Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het donkerde
het donkerde meer
dan me lief was
in de klamme kou
met flarden mist
tussen de bomen
ze raakten mij
met lange vingers
van de grond kroop
het vocht lanzaam op
en vergezelde mij
zo ook de anderen
die mij al eerder
hadden verlaten maar
die altijd rond deze
dagen hier waren
om even aandacht
te vragen ookal waren
zij ons al jaren voorgegaan
toch bleef de herinnering
aan samen bestaan
lopend langs de beek
gaf ieder even acte de
presence en nog was
het niet druk we hadden
nog een stukje wal te gaan
voordat we met de voeten
het water konden begroeten
dat die nat werden
zal ook echt niemand deren
op water lopen is te leren
Overleven
het leven gaat zo vlug,
het gaat niet terug
maar gaat alleen maar voort
het leven gaat zoals het hoort
maar komt de dood,
dan moet het leven wijken
want de dood....
gaat over lijken.
Sjef Smeets - 2021
De laatste schaduw
mag ik voorzichtig
je schaduw van
de grond rapen
om te proberen
jou weer in
reanimatie tot
mens te maken
we hebben gepraat
de limieten bepaald
die we elkaar in
alle redelijkheid en
na goed overleg
op schrift
hebben gegeven
de werkelijkheid
is echter heel
anders gebleken
natuurlijk paniekte
haast tot chaos
kon helder denken
niet geboren worden
waarbij seconden
langzaam weg tikten
in besef van
afnemend leven
en de wens op
mogelijk herstel door
onze vingers glipte
toch was ik erbij
voorover gebogen
heb je ogen gesloten
handen gekruist
de laatste schaduw
liefdevol gedragen
ik wist je nu thuis
Bekende tonen
nog hoor ik
klokken luiden
terwijl hun gebeier
steeds vrijer wordt
tot ook stilte eindelijk
de klanken smoort
er is geen stop
maar harmonie
verliest verbondenheid
in de melodie die
als los zand zijn
decibellen ziet stranden
alleen de wind
vangt wat vlagen
herinnering die
in verdwaalde
cohesie nog naar
bekende tonen klinkt
weer hoor ik
geschuifel van
schoenen op het pad
een bedeesd gefluister
alsof de dode ook nog
oren naar roddels had
want een erfenis
bezwaart de laatste
gang voorzichtigheid is
geboden teer porselein
leeft in verkeerde
handen echt niet lang
Allergheiligendag
vertrouwd
waren de letters
haar naam een
lach op de dag
ogen die
kleuren beloven
rond gouden bergen
vol intens verdriet
het carpe diem
is altijd haar
seizoen geweest
vol liefde en feest
samen hebben we
uren vol tranen
kunnen sparen voor
dagen vol zomer en zon
waar het bestaan
zich eindeloos koesterde
in een zorgen vrij spelen
waar echt alles kon
jij bent er bij op
deze allerheiligendag met
je meest stralende lach
omdat ook leven om jou gaf
De nieuwe foto
ik was erbij
maar zijn schaduw
sprak niet tegen mij
zichtbaar was hij
in de keuzes die
hij ooit maakte
kleur en vorm
naar zijn hand in
harmonieus verband
alleen de twinkels
zijn verdwenen met
de innemende lach
zij gaven ziel
en spanning aan alles
dat in zijn omgeving was
stilte zwijgt rondt een
leven af dat nog zoveel
mogelijkheden in zich had
de nieuwe foto
is verrassend echt op
de nachtkast naast het bed
Jouw muziek
het was
jouw muziek
die van de
mistige emoties
een schitterend
gevoelskleurenspel
creëerde dat
je gezicht
uitnodigend deed
lachen in een
welkomstgroet
het voelde
warm en goed
na de somberte
en kou van buiten
om samen nog een
keer stil te staan
bij jouw leven
terugkijkend wetend
welke kant jij
op zult gaan
nu alles is gedaan
het samen
was zo hecht
in al die jaren dat
herinneringen de
standaard zullen zijn
voor de tijd van nu
als wij proberen
die kwaliteit te halen
ons afscheid is voorbij
maar bij ieder
nieuw begin hoor jij
In zakformaat
ik moest
mezelf even kwijt
ín het verkennen
van een nieuwe situatie
er was daar
geen tijd ook de
anderen ontbraken
hoorde geen schapen blaten
de zalen leeg
geen verlichting en decors
zelfs de nooduitgang
scheen ongebruikt
toch had ik nog een
bericht te versturen voordat
mijn leven onverwacht
niet meer valt te sturen
want de nabestaanden
weten zich geen raad met
al mijn goed en kwaad daarom
deze handleiding in zakformaat
In gepaste pieteit
zacht dansten
vlammen op
voedende hitte
trok kleur
verbanden uiteen
die ooit een
organisch geheel
hebben gevormd
het was geen
verslinden maar
een genoeglijk
welbevinden
om deze apotheose
tot een goed
einde te brengen
met gepaste piëteit
in eerbiedig waken
leken de draden
van levenden te
raken aan het
fysiek verscheiden
uit respect voor het
bestaan is alle energie
naar de bron terug gegaan
Hun allerlaatste trein
ik heb
ervoor gebeden
wat dagen geleden
een zonnetje
op mijn begrafenis
maar er schijnt
niets op mijn benen
nu ik hier lig
ik ben afgelegd
wordt dadelijk
afgedekt
met ieders
bloem naar keuze
stil zullen zij
langs mij gaan
ik ken ze allemaal
door over te gaan
heb ik tal van
inzichten verworven
eenieder heeft wel
iets in de diepte van
zijn hart verborgen
dat het daglicht
niet mag zien
ondanks hun
volwassenheid zijn
het de kinderen
gods gebleven
maar hun speelse
vroomheid doet
bij mij toch wel
de ogen even open
ik laat ze
nu los met
een lach want
wie had ooit
gedacht dat ik hun
stappenteller zou zijn
of de claxon van
hun allerlaatste trein
Overleden licht
wij wisten
dat zij kwamen
zagen waxinelichtjes
warmte dansen
zonder ademhalen
de haartjes op
mijn armen hebben
zich niet opgericht
er is geen angst
voor overleden licht
in het aardse
heeft het leven
jullie toegeschenen
in ogen en lach tot een
laatste afscheid nemen
juist het gaan
heeft pijn gedaan
wij hebben nooit echt
kunnen weten dat jullie
ons niet zouden vergeten
daarom komen wij samen
om het onafscheidelijke
te beamen dat jullie
altijd zullen blijven om met
ons geschiedenis te schrijven
Aardse gezelligheid
nog hoor ik
de stem van het kind
op de melodie
van heel lang geleden
zie het gezicht
waarin ogen nog stralen
wij hebben samen gebeden
toen ze haar kwamen halen
de muziek is veranderd
het bekende raakt kwijt
er komen steeds meer stemmen
zo dicht bij de eeuwigheid
herkenbaar als nieuw
ook in het hemels koor
het zingt gemakkelijk met
een volmaakt muzikaal gehoor
zij kennen allemaal
de evergreens uit onze
gouden tijd het samen zingen
geeft wat aardse gezelligheid
Ons afscheid
mamma, je hebt ons verlaten
in een nacht kreeg je een hartverlamming
en ben je van ons heen gegaan
dat was heel droevig
ik moest heel erg huilen
de dood is toch van ons een vijand.
je was voor ons een lieve moeder
een hele enthousiaste vrouw
die wij moeilijk kunnen missen.
maar toch hopen we dat we u
spoedig terug zullen zien, lieve mam.
ja, we hebben een fijne tijd bij u gehad.
dank u wel dat u onze moeder bent.
ja, we houden veel van u.
Tal van rituelen
met zwarte lagen
dekten wij ons toe
behalve zij die dat
door branden nog
even wilden vertragen
een lach van
het is mooi geweest
was niet altijd feest maar
wij hebben voor ons werk
gestaan de plicht gedaan
het gaf rust aan
nabestaanden te weten
dat zij die gingen nog
altijd deelden in het fysiek
en geestelijk aanwezig zijn
in tal van rituelen
werd voor hen gebeden
plaatjes in het kerkboek
om heerlijk bij te blijven
de laatste foto's om in te lijsten
de jongsten kennen wel de
pijn van het alleen gelaten zijn
dat is even dan vult het leven
weer die gaten en heeft de
kudde niets meer in de gaten
Apocalyps
ik raakte
dingen aan
om me heen hun
echtheid verdween
in stof
aan mijn handen
glansden restanten
waar chaos verscheen
ongeordende
vormen vulden
de ruimte zonder
enige wetmatigheid
hersendood
zieltoogde nog
stervend leven in
bandeloos bewegen
weg was wetenschap
beschaving en cultuur
de apocalyps sloeg
triomferend het laatste uur
Een koortsige gloed
de kaft voelde
in vreemd ervaren
buitenissig aan
pagina's ademden
stilte in een sterk
verschraalde lucht
hoeken waren
met zwarte duimen
viezig bedrukt
nog las ik niet
letters glansden
een koortsige gloed
de sfeer voelde
totaal niet goed
in zwaar beladen zijn
kanttekeningen
kruisten rood gevlekt
onleesbaar schrift
weerhielden mij om
door te gaan en dood
bloedstollend om te slaan
Sprak mij niet aan
ik zag de hand
voelde vingers
maar het echte
contact ontbrak
de band om
mijn maag
werd steeds strakker
in een vreemd ervaren
zelfs de tijd
tikte traag in
wachtende seconden
door verdichte lucht
een vage zucht
met de laatst
gemompelde woorden
brak het moment
in nieuw ontwaken
zijn er geen vragen
heb mij afgewend
de dood sprak mij niet aan
Een zekere oogst
hij lacht
hem wacht
een zekere oogst
zijn winter scoort
als lente in het
ochtendlengen gloort
heb uw
vijand lief is ook
zijn bestaansadvies
nog zijn de mensen
bang voor hem in al
een levenslang samen
omarm wat niet
te ontlopen is geef
je schaduw een gezicht
ook hij is
aangedaan als wij
alles maar laten gaan
samen verder groeien
juist als zijn zeis
ons bloeien heeft gemist
Het vlammen bedaard
soms spatten
er nog vonkjes
uit het smeulende vuur
maar de rook
is al opgetrokken
het vlammen bedaard
grijze as bedekt
de nog warme kern
van zijn prominente plek
ieder heeft zich
vaak gekoesterd
aan die laaiende gloed
zijn vitale straling is
langzaam gedoofd maar
het nagloeien voelt goed
Loslaten
haar smalle bruine hand
greep mijn hand vast
liet niet meer los
alsof het leven haar zo niet ontglipte
ze praatte met gesloten ogen
ik trok mijn hand terug uit de hare
uit wrok, wraak, schaamte, ongeduld
of louter zin in roken
haar hand omklemde toen een zakdoek
ze zeggen dat je los moet laten
ja, later, als er niets meer is
om vast te houden
maar voor het zover is
moet je de muur zijn
voor de klimplant
kon ik nog eens mijn hand
in haar hand schuiven