Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Sprietige stelen
op rustige
korte dagen
trippelen gekleurde
kousenvoeten somber
door miezer en
stuivende sneeuw
onder een
beklemmend koud
wolkendek
dat ons niets
meer zegt in
saaie eentonigheid
nog heeft de herfst
zijn kaalheid kunnen
compenseren door wat
sprietige stelen die zich
dood staan te vervelen
in het schrale schilderij
waar zelfs iele
wind nog boldert in
onbelaste uitlaten
van zwaar beladen
mestwagens zo lang
dat nog mogelijk is
Mijn apocalyptische zucht
ik zie je
in het landschap
opgaan als jij
buiten loopt
met een lach
op je gezicht
als het licht
zich concentreert
op jouw komst
openen zij hun
bloemen in de verte
en rechten de stelen
om tussen velen
jou beter te zien in
minieme bewegingen
schoonheid details
die alleen de insider ziet
als wonder van de natuur
stille communicatie
tussen natuur en mens
in prachtige bloemenpracht
maar ook in het zacht
raken van de wind aan
de wolkfiguren die
spelen met stralend licht
van de warme zon in het
blauw van de lucht
begeleidt door mijn
apocalyptische zucht dat
dit vergaat en verbrand
In andermans gezicht
ze blokte wist haar
verworvenheden
te stapelen tot
de wijsheid van
een onneembare
muur die ook tegen
leugens en bedrog
bestand bleek te zijn
haar rechtlijnigheid
blokkeerde de groei
van rond en zacht
in belangrijke mate
juist door haar
atletisch figuur
kwam zij ook al
minder empathisch over
met haar sociale
vaardigheden scoorde
zij niet echt als
de potentiële winner
de diamant van eigen
wijsheid gloeide maar
kaatste te fel licht
in andermans gezicht
Een rugzakje
jij had
ook een
rugzakje
maar daaruit
pakte jij nooit
de geijkte zaken
wel verrassingen
die met een
lach tevoorschijn
werden getoverd
jij wist precies
voor de mensen
om je heen de juiste
sfeer te creëren
waarin hun talenten
weer op zouden
bloeien om
in samenwerking
met anderen
de mooiste dingen
gestalte te geven
jij deelde
herinneringen
uit oude verhalen
die nog rondzingen
waarbij ieder de
sfeer herkende die
hun handen ooit
verkenden in
het opbouw werk
van achtergronden
voor scenes uit
toneelstukken
van gisteren en
heel lang geleden
waarin juist hun
beperkingen het
dragend onderwerp
zouden worden
een rode draad in
door jou geregisseerde
kleine verhalen
Het jongste ijs
de grafieken
van opwarming
en klimaat-
verandering
verdwijnen als
de eerste vleugjes
winter en kou
verschijnen
dan zijn sneeuw
en vorst weer troef
ook al is het jongste
ijs nog stroef
de garderobe wordt
snel aangepast
met wollen trui
en dikke warme das
donkere nachten
somberen in weinig
perspectief zo wordt
de mens een dief
van het schaarse licht
in de kortste dagen die
voldoende zonlicht
amper kunnen dragen
Het feest van binnen
zij zat in de
schaduw van
het overvloedig
gouden licht dat
naar buiten viel
door de ramen
van het grote huis
rook de fijne
spijzen die
op de tafels
geserveerd
stonden zag de
rode twinkeling
in jaren oude wijn
nog waren er
geen gasten maar
het was een drukte
van belang
zij had nog wat
zwavelstokken voor
licht en warme hand
honger knaagde
zijn bekend gevoel
zij wist van
arm en rijk en in
oplichtend donker
van een niet
verkochte stok
droomde zij
haar sprookje
in de schaduw
weggestopt vol
flakkerende beelden
hoe buiten toch het
feest van binnen werd
Heroïsche strijd
er zitten
lacunes
in de lucht
waardoor ademen
moeilijker is en
horen bijna
onmogelijk
is geworden
daar waar
emoties altijd
jeugdig vleugden
lijkt het
ontbreken van
jouw aanwezigheid
te resulteren in
moeizaam gehijg
jij was al
eten en drinken
voor mij maar
zonder jouw adem
voelt je afwezigheid
als het einde na
een onverwachte
heroïsche strijd
Bomen over Kerst
nog stond
het groen te
bomen over kerst
ook zij die jarig
worden en hun
dagen vieren
in de huiskamers
met de geur
van dikke snert
sfeerlicht rond
kribbe en stal
met de namaak
beesten en af en toe
een verdwaalde knal
behaaglijk binnen
terwijl het luiden
van kerkklokken
buiten bevriest
in het roepen om
samen te komen
met onze dromen
die dit jaar ruw
zijn verstoord door
doodslag en moord
in een oorlog waar
alle menselijkheid
vreselijk is ontspoord
Licht gespikkelde mist
we zagen
de wereld
dompelen in
het vage van wit
licht gespikkelde mist
vleugen zon
kwamen steeds
weerom zonder
opklarend
door te breken
om ons de
somberte te
laten vergeten
alleen het vorst-
gerijpte oppervlak
gaf ons de
illusie dat het
winterse ons heeft
platgelegd omdat
rijden te gevaarlijk was
Het zwarte ijs
ik wist
dat je ging
schaatsen
in je wit
kristallen pak
strak aan
je lijf om
nergens aan te
haken en toch
snelheid te maken
als een flits
voorlangs het riet
dat zo zijn eigen
tonen zwiept in
een krakend lied
in jouw cadans
langs deze rij
het kleurgezang
met wuiven van
de gouden kant
voor je uit
op het zwarte ijs
jouw schaduw en in
terugkom op je rug
de warmte van zon
Hartverscheurend
nog heeft
de kou
haar hart
niet bereikt
in een lijf
vol verzet
waar gebed
heeft gefaald
afgeschaald
voorbij het
minimum
met uitzicht
op nooit maar
ondertussen
komen reserves
de bodem tegen
nog kijken ogen
hun heldere blik
zeg jij gaat niet
gebeuren maar
kou is het venijn
dicht bij je ziel
is jouw verdriet
hartverscheurend
Hun schepping
nooit heb ik
het opgegeven
ben de grote stenen
in mijn hart gaan
lezen heb mij hun
structuur eigen gemaakt
verzameld in
magische ogenblikken
opgeraapt uit hun
mystieke kringen in zeer
spraakmakende en
educatieve ontmoetingen
waar kinderlijke
zachtheid met
universele empathie
in volwassen sfeer
kwamen was
verweer onmogelijk
helaas kreeg een
liefdevolle bedding
door de constant stroom
een verharding uit
levensbehoud waar
de oevers verzakten
ik heb liefde
en lijn in hun
schepping gelezen
alsof ik mijn bestaan
maar nu in liefde
opnieuw mocht beleven
de keien zijn
verdwenen in samen
op schrift dat wij
elkaar liefdevol
leerden in houden van
en eindeloos proberen
Woordloos spreken
zij was
haar lach
alles daar omheen
ademde plezier
gaf warmte af
bij haar voelde
jij je nooit alleen
want als de afstand
groter werd was
er altijd die blik
met de knik van
genegenheid als
binnenkomer voor
heel veel gezelligheid
op elkaars golflengte
samen naar stilte
die geladen was
met begrijpen dat
kijken eigenlijk
woordloos spreken was
Narcisten zonder ziel
ik heb ze
zien acteren
narcisten
zonder ziel
wat zij ook
proberen er
is een lek in het
algoritme om tegen
aan te hikken
steeds hetzelfde
marionettenbeeld
dat van die ander
die zichzelf totaal
vergeet in het
jagen naar de titel
verdwaasde gek maar
er is niemand die
dat van zichzelf vindt
ja de stukjes namaak
de geplakte resten ziel
zelfs de gezichten
verrekken als ze aan
de touwtjes trekken
waarbij het echt
persoonlijke voor
geld en heel
veel aandacht viel
Met bliksemvoeten
ik zag
je dansen
met bliksem-
voeten strijkers
ontsteken en
een beschaafd
gedonder
maakte de herrie
die bij je paste
wind streek
cumulus
wolken met
kleuren uit
het bos vol
losse noten
bladerden er
op los want
zonder bui als
dirigent werd
er niet op elkaar
afgestemd bleef
onweer meer
een chaotisch
gebeuren waarin
jij als soliste
muziek en kleuren
aardse schoonheid gaf
Jouw stoet
ik zag je
met gevolg
door de wolken
zwieren
licht spatte in
duizend kleuren
uiteen die
regenbogen
vierden
jouw ogen
horizonden
de flauw gebogen
verten toen
jij de teugels even
flink liet vieren
slechts een
vage mist
wist waar jij
gebleven was
toen jouw stoet
eenmaal gas
gegeven had
Nuanceren
zij wist
als geen ander
met haar blik
dromen te kleuren
hoewel zij al met liefde
zijn toegedekt en de
pijn snel vermindert
waar woorden
tekort hebben
geschoten om
voorzichtig
emoties aan
de oppervlakte
te brengen en
om ze het daglicht
te laten zien
omdat zij al zo lang
in het donker
verkeerden zonder
mogelijkheden om
voorzichtig te nuanceren
Verbroedering
ik schoof
gedachten tot
herkenbare woorden
voor iedereen
maar waar het
kruimelde en brak
werd het met het
vlak van de hand
van tafel geveegd
restanten die toch
de spanning en sfeer
hadden gesmaakt
van het vergaderstuk
dat door iedereen tot
maaltijd was gemaakt
van producten uit
het land van herkomst
met de versheid van de dag
die met trots
en vol overtuiging naar
de dis werden gebracht
waar verbroedering
gevierd werd met het
proeven van de wijn
waarvan de druiven
genoten hebben van het
schitterend zomerfestijn
Hun laaiend gesprek
ik kan het
niet laten
even achterom
te kijken en
dan dat wegwerp
gebaar te maken
in pure onmacht
natuurlijk ben ik
gewend aan wat
ik zie maar toch is
er nog altijd de
stille hoop voor
een vlot herstel
van dit gebied
in de brand was
de immense hitte
van het vuur
allesverzengend
withete emoties
waren loeiend in
hun laaiend gesprek
alleen de punten
en komma's staan
ontdaan van alle
onzin nog fier rechtop
ook de alinea's
hebben hun vorm in
vertrouwen behouden
de boodschap
van het landschap
is dan ook voor
iedereen te lezen en
wordt met het jongste
groen en hier en daar een
bloem al lieflijk geïllustreerd
Uitermate klein
zij had een
stukje wereld
in de hand
gekleurd door
elementen
en de tijd
onomkeerbaar
in het boek
dat communicatie
scheidde
het onderzoek
was al gedaan
het hoe en
waarom bleek een
toeval verhaal
er waren geen
degeneratie
protocollen
en alles was
fundamenteel
uitermate klein
zo bleek ook de
microscoop helaas
niet groot genoeg