Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Olijven
we hebben
de bomen
geschud
geslagen
en geaaid
de olijven
gebeden om
te vallen op
de zeilen
beneden
in dit
omgekeerde
land waar zon
de mensen
brandt
zijn woestijnen
verdronken
in een zee van
zeldzaam
hemels water
nooit zullen
de olijven het
beloofde land
verlaten want
ook zij gaan praten
hun doelen
kleuren de gaten
in de aarde
rood vol dood en
onbruikbaar blik
Zelfvertrouwen
ze keek
mij aan
liet haar blik
geringschattend
langs de
anderen gaan
toch geen
preek of
beperkende
afspraken
maar in de
donkere diepte
van haar ogen
was geen
gezelligheid
te bekennen
vonkte al
vage onrust
het evenwicht
was verloren
niemand wist
welke invloed dat
zou hebben op
ieders handelen
het voorval had
indruk gemaakt
allen waren
erdoor geraakt
met verlies van
zelfvertrouwen
Een al bloedende stad
nog wilde
de ontspanning
niet komen
trilde de aarde
onder onmenselijke
oorlogsgnomen
verbleekte licht
van de lentezon
de felste inslagen
gaf geluid van
de oorlogstrom
doffe dreunen dom
wit wolkten in een
gierend uithalen
de mortieren
na het openrijtend
treffen van een
al bloedende stad
waarvan schade
rood neersloeg in
vervagende levenskracht
Alleen stilte
altijd is er
de massaliteit
die broeit
waar anonimiteit
de kiem is voor
kwaadaardig verzet
alleen stilte
en het persoonlijk
gebed laat onze
weerstand komen
tegen de dwazen die
op wereldmacht azen
zwarte schapen
worden als eerste
geliquideerd omdat
zij de kudde met onrust
omgeven in hun niet
gemanipuleerd leven
nog steeds restten
er decors uit bloedige
confrontaties
waarbij naties ten
onder zijn gegaan aan
hun nationalistische waan
Een verterend inferno
ik voelde het
strelen van
ontelbare handen
die hun lading
als reprimande
gaven in dit protest
# ook ik
prevelde hun
mantra's die uit
een diep gevoel van
onbehagen aan de
oppervlakte kwamen
ongeweten
formuleerde de
demonstratie oneliners
van een onontkoombare
waarheid over
het dagelijkse bestaan
maar het strelen
werd al vlug stelen
brandend vuur een
verterend inferno
waar liefde botste
met een muur van haat
geprofessionaliseerd
werd de kudde geleid
zonder kool en geit
te gaan sparen
rellen rotzooi en graaien
is de herinnering die blijft
Lange touwen
De wereld zonder lange touwen
Is moeilijk langer vast te houden
Zoals donker lucht word ingewijd
Maar licht raakt ook zijn stralen kwijt
Als we langer zouden hopen
om een straal te kunnen kopen
Is dat eerlijk, geeft dat zekerheid?
Geen ieder die dat licht vermijd?
In de wereld die wij houden
Vragen meer naar korte touwen
Naar een handvat die word opgelegd
Maar niemand die voor vrede vecht?
Zullen wij de losse handen
Gaan verbinden tussen onze landen
Dat iedereen voor langer kiest
Geen oorlog die de mens verliest?
Maar liever worden wij vergeten
Dan minder dan een ander weten
Ikzelf zou beter kunnen geven
Maar die gedachte was ik toch al lang vergeten
Het bloeiend land
laat maar zien
ogen die geen hoop
meer kennen
neergeslagen
zonder licht
schouders die
te krom zijn
om de lasten
van de dag
te kunnen dragen
toon het schrale
van je handen die
met eelt vervormd
nog steeds om
arbeid vragen
maar in je lach
ben jij nog steeds
het bloeiend land
dat de hand van de
schepper heeft gekend
tussen eufraat
en tigris school
het mooiste paradijs
als fata morgana
waar nu oorlog krijst
De gordel
hij wist
het donker als
geen ander te bespelen
stapelde kleuren
in vage vormen
verstikkend op elkaar
geen uitweg
omdat stilte echode
zonder weerkaatsen
niets om te raken
weer contact
met jezelf te maken
geen rode draad
om terug te keren
naar leefbare sferen
een zombie die
geketend zichzelf
niet meer ziet
alleen de gordel
zal je kleden met
zijn dodelijk explosief
Het regent olijven
het regent olijven
tussen stukken
schroot en puin
stof van eeuwen
dwarrelt moedeloos
in de oude binnentuin
ooit waren
muren zomerwit
kleurden geuren siësta
in restanten
schrijnen zij
wat er van over is
er is geen mens
om de oogst te rapen
alleen wanhopig klagen
waar ooit stilte heerste
van de middagrust fluiten
bommen in hun laatste vlucht
Nooit zijn teruggefloten
zij draaien zich
niet om in het graf
denken hooguit wie
had dat nou ooit gedacht
met duizend
bommen en granaten is de
vijand platgewalst hebben
zij de vrede teruggebracht
samen zijn wij
weer gaan bouwen
na die vreselijke oorlogstijd
aan een europa van getrouwen
zelfs de muur
en koude oorlog hielden
het in daadkracht niet
langer dan noodzakelijk uit
maar ook het onkruid
is helaas snel opgeschoten
fascisme en racisme groeien
alsof zij nooit zijn teruggefloten
Stilzwijgend grijs
je schemerde
stilzwijgend grijs
alleen je blik
uit vochtige ogen
kleurde zwart wit
schouders
licht gebogen
je zachte stem
sprak over hem met
ondertonen van verdriet
hij was er niet
al maanden geen
bericht en niemand
die ook maar iets van
zijn verblijfplaats wist
na duizend
handen en gezichten
ben jij hier beland
wachtend op zijn eerste
levensteken uit de overkant
Oorlogen
ja, er zijn veel oorlogen geweest in de wereld
vanaf het begin van de aarde tot nu toe
is er veel geweld gepleegd
hele wrede oorlogen
en veel mensen vonden de dood
de mensheid heeft niet veel geleerd
maar we weten dat er gauw verandering in komt
god en jezus haten het geweld
ze willen vrede op de aarde brengen.
en dat zal spoedig gebeuren.
dat hebben ze beloofd.
dat zal heel mooi worden.
een vrede voor alle mensen.
Onze paradijzen
ik ga mee
met de mensen
volg het bewegen
weet niet waarheen
zie spanning
in hun ogen
voel de drive
waarmee ze lopen
hoor de stemmen
maar versta ze niet
ken de tonen van
hun eenheidslied
ze zijn op weg
met duizenden
in een cadans
die doet huiveren
ook zij
willen leven
net als wij
in weelde baden
maar de grenzen
zijn gesloten
onze paradijzen
kennen geen genade
Een subtiel verkleuren
er zat verandering in de lucht
ik bespeurde een subtiel
verkleuren van de horizon
door het fletser worden van
de schetsen die ik altijd zag
trad een vervreemding op
donker rollende wolken
kwamen als uit het niets geboren
stemming maken in dreigende vlucht
ademen ging allengs trager
door de hoge vochtigheidsgraad
temperaturen stegen metterdaad
niemand weet meer waar
de winden zijn gebleven in de
gevaarlijk dikke druppels regen
de eerste klap was angstwekkend
raak en heeft van de grote eik
een brandend monument gemaakt
ter herinnering aan het vreselijke
noodweer op het einde van de oorlogstijd
pas daarna voelden wij ons echt bevrijd
Nog kleurt de woestijn
ooit zullen
de geesten zich wreken
op hen die hun laatste
rustplaats hebben verstoord
vermoord is de
eonenlange stilte
vernield zijn de zuilen
en poorten van de stad
die eens het centrum van
cultuur en beschaving was
nog kleurt de woestijn
maar de winden huilen pijn
om wat verloren is gegaan
aan schoonheid en kracht
zij strelen het beschadigde gezicht
dat duizenden jaren de wereld bezag
Decorum van vlaggen
hoe speels
joviale bestuurders
ook lachen er is altijd een
netwerk van achterklappen
dus spreken eminenties
grijs en blasé hun
stortvloed vol gladde woorden
is alle transparantie passé
in een decorum van vlaggen
glimmen verstolen de laarzen
grommen onzichtbare
rupsen hun dreigend geluid
balt een woedende massa
eendrachtig de vuist
en schreeuwt weer
de leuzen van vroeger eruit
nog lopen duizenden voeten
radeloos zoekend hun weg
omdat oorlogsgeweld hen
huis en haard heeft ontzegd
In verbonden zijn
wij voelen pijn
en bloeden
in verbonden zijn
het transparante
is gebroken
vrijheid ligt open
de scherven
steken in wonden
van nooit vergeten
zij snijden
diep lijden in
onze maatschappij
aanslagen pareren
repareren waar moet
onze beschaving is erfgoed
Israel en palestina
twee landen liggen
vlak naast elkaar,
die zo intens kunnen haten
israel en palestina
veel geweld dagelijks
jezus zal dat niet mooi vinden
hij de zender van de liefde
goedheid en vrede
hij heeft zijn volk zo liefgehad
velen geloven in hem
maar in israel ook velen
die niet in jezus geloven
en het oog om oog, tand om tand prediken
de oorlog tussen israel en de palestijnen
is nog niet voorbij
dagelijks worden we er nog mee geconfronteerd
en schrikken we ervan op
ja, nu is het echt de laatste tijd
de tijd dat de messias terug komt
hij zal komen voor al de christenen
vele joden en palestijnen
zullen dan tot bekering komen.
eindelijk zal het dan vrede zijn.
en zijn geliefde volk zal de vrede vinden.
De overrompeling
weg met pantsers
scherp uw kracht
de overrompeling komt
misschien vannacht
aan hun conflicten kleeft
al eeuwenlang bloed
dat gevloeid heeft en
gestold is zonder moed
uitzichtloos is nooit
een perspectief voor leven
dus vluchten zij naar hen
die dat wel kunnen geven
eindelijk kunnen wij
een stukje welvaart delen
in plaats van geld te storten
in gezichtsloze potten
kom van de barricades
open maar uw hart
religies hebben niks te winnen
naastenliefde is hier aan de macht
De Geopende dagen
Geopende dagen, die 's morgens zomaar voorbij komen.
Ze kijkt naar mij. Ik open de tuindeur, de zon schijnt.
Rustig kon ik mezelf verwoorden en gedachten helder.
Als ik er even bij stil sta wat mij deze dagen voor mij betekenen.
Ik weet het niet meer.
Wat mij opvalt is dat vooral op de plek waar ik nu ben,
dat de zon toch niet zó schijnt. Het lijkt maar zo, zeggen ze.
Hetgeen mij toch niet zo bezig houdt, maar de gedrevenheid van rust.
Het dringt weer op nu ik hier zit. Lijkt het toch nog mee te vallen.
Maar stel je voor. Want schijnt het echt zo? Schijnt het zo te zijn?
Als mens zijn aard niet meer als houvast ziet,
als de dromen van ver in het nabij geen kans ziet of, als men de hoop verliest?
Iets wat wij niet begrijpen, de angst van de geest.
Gedreven in gedachten, van een duister ver bestaan. Geef het wat rust.
Laat de mensen met rust. Hoor de grijs, vertellen gaat zo lastig.
Vertel het in de taal van muziek, de vrede.
Geweld en conflicten verdelen geen strijd over wraak, de chaos. Het leeft.
Zie de vlinders dansen, op vrije grond. Grenzeloos, verdwaald.
Als de rook van granaten, opzoek naar adem, opzoek naar een nieuw houvast.
Het zelfde plaatje dat opnieuw wordt afgespeeld.
Een schuldig gevoel komt naar boven, omdat ik de angst begrijp.
Nu zit ik hier, niet wetend. Hij zij altijd tegen mij, blijf ademen zoals iedereen. 'Iedereen ademt'. Niet iedereen. Verroer jezelf niet, pas op, zei hij.
De bommen vallen uit de lucht en het enige wat hij doet.
Hij kijkt. Hij kijkt niet naar de verwoesting.
Hij kijkt naar zijn enige hoop, zijn dochter. Zijn laatste gedachten.
Hij vertelde eerder dat nog één keer het einde zou zijn.
Het licht werd gedimd en gesloten geest.
Ik denk vaak dat hij het niet zo bedoelde.
Het enige wat hem overkwam, geen toekomst. Een kind groeit op zonder vader.
En elke ochtend als zij mij wakker maakt, zie ik die geopende dagen,
die 's morgens zomaar voorbij komen.