Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een stukje geluk
je lachte altijd
als de ander keek
in een stukje geluk
dat brak uit
het star van
emotieloos grijs
nooit wilde jij
praten maar ik had
wel in de gaten dat
jouw contacten
met hiernaast
werden aangehaald
nog was je bij ons
in de dagelijkse sfeer
maar je gedachten
vlogen steeds vaker
heen en weer met
grotere tussenpozen
alsof jij al had
gekozen voor een
langer verblijf tussen
geestverwanten en
bekenden die de weg
al hadden afgelegd
jij had de
warmte al ervaren
in de rust van
virtuele armen die
zij uitstrekten naar jou
met in hun lach kom gauw
Verjonggingsapp
zij zag de ziel
van mensen die
haar stralend aankeken
voelde het intense
golven van hum emoties
door verdwijnende schaduwen
die jaren van stress en
spanning hadden achtergelaten
als tekens van leven op hun huid
ik heb ze niet zien
verjongen maar wel zijn hun
grauwsluiers van zorgen weg
daar schemert weer
de jeugd in lach en blik is de
veerkracht terug van het ik
het is geen verjonggingsapp
die jij hanteert maar de reflectie
van liefde die ieder kind heeft geleerd
die in volwassenheid is verdwenen
omdat andere zaken belangrijker schenen
dan af en toe lief te zijn voor elkaar
Scholen vis
ik dreef
op een zee van
geschreven woorden
de aflandige wind
opende een blanco
a-vieren strand
daarboven de zon
vol ludieke ideeën
in zomerstand
ik lachte om de
creativiteit van
koud watervrees
na deze eb ben ik
gaan springvloeden met
gouden grepen uit het goede
wij stormden buien
voorbij in een
extreem calamiteiten tij
plastic letters zijn
verdronken en gezonken
in ondeelbaarheid
zacht wiegen
scholen vis als
doorzichtig douchegordijn
Plukten bloemen
we plukten
bloemen zo uit
het onbekende
menden
dieren van een
uitheems ras
hoorden
talen die woord en
zang vermengden
op een manier
die wij totaal
niet kenden
het is vreemd
om hier te zijn en
niets te hebben
het mijn en dijn
is geen structuur
in waar zij zijn
eigenheid en het
onderlinge onderscheid
gaan aan hen voorbij
toch voelen wij
de interesse van een
machtige aanwezigheid
in medelijden en warmte
zij kennen onze boodschap al
wij zijn de schepping kwijt
Van andere origine
het schuurde
ondanks plamuren
bleef het een
stug oppervlak
ik heb nooit
gedacht dat het van
andere origine was
een soort kwast
zonder gelaagde
overeenkomsten
maar met een heel
snelle uitwasgroei
heb ze altijd als
eenheid beschouwd
aan dezelfde stam
ontsproten en toch
eens zal hij ontbreken
door een stormwind die
zijn kracht beproevend
een lege gevangenis vindt
De stille patio
je scheen
door een wolk
verdween rollend
en tollend toen
ik je zag om
aan het grijs
van de randen
het licht van je
terugkomst te hangen
vaak was er
de schijn voor
het echte
vuurwerk moest
je wat studie
hebben gepleegd
over het hoe en
waarom om alles
te weten over de zon
ook ik heb
gezocht tussen
schaduw en licht
naar je eigen gezicht
in het couleur lokale
van grijze bergen
het heet rode zand
de stille patio en je
uitnodigende koele hand
Een suggestie
zij speelt
geen spelletjes
deelt wel humor
van ongekende klasse
een suggestie
of blik een goed
getimede lach
verwacht respons
in nemen
of geven zijn
de lijnen nooit
vaststaand beschreven
het is het spel
begrijp jij mij in
de voorzet die ik geef
nou ik de jouwe wel
flitsend wordt
communicatie gevoerd
waarbij lichaamstaal
andere monden snoert
verborgen zijn
emoties en drijfveren
lokkertjes om iets nieuws
uit te gaan proberen
Glazen lucht
wij hebben
nog nooit
samen gedroomd
tot ik jou
gisteren ontmoette
een echte
no where plek
vol met niet
te duiden eigen
aardigheden
in een sfeertje
zonder eigen plek
inwisselbaar voor
overal en nergens
verloren zonder stek
met jou
kwam licht
naar binnen in een
warme kleur als wonder
uit het eerst beginnen
glazen lucht
ontdooide door samen
te delen wat jij had te
geven uit een andere tijd
in een vroeger leven
Het exquise
je snoept nooit
maar weet wel
met het puntje
van je tong de
heerlijkste smaken
te lokaliseren
de subtiele
beweging die
het volledige aroma
blootlegt aan jouw
uiterst gevoelige
smaakpapillen
juist daar
waar smaak
en geur samen het
exquise bepalen
ben jij de meesteres
der fijnproevers
de gelukzaligheid
van een hemelse
tongstreling in
je ogen te lezen is
even weg van de spruiten
in een wonderlijk beleven
Jouw stilteland
zelfs als ik
mijn ogen dicht
zie ik nog jouw
stroboscopisch licht
dansen in mijn geest
alle frequenties
heb jij geopend
in ritmiek van
mantra's die zich
herhalen in magie
kleuren zijn
harmonisch zonder
enige dissonant
geen schimp of vloek
verlaat jouw stilteland
jij wijst mij
het pad dat met
zijn krachtlijnen
al eeuwenlang heel
goed begaanbaar is
daar waar mensen
afstand doen van logisch
denken komt mystiek
het reeds bestaande
leven vertrouwen schenken
Dwarrelt nog jouw lach
er bloeiden
altijd bloemen
uit je vingers
handen droegen
een kleurrijk boeket
overgoten
met licht
uit je ogen koos
de natuur jou
als ideale set
in een choreografie
waarin de dood
op kousenvoeten
verscheen en leven ook
van bloemen verdween
zacht doofden kleuren
verschraalden geuren
van wat ook jouw
aanwezigheid was in de acte
de presence die jij altijd gaf
nu is er stilte
maar in de stralen
van de middagzon
dwarrelt nog jouw lach
in pluisjes om en om
Onschadelijk
er zit
geen spanning
op je huid
speels en
zacht komt zij
daarvoor uit
ook de kleine
rimpels tekenen
je warme lach
helder stralen
ogen gefocust
in een verre blik
die haar rust
ontleent aan het
niet accommoderen
ondanks een steeds
proberen ook de
kleinste details te zien
een lieve open
uitnodiging om deze
ontspanning te delen
in elkaar raken het
het aanwezig explosief
positief onschadelijk te maken
Opspattend wit
traag golft
stilte langs kusten
vol begrip
geen felle
confrontaties
in opspattend wit
een rustig weten
op een bodem
zonder vergeten
stromend
meanderen zonder
direct te veranderen
in opgaande
vloed langs de
weidsheid van strand
tot daar waar
herinneringsbanden
terabytes kleuren in zand
zo voedt database aarde
de kwantumcomputer die
ons als natuur is gegeven
Herfst zonder oogst
jij hebt zomer gezocht
waar kou klapperende
tanden wit licht weerkaatsten
einders gevonden die
hitte trillend de verzengende
horizon mismaakten
hebt tal van
verschroeide bladeren
gekeerd maar het leven
bleek al door de immense
hitte te zijn verteerd in
een herfst zonder oogst
nog duistert het
onder levenloos loof
maar de koelte
die de kruinen altijd
hebben kunnen geven
is door droogte verdwenen
knisperend is al veel
blad gevallen en knoppen
bomen in een noodscenario
geteisterd kaalt het bos
door deze laatste catastrofe
onbekend of het nog lente haalt
Hand op je hart
wij spreken
dezelfde woorden
maar in jouw
letters wonen
andere tonen
als jij mij
temperamentvol
iets wijst kleurt
landschap zijn
zuidelijk pigment
in je ogen
donkeren sprookjes
uit de duizend
en een nacht
verpakt in je lach
wij verwesteren
in het klip en klaar
maar vergeten de
warme momenten
van familie en haard
toch smaak ik
vaak het broederlijk
samen gevoel
de hand op je hart
is ook voor mij bedoeld
Lachter helder licht
de wereld
is lang te
licht geweest
pas in
jouw schaduw
ontdekte ik mezelf
begon het
onderscheid met
licht van overleven
dat mij contouren
heeft gegeven
tegen zwart contrast
ik bewoog
maar wist nooit
wat de voorgrond was
jij hebt mijn hand
genomen zijn samen
uit de coulissen gekomen
jij lacht helder licht
zonder een spoortje
schaduw op mijn gezicht
In ochtendvroeg
jij bewoog
tussen warm
en koud
danste op
woest kolkende
turbulentie
verstilde
in ochtendvroeg
rijpende vorst
ontwaakte in
regenboogkleur
van brekend licht
zag het
gezicht van de
komende zon
voelde warmte
en wist dat
het leven begon
Impulsen
ik heb je vaak
uit zien treden
door nuances in
licht en kleur
voelde hoe
jij energieën
met mij deelde
uit een ander leven
het was geen
geven maar een
intenser bestaan
in harmonisch gaan
het was jouw licht
dat ons steeds
nieuwe impulsen gaf
in ontdekken van zicht
jij kende werelden
van heel dichtbij wist
mijn zorgen voor morgen
een plaatsje voor jou en mij
Extravert licht
ze fluctueerde
niet alleen in kleur
maar straalde ook
wisselende warmte uit
haar energetisch zijn
putte uit bronnen
van schier eindeloze
scheppingsvitaliteit
die gevoed worden
door nucleaire reacties
binnen een interstellaire
balans van zwaartekracht
zonder dit extravert
licht van een leven
brengende zon zou ons
stelsel leeg en verlaten zijn
geen plaats voor
maat en tijd een
immens zwart gat dat
alleen maar dood bevat
Fraai welft
je schopte
zachte muziek
in het mechaniek
van de schijf
tot hij zijn
vertrouwde draai
had gevonden in
snelheid en geluid
je komde
handen rond klei
die randen verkenden
van meegaandheid
en consistentie in
samenspel tussen
cirkel en lijn zonder
breekpunt te zijn
fraai welft
lichte druk de
soepele klei
gelijkmatig
de hoogte in
waar kunst zich
in schoonheid
zal openbaren