Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Sneeuwde stilte
geruisloos
sneeuwde stilte
esoterisch in het
gaan langs het
dubbelglazen raam
transparant
vlokten hun
voorbijgaan
zonder stapeling
de platte kant
toch waren er
nog luwteplekken
waar een warrelend
licht suizen wat
dynamiek verried
en tocht
zijn energie
langzaam loste
als de avondkoud
het licht liet vallen
in de donkerte
van de nacht
en stilte weer
zacht eindelijk
in zijn habitat lachte
In zonnebloemgeel
je lach
klaterde in
zonnebloemgeel
de heuvel af
tot groen hem
stopte in het
blauw en kou
van de rivier
die ondermaans
zacht schurend
de lage oevers
ondermijnden
met de zomerse
restanten van wat
ooit een gletsjer
was geweest
het landschap
sprak frans met
de couleur locale
van eigen producten
waarbij het harmonieus
zangerige weldadig
aandeed na de
noordelijke tongval
Deze pastorale
ik heb mijn
droomvleugels
afgelegd de fantasie
stopgezet en ben
geland in vette klei
was meteen weer
helemaal bij toen
een vreemde aan
kwam hollen en ik
hem niet kon scrollen
het achterland gaf
geen verband wel
de boerderij dichtbij
met koeien in de wei
die naderbij kwamen
ze loeiden hun namen
droegen overvloedig
hun nog geuierde melk
en sluierden het lange
gras tongstrelend binnen
dit voelde als werkelijk
in een bijna al postuum
bestaan. kom mensen
laat deze pastorale niet
naar de verdoemenis gaan
Heksensabbat
je haar was
hanig hoog en
piekig gestyled
zwart reflecteerde
uit het niets
zijn kleur en om
je heen hing
de geliefde geur
van chloroform
uit jouw odeur
je ogen loensden
alle kleuren en de
oren waren wit
getipt op deze toch
weer aparte outfit
op de heksensabbat
die in zwart en glinster
paars een aardig stel
gaat vormen met de
lang gebaarde tovenaar
ik zag je staan
de nieuwe bezem
leunde lief tegen
een halve maan
rond je voeten
speelde vlam met
vuur op deze
godvergeten plaats
in het allerlaatste uur
kraaide jij eindelijk je haan
Het hete zand
we hoorden
de roep van
het land in de
seizoenen toen
wij dwaalden
in de geur
van bloemen
zagen wij steeds
minder insecten
die wiegend
op de golven van
warme zomerse
tinten net genoeg
honing konden
vergaren om te leven
wij schrokken
van het hete zand
dat pijn deed aan de
voeten uitgeloogd
op de scherpste kant
we verdwaalden
in een wereld die niet
meer de onze was
waar samen een al
geleden verleden was
ieder voor een
eigen overleven in
verdriet omkijkend
en zich afvragend waar
de rest is gebleven
In vrolijk bewegen
ik heb ze
zien zweven
de stukjes blauw
uit je ogen
ontsnapt uit
de hemel
heel ver
daarboven
zij raken
het zwart
van de kring
die het wit
donkert in
je heldere blik
die de combi
laat spreken in
vrolijk bewegen
en de dans der
luchten volgt
zo sprankelend
in kleine letters
de sensatie van
goddelijk
contact ervaren
Wierook zonder wiet
in het zachte
dromen met
geloken ogen
namen heiligen
jou vaak
bij de hand
om samen
te lopen of
de heuvels te
bezoeken van
het santiago
bedevaart land
opgegroeid in
kathedraal en
basiliek met de
mystieke geur
van wierook
zonder wiet
na een heerlijk
opschonende biecht
met een vleugje
kerkelijk magie
want zij bepalen
nog altijd de regie
In kolenzwart
waar ogen
in kolenzwart
wittige stilte
schitteren
wolkt de
condens van
je warme lach
zijn vrolijkheid
over de pas
gevallen sneeuw
die straks het
fundament
zal zijn van het
nog te bouwen
sneeuwen huis
nog herinneren
wij ons het dwarrelend
wit van de lange winter
de ijskoude handen
en het bevroren haar
weer zullen wij
getuige zijn van
sneeuw die gaat
verijzen als wij onze iglo
waterdicht gaan wrijven
Geruisloos
het kraakt
waar ooit stilte
voor is gemaakt
om met veel geld
elkaar geruisloos
te passeren en dan
nog iets van
de ander te leren
bij een geur is
odeur gevoegd
in combinatie met
de tandeloze lach
die toch het zuinige
naar boven bracht
in een extravert
en joviaal ogend type
goed voor het
onderscheid in
de typering van
het eenmalig
verschijnen in
het archief en
dan het spoorloos
verdwijnen zonder
opgaaf van reden
alleen de plank in
het opbergsysteem
kan ons ontstolen
worden vol met
soortgelijke delicten
met de namen van
hen die dat ons flikten
Alleenzaam
Ik geloof dat ik verdwaald ben in een land tussen de huizen
tussen de bomen in wortels in de grond geschiedden
tussen de vlaggen die half stok neer in het zand gestoken staan
en te zien dat een laatste vogel zijn vlucht aan het vliegen is
Ik zie lantaarns knipperen
zoekend naar schaduw te verlichten
die een koude rilling door mijn wervels laat schieten
die willen het gewicht op mijn schouders verwarmen
omarmen van het verwilderde zoeken naar die
hartstocht dat gewild is
maar niet haalbaar is
want het duister is niet zo donker
met de zon belicht
maar het verlicht
niet het gewicht
wat hangt op mijn schouders
Oh ik wou dat ik kon dragen want
het is niet meer zo licht
en ik kan niet naar huis want ik ben verdwaald
en ik dacht misschien spreken ze hier een andere taal
of zijn mijn woorden onbewust vertaald maar
ze luisteren niet
en ook zien kunnen ze niet en
ik kan niet vragen waar de zon haar licht zendt
want ik ben de duisternis niet meer zonder dat licht gewend
En het voelt zo alleen
en ik kwam hier alleen
niet omdat ik alleen eenzaam wou zijn of
anderen een deel uit wou maken gedeelde pijn
maar soms is het zo fijn
om even samen verdrietig te zijn
Samen te huilen,
geen woorden aan de tranen te hoeven geven want
het zegt al genoeg wat wij
dagelijks achter onze ogen
moeten herbeleven
En het is makkelijker gezegd dan gedaan
en het was ook al gedaan maar
soms moet je ver zoeken
tot je bereikt
wat verrijkt
naar een eeuwig onbezorgd bestaan
Altruïstisch erfgoed
wij hebben
alles gedeeld ook
uit de beginjaren
van de schepping
de evolutie en het
ontstaan van de mens
het altruïstisch
erfgoed is overgeleverd
op tal van manieren
waarbij de chronologie
van het gebeuren
speelt in de verhaaltrant
zich het eenvoudigst
laat begrijpen en lezen
door de eeuwen heen
jij bent geschiedenis
je ogen blikken verhalen
uit ver vroeger tijden
je lach geeft het warme plezier
jouw lichaamstaal is totale
emotionele expressie
daar waar de mens
in wetenschap vergaren
het mystieke van de ziel raakt
zullen zij god als gelijke
ervaren en in kennis en
universele kunde evenaren
Dichterbij komen
in je heerlijke
vrijgevigheid
deelde jij
je beelden
gaf stukjes
personality
aan hen die
jou aanbeden
ongeweten
lachte jij hen toe
zwaaide naar hen
met warme groet
ook zij die nooit
van deze genegenheid
hadden geweten
kwamen jou nu tegen
in de lawines
van warmte
waarin mensen
wilden smelten
zonder hinderende
onoplosbaarheden
die in het leven altijd
werden bestreden
een worden met
en dichterbij komen
naar de bron van onze
leven brengende zon
Chique en sierlijk
je perst
cumulatief
beweging uit de
meest volmaakt
getrainde gewrichten
met een souplesse
zonder haper en start
waar ga en glij
zonder stop
naadloos in
elkaar overgaan
lijkt vloer de meest
effectieve baan
om op te gaan
in begeleiding
zijn er de kleine
ongeziene touches
in het richt-
en duwmoment
versnellen en vertragen
van de choreograaf
schitterend hoe
een eenheid
uit twee delen
zich zo chique
en sierlijk
totaal op elkaar
afgestemd beweegt
Er geen terug zal zijn
je keek me aan
ik zag dat jij besefte
wat mijn woorden
betekenden in de
wens van waarheid
die vlamde in angst
die wanhoop zuchtte
zonder zuurstof stikte
in verdwenen verten en
opgeloste horizonnen
die gedaan hadden met
leugens en goede wil
die niets meer om
handen zal krijgen
in een tijd waarin wij
nooit meer achterom
durven te kijken omdat
er geen terug zal zijn
Stevig aangedaan
ik heb het
zien gebeuren
hoe zij de condens
in de lucht wist
te kleuren met
een beweging
van haar hand
we lachten
maar wat naar
elkaar als getuige
van dit uiterst
vreemde fenomeen
voelde ons
even ontheemd
weg van de
eigen wereld
verbaasd en
licht wazig liep
ik naar je toe
drukte jou
tegen mij aan
in de hoop
daarna weer
in goede balans
op eigen benen
te kunnen staan
nog wankel en
stevig aangedaan
Duizendschonen blij
jij toonladderde
voorzichtig in het
groen van gras
dat onvoorstelbaar
veel variaties had
spriette hoge tonen
tot zaad in
luchtvervoer dat
zo de mooiste
dromen bloeiden
in deze tour de
chante waren de
bloemen uit de wei
met wind als dirigent
duizendschonen blij
waar bomen
struiken kortwiekten in
wat donkerder kleuren
klonk jouw tweede stem
in kruidige geuren
opgewarmd door
aard en zon deden
wij de octavensprong
van stamgefluister
naar kroonlucht luister
daar waar
wolken wit de lucht
verveelden zorgde
blauw dat de song haar
liefde eerlijk verdeelde
Een blond karakter
op perrons of bij
evenementen
en belangrijke
samenkomsten
waren er altijd
velen te duiden
aan de alom
zeer bekende
genealogische
roots in hun naam
door een vriendelijke
zwaai van arm en
hand en de eigen
draai met groet
voelde alles al goed
lokaal waren jullie
in de meerderheid
als groep staken jullie
zeer herkenbaar boven
alles en iedereen uit
een blond karakter
en een opmerkelijke
hoofd houding de hang
naar zelfstandigheid
met een ongeremde wil
ja dat is wat duizenden
jaren salland heeft
opgeleverd in een
door natuur en omgeving
beschermde leefwereld
Rode kus
ik heb je
alzo lang
zien vertrekken
pijn bedekkend
met een rode kus
lippen nog gespitst
in afscheid met
emotieflits
nog voor het rood
was uitgelopen was
jij meestal weer
opgedoken
keek mij in
onschuldig blauw
lief aan en ik liet
jou in vrijheid gaan
Priemend imponeert
ik zag
hoe jij stralen
puntige energie
uit je vingers
bond en
kon richten
soepel kleurden
de houw en steek
bewegingen op de
contact vesten
daar waar zij
zich blootgaven
het dansante
bewegen leek
gevoed te worden
door kabel-
verbindingen die
alles registreerden
of versnellen
magische krachten
de momenten
van raken
op het onbeschermd
stukje lijf in de strijd
waar het hoorbaar
kreten slaken al klinkt
vanuit de kling en
lichtsnelheid vlug
langs rapier en sabel
priemend imponeert
Hebben wij verkloot
wij hebben
de wereld die
wij op onze
handen droegen
kleiner zien
worden in het
langzaam
verdwijnen van
verten en horizon
stiller in menselijk
en omgevingscontact
waar deuren sluiten
ook vreemdelingen
komen er niet binnen
daar waar geen
nieuw bloed
elkaar ontmoet is
de reis gedaan
ook hoe vee en
gewas de cirkel
niet halen omdat
wij hun lozen als
te veel mest niet
goed bekomen
pas nu pakken
wij elkaars handen
beduusd waarom
wij dit lieten gebeuren
alle leven en dood
hebben wij verkloot