
geheeld door ervaring
wijs geworden de
zinnen doordacht
geschreven want zij
zijn de fundamenten
geworden van ons leven
De hartslagpijn
ik wist je nog
in het huis
van gisteren waar
je voetstappen
raapte en
maakte dat
je verschijnen
binnen de lijnen
van jouw regie
zou blijven
niemand gaat
je tranen zien
als de deur
weer is gesloten
alles opgekropt zit
achter ogen en in
koele voorhoofden
zal de hartslagpijn
vaak heel lang
blijven kloppen
nog hangen
de onuitgesproken
woorden in de lucht
wervelen stille emoties
op hun vlucht
naar veilig landen
in warme handen
die niet zullen knijpen
maar jou gaan ontvangen
in zacht begrijpen
jij hebt de zon
door open ramen
weer binnengelaten
voor een nieuw elan
in diep ademhalen
laat je de somberte
varen op het licht
dat transparant en
nog helemaal in tact
over ons leven ligt
Wegkijken
je bent
geen clown
je tranen
vloeien rijkelijk
in jouw warme
liefdevolle kijk
op de wereld
om ons heen
waar samenhang
scheurt en rafels
pijnlijke plekken
laten zien in
onoplosbare
situaties waarin
wegkijken de
pijn ontkennen is
dan gaan handen
uit de mouwen
worden getrouwen
tot eenheid gesmeed
waar men van een
samen weet die te
alle tijd op elkaar
zal kunnen bouwen
Stille woorden
vloeken helpt niet
als pijn het achterste
van je tong kan zien
waar tranen verdrogen
voordat zij zijn
vergoten regeert
al de ongeziene
meester van verdriet
omdat pijn
het bestaan van
andere emoties
uitsluit en verbiedt
ook ik heb stille
woorden in mijn
huid gekrast om te
voelen wat niet mag
het andere dat
ongelukkig heet
en mij nog nooit
vergeten heeft
ja dat wil ik kwijt
niet de pijn waardoor
ik al een leven lang
op mijn tanden bijt
Vlekken tranen
ik schrijf
zelden tranen
want zij
vlekken verdriet
dat te langzaam
droogt en dus
iedereen ziet
stukjes emotie
die loslaten
tussen wimpers
weg glijden om
langs de wang
te sporen waar zij
opgevangen worden
waar wij normaal
gevoelens verbinden
zit er een blokkade
diep van binnen
die er niet hoort
en het hele proces
dramatisch verstoort
respect liefde
en harmonie zijn
nog in gesprek
over het obstakel
dat daar dwingend
is neergelegd
zij vragen om overleg
Hun muziek
ik heb haar ogen
langzaam zien breken in het
te lang verzwegen verdriet
voelde haar handen
liefdevol strelen wat
niet meer was te helen
zij spraken elkaar
in een voor anderen
niet te volgen verhaal
volstonden met
kijken door blikken
van zeldzaam begrijpen
de toon van hun
muziek bleef zingen in
de woorden van beiden
zij weten lichamelijk gaan
zijn intens verbonden in blijven
door er geestelijk boven te staan
In windstille woorden
we wolkten
in eigen gedachten
vulden de hemel met leven
dachten elkaar
op een bijzondere manier
liefde en zorg te geven
zeilden in wit
langzaam verwaaiend
een voorzichtige koers
maar het blauw
werd niet helder
de zon bleef omfloerst
daar spookten in
donkere randjes de scherpe
tandjes van onverwerkt verdriet
in windstille woorden
die we nog steeds hoorden
huilde ons immens verlies
Kleine lieve levenslijnen
het was voor
het eerst dat ik een
schaduw zag op je gezicht
er donkerde iets
op je huid waar de tijd
nog geen vat op had gekregen
jij die altijd voor alles
en iedereen moeiteloos
overeind was gebleven
je ogen in tegenlicht
ietwat geloken misten
net dat alerte van anders
alsof zij wisten dat
de kleine lieve levenslijnen
zich hadden verdiept
in een plotseling verdriet
dat de tijd niet meer trotseerde
maar zich nu voluit manifesteerde
samen hebben wij alle stekels
verwijderd uit de zere plek
en deze vol liefde weer toegedekt
Jouw spoken
ik zag je
verder lopen dan
je passen in het zand
hoofd gebogen
schouders hangend
in een diep verdriet
armen zwaaiend
in een traag bewegen
golven zongen hun eigen lied
het koude water deed
je schrikken jij keek op
en zag me bij je staan
met tranen in
de ogen fluisterde je
nee ik zou niet verder gaan
hand in hand zijn
wij rustig terug gelopen
over het verlaten strand
jouw spoken werden
schreeuwend uitgefloten
door de meeuwen boven land
Verstoting
Ik zou de prins zijn die je wakker kuste,
maar was de spoel die je verwondde.
Vol liefde gaf je kopjes aan mijn handen,
waarmee ik je genadeloos de mand in schoof.
Terug naar je oude huis, terwijl je in mijn woning
je had gekoesterd in de zachtheid van een vrouw.
Een judaskus als afscheid ter kalmering.
Je laatste blik, onthutst en radeloos.
Waarom dit alles?
Om hier en daar een hoopje
en plasjes in de hoeken van de kamers.
Geen poep- en pieslucht hangt nog in mijn huis,
maar uit mijn ziel raak ik de zwavelstank niet kwijt.
Traan in de pijnlijke stilte
Dit is voor iedereen,
voor iedereen met verdriet.
Een traan in de pijnlijke stilte,
de leegte en niemand die het ziet.
De onverdraaglijke pijn,
gevangen in je eigen lichaam.
Dit is voor iedereen,
met verdriet en pijn zonder naam.
Mijn tranen
Mijn tranen,
Ze stromen langs mijn wangen naar beneden.
Het zijn de woorden die ik niet spreken kan,
En de pijn uit mijn verleden.
De tranen zijn mijn wanhoop,
En de vragen in mijn hoofd.
Het is de angst die ik voel,
En de gedachtes die worden gedoofd.
Tranen zijn emoties,
Emoties die ik voel.
Niemand die mij begrijpt,
Ik weet zelf niet eens wat ik bedoel.
Elke dag opnieuw,
Ga ik dezelfde strijd weer aan.
Elke dag opnieuw,
Wil ik weg van dit bestaan.
Laat me nu maar los,
En laat me nu maar vrij.
Ik hou je in gedachten,
Zo ben je voor altijd dicht bij mij.
Automatische piloot..
Ken je dat gevoel na slecht nieuws..
Dat je gewoon door gaat met leven.. doorgaat op je automatische piloot..
Totdat het besef er is was je nu eigenlijk allemaal aan het doen bent..
Vrienden weg duwen die je eigenlijk het liefst naast je wilt hebben..
Praten terwijl je eigenlijk wilt schreeuwen..
Lachen terwijl je eigenlijk al dagen wilt huilen..
Het besef krijgen dat je eigenlijk bang bent..
Bang bent voor wat nog komen gaat..
Hoe fijn zal het zijn dat gevoel gewoon weg te spoelen..
Heerlijk met heet water, wat zeep en gewoon je gedachten op nul..
Helaas gaan de dingen niet zoals je altijd wilt..
Maar besef wel dat het goed is om je gevoel te laten gaan..
En dat de vrienden die je wegduwt altijd voor je klaar blijven staan..
Het verdriet in mij is groot
het verdriet in mij is groot
mijn hele zijn lijdt pijn
maar ik weet dat het
eens voorbij zal zijn
dat de liefde het zal overwinnen
ik heb pijn als ik
aan mijn verleden denk
maar het zal niet eeuwig duren.
dat weet ik zeker
mijn krachten zullen toenemen
en mijn angstige verleden
zal voorbij zijn.
vele mensen hebben mij pijn gedaan
maar velen hebben mij ook
hun vriendschap gegeven.
ik moet niet alleen
aan de nare dingen denken
maar aan het heden en de toekomst
zal ook voor mij mooi worden.
dat weet ik zeker!
Het toneelstuk
Vergeet me als je wakker wordt
als je alleen met gedachtes bent
begrijp me dan, verlaat me dan
als jij kan voelen wat ik denk
want jij was er als ik niet slapen kon
als ik bleef hangen in de tijd
maar zie je niet, dat jou verdriet
gespeeld wordt in de tijd
Verlaat me als je verder gaat
als ik jou wereld niet begrijp
schrijf me dan, hou van me dan
laat me gaan, bespeel me vrij
En breek me als je nu weg gaat
als mijn hart niet groot genoeg blijkt
maar weet jij niet, dat mijn verdriet
gespeeld wordt door de tijd
Gevangen
Soms is het even alsof
de tijd jou mee neemt
naar de onbekende greep,
gevangen lucht, vertrouwen
het niet zo zijn als even
de realiteit niet meer
haar toekomst niet ziet.
Waar ben jij dan?
in de gevangen lucht, gebroken
vast in onzekerheid
geslipt of geslopen
bewaard, ontaard,
maar toch blijf ik hopen
dat god, de hemel
voor jou open staat
in donker verdriet
maar toch in mijn dromen
die jou bewonderen
staat is verboden
ben jij terug vooraf,
en sluit ik voor het eerst,
mijn tranen omgekeerd
de waarheid, de tijd,
weer even zijn ogen dicht.
Tranen van verdriet
Tranen...
van verdriet...
Want ;...
Ik heb 'm niet.
Ik heb hem niet...
Mijn vriend...
Die ik wel zo
had verdiend...
Pien.
Toen ik vandaag op bed lag, was ik zo verkouden dat er tranen in mijn ogen stonden.
Ik dacht met enige zelfspot: "Tranen van verdriet...." en moest in mezelf lachen.
Toch vond ik dit een mooie dichtregel en ging door en kreeg het bovenstaande gedicht waar ik niet achter sta, maar wat als gedicht toch heel mooi is.
Daarom sta ik dus niet achter het gedicht.
Ik ben niet zoekende nl.
Maar als gedicht klinkt het wel mooi!