Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In het strooien van je as
weer zag ik
in het strooien van je as
de mooiste momenten uit je leven
de zon had hen kleur gegeven
in de wind danste jij beelden
die ons tot op vandaag zijn bij gebleven
de bladeren ruisten net als toen
in je wuiven gaf jij ons een warme zoen
alsof je wist dat het geen afscheid was
wij hebben je meegenomen
omdat jij ons bestaan bent voorgegaan
met raad en daad nog altijd bij ons staat
op de foto's kijk je blij
je bent en blijft een steun en toeverlaat
ook voor anderen maar voor mij speciaal
Nog warm ik mijn hand
ik kan je nog zien
horen en voelen
ogen en handen
samen kunnen we
lachen maar de
verhalen zijn al verteld
ik proef de
nuances van je stem
ook al ben je er niet
jij deelt mijn denken
al zoveel jaren
toch laat het daar los
breekt in besef
dat ik alleen sta voor
vraag zonder antwoord
kijk in reflex
naar ogen die er niet zijn
zij bevestigen mijn pijn
jij aan de andere kant
en nog warm ik mijn hand
aan wat wij samen hadden
Eenzaamheid
Mijn liefde blijft aanwezig
zal niet worden uitgeblust
Maar er is geen hand meer in de mijne
geen mond meer die mij kust
Geen lach meer in de verte
geen streling door mijn haar
Niet meer samen zitten
en kijken naar elkaar
Onwerkelijk is nog het gemis
maar ik moet nu leven
met hoe eenzaam, eenzaam is.
Het laatste luiden
ik heb torens altijd gemeden
maar tonen van de klokken
kwamen in iedere uithoek
met alle vroomheid naar beneden
zij raakten bleven haken
in een oud religieus gevoel
dat opriep om samen te komen
leven te schonen voor het goede doel
zij horen bij een tijd
die ik heb overleefd
de huidige goede herder weidt
zijn schapen in een andere geest
ik kan het niet ontwijken
de ceremonies zullen blijven
tot dat ook mijn stoet
in processie het laatste luiden groet
Goede reis
ik heb geen woorden
aan je meegegeven
hooguit goede reis
voor jou was het
eindelijk prijs
gekoesterd als wens
herinneringen en
fragmenten verhalen
jouw aandacht in de mens
jij hebt gedeeld
bent gegaan blijft toch
bij ons in voortbestaan
In witte sferen
er waren rozen
daarboven
in witte sferen
transparante muziek
lichtte op
bij vluchtig passeren
verbaasd naar
je lichaam kijken dat
alleen het zijn liet zien
nog een vage schijn
van het aardse
zonder vaste materie
het mysterie van
denken en overal
bestaan zonder gaan
geen woorden
maar weten
delen wat ooit is vergeten
voor haar ging
hemels boven open
in erkenning van geloven
Vol gratie
hebt je vleugels geschikt
met wat over was
van je verenpracht
wist je klaar
voor de lange reis
al vele jaren voorbereid
in afscheid ben je uitgewuifd
vol gratie vloog je naar de zon
keek nog een keer vluchtig om
Je hebt me verlaten
je bent gegaan
zonder mij
als een bloem die het
gevecht van wind en regen
verloor
mijn geliefde,
Ik herinner me hoe je me in
de ochtend je warme mond
bood
oh, ik mis je zo
dat zal nooit veranderen
woorden
van eeuwige liefde
waren van ons op
toepassing
meisje toch...
je hebt me verlaten en ik weet
weet niet wat te doen
dus vouw ik mijn handen
in gebed
en schrei stille tranen in ons
vreemd geworden huis.
waar ik struikel over al mijn
herinneringen
(fictief geschreven)
Opa
Onze opa, een goede vriend van ons allemaal.
Waarom is alles zo vlug gegaan?
Je was niet fit, je was niet sterk.
Daarom deden vele mensen trouw hun werk.
Iedereen bleef maar hopen,
dat je weer normaal kon eten, drinken en lopen.
Onze liefste opa, we zien je allemaal heel graag,
die liefde stopt niet vandaag.
Deze liefde zal eeuwig blijven duren,
alle seconden, minuten en uren.
Die leuke griet
jij ontbladerde tot spriet
waar was toch
die leuke griet gebleven
weg viel het zachte ruisen
alleen in strak
kon nog karakter huizen
al in de zomer kwam
het eerste geel
nog had je groen genoeg
pas later herfstte jij
in volle zon
toen de deformatie echt begon
standvastig als jij was
kleedde jij je bast
met positieve kleuren
alom verhullend
wat daaronder
op het punt stond te gebeuren
jij bent een duurzaam
monument gebleken
dat ook na je dood is blijven leven
Dood gaan...
Dood gaan...
Iemand verliezen...
Al die tranen,
al dat verdriet,
hopen dat ze terugkomen,
ook al is dat niet...
Huilen,
uren, dagen na elkaar,
kon ik je maar knuffelen,
héél even maar...
Afscheid nemen, moet dat nu echt?
Ik wil niet meer dat je dat zegt.
Ik hou van je, mis je,
steeds meer,
kon ik je maar horen,
nog één keer...
Mis je, zal je nooit vergeten,
je was m'n liefste oma,
dat mag iedereen weten!
Schatten aan herinnering
het was rust
die samenbracht
toen wij jouw as
met het hare deelden
een vleugje wind
droeg jou zacht
naar de lach
die jij goed kende
die jullie elkaar gaven
in het samen dragen
van het leven
dat was aangegaan
hier rusten
schatten aan herinnering
zij leiden ons bestaan
terwijl hun zielen verder gaan
De warme herfstzon
ik dartel weer
sinds tijden
in de warme herfstzon
hagel heb ik
kunnen mijden
de donderslag was niet voor mij
zie de mensen
zachtjes ernstig praten
geschokt door mijn verlaten
maar ik voel me vrij
het aardse leven
is er nog even voor mij
ga hen met
mijn speelsheid plagen
antwoord geven op nog open vragen
in samen zijn
zullen zij mij als vlinder dromen
daarom ben ik terug gekomen
In vergeten dozen
nog is er
het tastbaar samen zijn
de kist en rode rozen
pas later kleurt
en spreekt herinnering
uit foto's in vergeten dozen
er komt zeker een ontmoeten
als vlinder zal jij ons
op eigen wijs begroeten
gaat ons de wegen tonen
als wij verdwalen
in vroegere verhalen
er is een warme lijn
die ons verbonden houdt
ook al ben je nu zo koud
Overstappen zonder haasten
zijn trein
denderde door
al jaren lang
zonder te stoppen
natuurlijk
reed hij weleens
op vals spoor maar
altijd zonder brokken
aankomsten met
kus en armzwaai
bleven joviaal tot aan
het laatste fluitsignaal
een fraai emplacement
om bij te komen
met een rangeerterrein
vol ooit gewenste dromen
de lichten zijn gedoofd
coupés verlaten
hij nam de tijd in
overstappen zonder haasten
Lege wind
schuur maar
lege wind
jouw vlagen dragen
geen duinen meer aan
kam de golven af
verwaai de fictie
van hun op geschuimde
zinloze bestaan
weerbarstig heeft
hij alles getrotseerd
was niet stuk te krijgen
vond jou snel als zijn gelijke
in het delen van de luwte
is hij onverwacht gegaan
zijn sporen zullen altijd
in diepe groeven blijven staan
Het wit van talloze rozen
pas op de zomerdag
is de laatste sneeuw
rond zijn hart
langzaam gesmolten
heeft zijn ziel
vrijheid gekozen
uit een lichaam gedragen
door het wit van talloze rozen
volwassen zwart
naast het speelse licht
dat de kinderen dragen
als hij wordt begraven
pas later komen
het besef en de vragen
als zijn ogen en lach
weer leven in hun hart
Laatste keer
Tranen laat ik gaan.
Als ik je daar zie staan.
Terug denk aan het moment dat ik je moest laten gaan.
En keek ik je na uit het raam.
Niet sterk genoeg om te blijven leven.
En die kracht die niemand jou kon geven.
Elke minuut koste jou kracht.
En elke minuut dat ik aan jou dacht.
Het beter voor jou zal zijn.
Bracht ons alleen maar pijn.
En nu je weg bent.
En niemand je meer kent.
Mis ik je nog elke dag.
En denk aan de laatste keer dat ik je zag!
†
Elke dag kom je naar beneden
Achter de wolken
kunnen we je niet zien
toch kom je elke dag naar beneden
en neem je iemand met je mee
De achterblijvenden hebben pijn
maar dat kan jou niet deren
want ze ook proberen
jij bent te sterk
en wij kunnen ons niet verweren
Jij vermoordt en je wordt er nooit voor gestraft
want onzichtbaar ben je altijd
en zo vlug als je bent gekomen
zo rap ben je weer weg
Je geeft er gewoon nooit om
dat wij achterblijven met verdriet
je ziet ons wel
maar het deert jou gewoon niet
We verafschuwen je
maar kunnen het je nooit zeggen
het enige wat wij met jou moeten doen
is ons bij de dood neerleggen ...
Drollie..
Ik pakte je uit de kooi,
Dat leek heel mooi,
Maar toen ik je zag,
Leek het net alsof het aan mij lag,
Je oogjes waren half open,
En je lichaampje was helemaal ondergedoken,
Er gleed een traan langs mijn ooghoek,
Dat was nou niet het gene waar ik naar zoek,
Nu loop ik hier door het riet,
Ik hoop dat jij me ziet,
Ik hou van je,
Voor altijd,
Ik hoop dat de dood nu zegt:
'Ik heb spijt...'