Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het eerste licht
ik bied je vannacht
mijn vuurwerk aan
door bij je te zijn
in een magnifiek gebeuren
zullen stralen en bogen
de hemel doen kleuren
maar ook met de pijn
en onzekerheden waaraan
wij samen hebben geleden
in vuurspuwers en draaiers
dansen licht en beweging
hun eeuwig komisch spel
alles ging snel
in een jaar vol hectiek
over bergen door diepe dalen
samen zullen wij stralen
en het eerste licht zien
van twee duizend vijftien
Geef nooit op..
zoveel oorlog.
zoveel kinderen op straat,
fraude en bedrog geen liefde maar haat.
angst en pijn geen cent om te leven.
het kon toen niet anders zijn, ze mochten niet opgeven.
maar kon ik de tijd terug draaien.
dan zal ik met handen vol geld beginnen zwaaien.
ik zou hun geven wat ik kon.
huizen bouwen en water voedsel in een kom.
waarom is er oorlog, en zoveel stress.
het leven is al zo kort dus leer even deze les.
met oorlog, ruzie of haat daar bereik je niks mee.
alleen maar armoede en vele harten in twee.
dus denk na voordat je iets doet.
zonder oorlog op deze wereld.
is het leven pas goed!
Waarheid
ik weet het nog,
ik was zo'n kleine meid.
ik zat op de schoot van mijn ouders, en geraakte daar mijn tranen kwijt.
want had ik een nachtmerrie, dan kwam je zomaar in mijn droom.
om me te beschermen tegen nare dromen die ik toen had.
maar doordat jij naast me kwam zitten, weer vergat.
maar door de tijd heen, dat ik ouder werd,
liet je me niks doen, maar kijk mama er is niks aan te doen.
ik wil mijn vleugels spreiden, ik ben niet meer die kleine meid..
ik ben groter tot uw diepste spijt.
ik weet dat je me altijd zou beschermen.
maar het is tijd om me mijn weg op te laten gaan.
mij mijn keuzes laten maken..
geen paniek als ik fouten maak, ik zal er wel uit leren,
en altijd naar het goede terugkeren.
Op wit linnen
ik ben het jaar
begonnen op wit linnen
de pigmenten mengen
gebeurde diep van binnen
het pastel van lente
kwam al snel
in sprankelende groei
tot bloei op het doek
een maand met koude kleuren
ontsierde de zomer die
toch tot diep in de herfst
zijn warme teugels liet vieren
met een donkerrode oogst
die overrijp boog
voor de eerste vlokken sneeuw
na jaren terug van weggeweest
nog is het schilderij niet klaar
pas als de laatste streek de
wisseling aangeeft kan nieuwjaar
op linnen weer maagdelijk beginnen
Een verslaving
het leven ijlt
door hoge koorts
onzin over dagen
hectiek lijkt
de goede diagnose
genezing een tijdelijke pose
het blijkt een verslaving
aan het bestaan op het
scherpst van de snede te zijn
een ander volgen
maar als de messen snijden
voel jij alleen de pijnen
geen medicatie
en uitbehandeld zijn
tot de adapter faalt
en jij je echte vrienden
indien nog mogelijk
weer uit de mottenballen haalt
Je pluisde nog even
ik zag het grijs
van de zee
boven land
vlokkig ontladen
in dwarrelend wit
dat stilte
danste op een
onzichtbare wind
ik zwaaide
en ving jou
op de mouw
van mijn jas
je pluisde nog even
toen je huisde
in de holte
van mijn hand
schitterde kristal
tot je structuren
kraakten en een
voor een braken
jij als druppel
de koude grond
weer licht
spetterend raakte
in samen stromen
verloor jij je dromen
langzaam terug
vloeiend naar zee
Droomwereld
als ik mijn ogen sluit,
dan kom ik in een wereld waar iedereen wel zou willen zijn.
alles in die wereld is heel fijn.
deze wereld kent geen ruzie of haat
en ook geen momenten dat iets tegenslaat.
neen, in deze wereld heeft iedereen geluk.
en huizen, straten, spullen, niets gaat stuk.
iedereen helpt hier mee,
en groeit snoep aan de bomen,
en groenten in de zee.
in deze wereld zou ik wel willen zijn.
geef nou toe, wie vindt dat nou niet fijn?
't leven
wanneer alles eens tegenslaat.
is het best dat je met vrienden praat.
het gevoel vanbinnen is heel rot, maakt je ongelukkig en kapot.
niet alles is even perfect, of is hoe het hoort te zijn.
maar mensen lijden onder verdriet, haat en pijn.
maar hou je hoofd hoog en je komt erboven.
je moet niet alles wat er gezegd wordt geloven.
mensen breken elkaar graag stuk..
anderen hebben problemen, anderen geluk.
als iedereen nu gelijk zou zijn.
weg met al die verdriet haat en pijn.
dan pas zou de wereld perfect zijn.
slechte mensen laten ze vrij lopen,
die een misdaad hebben gedaan.
en onschuldige mensen mogen in de rechtbank gaan staan.
zelf op school worden kinderen gepest.
er wordt niets aan gedaan. tot ze zelfmoord begaan.
dan gaan mensen hun ogen pas open waarom dit zo heeft moeten lopen.
wees gewoon jezelf en oprecht en strijd tegen dat soort zaken,
dat is waar ik voor vecht!
Bijna kerst
weet je wat ik zie, wanneer ik mijn ogen sluit?
witte sneeuwvlokken die vallen op mijn ruit.
de bomen zijn besproeit met een witte sneeuwlaag.
misschien vind jij dat niet leuk, maar ik zie het graag.
het is kerst. voor mij en de rest.
onder de kerstboom zitten, alle pakjes klaar.
nog even en het is een nieuw jaar.
ik hoor kinderen lachen en zingen. zot doen en springen.
iedereen is blij want kerst en het nieuwe jaar is nabij.
Als je me niet hebt grootgebracht
als alles eens tegenslaat.
dan krijg je geen liefde maar haat.
maar mij krijg je niet neer.
ook al had ik pijn en vanbinnen zeer.
ik sta op en lach de wereld toe.
al word ik andermans zever soms moe.
ik hou mijn hoofd recht.
en luister niet naar andermans praat.
wand dit is geen ruzie maar pure haat!
I miss you
ik heb beseft, dat het leven snel voorbij kan gaan.
het ging goed maar nu is het gedaan.
het was op korte tijd.
ik heb verdriet en spijt.
spijt dat ik niet kon zeggen dat ik van je hou.
dat ik voor je door het vuur zou gaan en door de kou.
ik mis je zo. uit het diepste van mijn hart.
niemand die dat snapt. het maakt me zo verward.
Er rolt een traan over mijn gezicht.
maar ik kijk naar boven en zie het licht.
ik zie een ster. en weet ik dat jij het bent.
je bent zo ver. maar ik ben ben blij dat ik je heb gekend..
Dit fenomeen
de materie is geschoond
mensen hebben het universum gekregen
met zon maan en planeten
om dit fenomeen intens te beleven
piramides en amfitheaters
catacomben en kathedralen
curieuze paleizen om in te verdwalen
staan aan de basis van dit samengaan
in dans kunst en muziek
draait alles alleen maar om liefde
om met elkaar uiting te geven
aan dit onmeetbaar geluk in het leven
dat ook zijn oorsprong vindt
in de liefste affectie van het kind
zoals in de lente ook bloemen
met elkaar wiegen op de warme wind
met dit meest intieme gebaar
worden man en vrouw een paar
de kus is eindeloos uniek
kent in de schepping haar weerga niet
Ze wist het niet
een meisje van 15,
ze had een vriend, ze vocht ervoor.
ze raakte zwanger en ze sloeg helemaal door.
ze nam haar telefoon en belde haar vriend.
het bleek dat hij haar nooit meer wilde zien.
hier staat ze dan, helemaal alleen
haar ouders, die zijn uiteen.
bij hen kon ze niet meer terecht.
ze wist niet meer wat ze moest doen.
ze had nog geen fatsoen,
ze liet abortus plegen en kreeg later spijt.
maar ze was nog zo jong,
echt nog maar een kleine meid.
Rotzooi
mijn leven ging niet meer hoe het moest zijn,
ik nam de fles door de verdriet en de pijn.
ik wilde weg door al die miserie, de shit en de pech
dus ik stak een joint op en begon te zweven.
het leek alsof ik in een andere dimensie kon leven.
maar ik had het fout, die shit maakte me kapot,
ik zei tegen de mensen waarvan ik hield gewoonweg 'rot op'.
die rotzooi heeft me neer gekregen,
ik werd blut en bevuilt, maar ik volgde mijn lot,
die troep maakte mijn leven gewoon kapot.
dus ik heb het gelaten en stopte er bij.
zie nu hoe ik leef, ik ben heel blij.
hiermee wil ik bewijzen; blijf van die troep af.
want wie weet komt die naam op je graf.
Verdriet
mensen met angst,
zijn mensen met verdriet.
wat er scheelt,
dat weet een ander niet.
woorden worden gezegd.
met een bittere intonatie
zoals je voor iets vecht
met je hoofd vol frustratie,
ze grijpen naar inspiratie.
zodat ze weten wat te doen.
ze volgen een weg, ze hebben fatsoen.
diep worden ze geraakt
met woorden uit het verleden,
maar laat die shit achter je,
we zijn nu in het heden.
ga door met je leven, nu dat het nog gaat,
weet dat mensen om je geven
wie weet wordt het te laat.
Ik mis je zo
elke dag weer opnieuw, kijk ik om me heen.
ik denk aan je lach, maar ik voel me zo alleen.
je liet me altijd lachen, en ik weet wat je kon.
en nog wanneer alles begon.
maar je bent weg en ik voel me zo alleen,
want ik heb pech want je bent niet meer om me heen.
maar dan kijk ik naar boven en wens dat het goed gaat.
maar toch vind ik het erg dat je mij hier achterlaat.
je bent mijn gouden ster aan de hemel,
en elke avond als ik er naar kijk denk ik aan jou.
kon ik je maar voor de laatste keer zeggen
hoeveel ik van je hou.
Stoffig en oneffen
ik scharrel wat
schuifel vooruit
mijn huid looit
ongeduld van jaren
weer heb ik haast
om ruimte te vinden
voor mijn eigen dingen
vol verbazing over de tijd
die gestadig langs
mijn schrale vingers glijdt
zonder dat er iets gedijt
waar op ik terug kan kijken
stoffig en oneffen
zijn de paden die ik ga
wat vroeger breed was
heeft nu de smalte van 1 spa
ben vertrokken maar
mijn thuis is zoek
ik wacht wel even
weet niet hoe het verder moet
Tussen piek en kruis
groen zijn zinnen
woorden geuren
vleugjes dennenboom
strofen kleuren
in licht onderscheid
de kerstfeestdroom
tussen piek en kruis
huist nog de nostalgie
van vroeger dagen
ooit bracht een ster
het licht van ver
met vrede en het kind
maar de stal
is al lang opgeruimd
herders met de schapen klaar
kerst kan beginnen
maar diep van binnen
streel ik nog het engelenhaar
Zoekend naar balans
ik wil weer
de wereld spelen
zonder touwtjes en structuur
de eenvoud
van het spel beleven
zonder mens en duur
niet om te ontdekken
geheimen bloot te leggen
maar met ontspannen lach
voel me weer kind
in het zien van lijnen waarin
gedachten lijken te verdwijnen
in wat handen creëren
links of rechts om proberen
zoekend naar balans
ik word geroepen
tot de orde van de dag
weer kind zijn is iets dat niet mag
Het troosteloze rood
een wereld vol
jagen en jachten
op vrede en succes
in de maand met
de langste nachten
de hoop
om dat te bereiken
is al vervlogen met
in de spiegel te kijken naar
het intens vermoeide gezicht
de vrije dagen
zijn snel verdwenen
met nog meer water
naar zeeën van overvloed
en decadentie te dragen
duurder en mooi
maar met een moraal
van twijfelachtig allooi
zeepbellen spatten
als donderslagen klappen
het troosteloze rood
van verlaten straten
roept toch weer
de moed op om ook van
2015 een goed jaar te maken