Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het nooit vergeten lied
ik wist nog
een paar noten
de eenvoudige melodie
emoties kwamen
snel naar boven van
het nooit vergeten lied
weer prikten mijn ogen
van eenzaamheid en pijn
in afscheid van het samenzijn
woorden klonken luchtig
liefde smaakte vluchtig aan
het eind van de studententijd
we drempelden verlegen
naar volwassenheid en raakten
zingend onze jeugd daar kwijt
Ik weet het niet meer
ik weet het echt niet meer
of ik ziek ben
mijn verstand is goed
maar mijn geest doet pijn
toch zet ik steeds
woorden op papier
ik word steeds weer geinspireerd
ondanks dat ik gespannen ben
en de storm in me voel
dan moet ik ergens toch sterk zijn
daar vertrouw ik wel op.
ik verlang naar mijn beschermengel
en weet dat ze bij me is.
dat maakt het leven draagbaar!
Jouw voetstappen volg ik
ja, jouw voetstappen
zijn lieflijk zacht
en geven mij vreugde.
jouw voetstappen volg ik.
op het strand loop ik
in de afdruk van jouw schoenen
ik loop vlak achter je
jij bepaalt de weg
steeds gaan we verder
we zijn alleen aan de rand
van de prachtige zee.
en genieten
we zingen samen
prachtige liederen
wat is dit een mooie dag
lieverd.
ik ben zo blij met je.
Gabriel
gabriel had nog veel te doen
hij was uit de hemel neergedaald
en zomaar bij een heleboel mensen
binnen gevlogen
en vertelt over de hemel
waar hij vandaan was gekomen
wat werden de mensen blij en gelukkig
ze hadden zo in duisternis gewandeld
en nu mochten ze in het licht wandelen
zo een licht gabriel verspreidde
dat was wonderbaarlijk
gabriel bracht, waar hij ook kwam.
veel vreugde en geluk.
daar was hij voor geschapen
door zijn liefdevolle vader.
Met een streek
ik ben nooit
het genie geweest
dat met een streek
rembrandt kon laten stralen
het was altijd
ploeteren en foeteren
waarom ik niet de ziel
naar boven kon halen
alleen jij hebt
mijn strijd geweten
met oog en lach de
waardevolle hints gegeven
wees mij op
nutteloze zaken die
niets met de magie van jouw
verschijnen hadden te maken
ik portretteerde jou
met kleren aan maar
in je ogen blonk je ziel
naakt in dit bestaan
Een veeg licht
ik mozaïekte
met stukjes leven
om ze harmonisch
te passen in het bestaan
het leek goed te gaan
tot de lijm verdroogde
het cement verpulverde
waarin ze waren gegoten
heb met alles gebroken
toen ik jouw ogen zag
een veeg licht in een
donkere straat bij nacht
je lach parelde tanden
in witte aanstekelijkheid
handen speelden met schaduw
in een verrukkelijke werkelijkheid
de andere wereld heeft
voorgoed afgedaan
onder liefdesvleugels hebben
wij de zon weer op zien gaan
Blijdschap
in jouw gezicht
kan ik mezelf lezen
uit lijnen van ontstaan
geen letters
maar geëtste stukjes leven
vallen wonderbaarlijk saam
momenten die
de tijd markeren in
tekens die niet overgaan
je lach slaat weer
een bladzij om
ogen stralen warme zon
in blijdschap
staat te lezen wat
wij elkaar ooit schreven
Geen branding loze kust
je wilde
de stilte niet
die jij zo nodig had
mensen en hectiek
een sneer en snel repliek
jij was de vis in het water
pronkte met je kleuren
maar vond nooit rust
er was geen branding loze kust
tot de muren gingen spreken
jij de woorden niet kon vinden
omdat jij jezelf was vergeten
geen zelfbeeld maar
slechts schijn omdat anderen
bepaalden wie jij wel mocht zijn
pas toen ook de spiegel stilte
kaatste durfde je eindelijk jezelf
te vragen heb je even tijd voor mij
Vanavond
we zaten gezellig bij elkaar
en hebben leuke spelletjes gedaan.
hoe goed is het
met mensen samen te zijn.
vriendelijk voor elkaar te zijn.
ik zat naast een aardige man
met wie ik leuk kan praten.
hij heeft een herseninfarct gehad
maar is heel flink.
en hij weet er goed mee te leven.
wil, de spelleidster is erg aardig
ze heeft voor iedereen aandacht.
het was een gezellige sfeer.
we hebben 2 leuke uurtjes gehad..
dat maakt het leven waardevol.
en maakt me blij!
Een cocon van licht
ik heb een cocon
van licht gesponnen
uit vroege zonnestralen
een zachte wind
vergaarde de draden
uit geurende bloemen
ik wilde
de zomer begrijpen
reiken naar het feest
dat lang geleden
voor ons de tastbare
hemel op aarde is geweest
In kritische reflectie
ik breek meer
in de wereld
dan ik bouw
bekijk schoonheid
met een vaak
opgelegd wantrouwen
geniet muziek
maar hoor feilloos
dissonanten in het lied
toch eis ik
geen perfectie
in kritische reflectie
maar ga voor de ziel
en handen waarmee
mensen werken
zij bouwen
aan de hemel terwijl
anderen vroom kerken
De godinnenschik
in het wegdromen
ben jij heel dicht
bij mij gekomen
als een vlinder
streek jouw licht
langs mijn gezicht
hoorde in je stem
woorden die zelfs
de hemel bekoorden
je ogen deden
daarvan uitnodigend
de poorten open
wij deelden
de godinnenschik
eerst jij en later ik
in wakker worden
zijn wij teruggekomen na
zeven hemels heftig dromen
Mijn bos
Ooit liep ik eens door een bos
waar mijn bladeren hingen over andere takken
de takken waar ik ooit mijn begin aan vestigde
de wortels van de stam die mij een nieuwe thuis gaven
op zoek naar het nieuwe groen
waar het leven opnieuw bloeide tot mijn eigen huis
een huis waar ik mijn bladeren aan kon vestigen
maar dat bos, mijn thuis, is niet meer mijn thuis
het is nu van iemand anders
iemand die het water tot zich opneemt tot een volgroeide stam
de stam die weer nieuwe takken maakt met nieuwe bladeren
de bladeren, die over nieuwe takken hangen.
de wortels, die hem nu zijn thuis geeft.
Het was niet goed
het was niet goed
de woorden die
jullie tegen mij spraken
ik voelde me gekwetst
gek dat mensen
elkaar vaak verwonden
het doet zo zeer
en kan het moeilijk verdragen
veel mensen hebben
mij pijn gedaan
en dan vraag je je af
waarom toch..
ik zal wel te gevoelig zijn
en dat brengt
alleen maar moeite
in deze harteloze wereld!
Uit de as die ik achterlaat
ik wilde ooit
het magistrale in mezelf
naar boven halen
iets met sculpturen
fantasierijk en speels
maar ook cultureels
gedragen door zuilen
van grieks origine die
tijdloze schoonheid hebben gezien
schouwde integer het
fundament van mijn leven
ontvouwde mijn ziel
wist dat ik alles zou geven voor
het monument van mijn dromen
tot heden is er niets van gekomen
maar ik ken de plaats
waar ooit mijn feniks zal rijzen
uit de as die ik dan achterlaat
Dit ingenieuze spel
verwoestend
slaat de wind het
rijpend koren neer als
dank voor deze zomerdag
of zien wij dat verkeerd
waar in de hitte ongezien
het vocht is verdampt
gewas door zonnebrand
al geel en slapjes hangt
bedekt zij nu de aarde
laat water mondjesmaat
de grond indringen
beschermt zo wortels
en wat andere zaken die
de bodem vruchtbaar maken
een wereld in het klein
die de grootste elementen
zonder schade kan trotseren
van dit ingenieuze spel
kan de mens nog heel wat leren
Stukjes lichtgewicht
ik zie pluizen
langs de huizen
omhoog zweven
stukjes lichtgewicht
die op warme wind
hun leven richting geven
ver van blad en tak
waar lente hen tot bloei
en vruchten bracht
in deze miljoenendans
heeft slechts een enkeling
de kans om op te groeien
zij heeft tijd en plaats
goed uitgepluisd om ooit
van droom tot boom te komen
Het elfje
het elfje had verdriet
haar linkervleugel
was van haar afgevallen
en nu kon ze niet meer vliegen.
ze ging heel droevig lopen
naar het kasteel
waar veel elfen woonden.
en waar zij ook woonde.
het elfje heette iris.
en was heel mooi.
lang blond haar
en lichtblauwe ogen.
meestal lachte ze
maar nu was ze heel verdrietig.
ze had haar vleugel bij zich.
en ging naar de elfenmoeder.
die wist wel een oplossing.
niet ver van het kasteel woonde
een elfendokter.
gauw ging ze er naar toe.
hij wist er wel raad mee.
en maakte het elfenvleugeltje
weer aan iris.
wat was ze dankbaar.
nu kon ze weer vliegen.
zo een elfje toch!
Hoop op gezondheid
ik verlang ernaar
om gezond te zijn
hoeveel zieken
verlangen daar niet naar
het lijden is vaak te zwaar
de ziekenhuizen liggen vol
en ik ben al zo lang ziek
veel stormen en spanningen
in mijn ziel
vaak voel ik me
meer dood dan levend
en dan verlang ik naar de hemel
maar mijn hart is sterk
ik weet niet hoe de toekomst
voor mij zal zijn.
vaak heb ik hoop
dat ik gezond word
en droom er ook over
ik zal de dag zegenen
en weer blij en vrolijk worden.
Ik mis je
ik heb je zo lief gehad
al 40 jaar geleden
geen man had ik liever
maar je was getrouwd
en dat maakte het onmogelijk
ik had heel veel verdriet
en werd psychisch ziek.
ik vond je onweerstaanbaar
en heb vele gedichten over je gemaakt
je was steeds in mijn gedachten
en het deed zo zeer dat onze levens
niet konden samen gaan
ik had je lief
en mijn liefdesverdriet
heeft tien jaar geduurd
je was de man die mij boeide
ik wilde zo graag bij je zijn
maar het was onmogelijk
wat zouden wij gelukkig zijn geworden
ja, dat was het grootste verdriet
in mijn leven
maar de tijd heelt alle wonden.
ik hoop dat het goed met je gaat.
waar je ook bent.