Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Mijn dromen bij de hand
ik breek er
even tussenuit
ga alle gewoontes vergeten
vooral het dwingend geweten
een ver en zonnig land
mijn dromen bij de hand
sprookjesachtig etaleren zij hun
mogelijkheden de keuze is aan mij
maar ik wik en weeg
kan niet tot daden komen
consequenties vormen onderstromen
die mij voeren naar de werkelijkheid
ik wil drukte en geen rust
toch voel ik mij volledig uitgeblust
in een beginnende burned out
aan een gloeiend hete kust
heb de deuren dichtgedaan
alle airco's aan en in de stilte
van dat monotoon geluid heb ik
eindelijk mijn frustraties uitgehuild
We leven op de aarde
we leven op de aarde
velen worden oud
maar ook jongeren
gaan vroeg heen
dan is er veel verdriet
ja, de dood is
nog altijd een vijand
vaak is ze welkom
als er teveel wordt geleden
het leven is waard om te leven
kostbaar is het als er weer
een nieuw leven wordt geboren
dan is er vaak veel vreugde
ja, het leven is een wonder
zomaar aan ons gegeven.
Rachel
ons geliefd kind
wordt ons zomaar geschonken
uit het niets werd zij geschapen
zij leefde al bij god
maar nu is ze bij ons gekomen
om onze harten te verwarmen
uit mijn lichaam is ze gekomen
een wondertje
met het allermooiste gezichtje
roze teer en lieflijk
haar vader raakt niet
uitgekeken op haar
en neemt haar in zijn armen
en kust het kindje zachtjes
rachel zal ze heten, zegt hij
hij legt het teer in mijn armen
samen zijn ze heel gelukkig
en nog wel een meisje
hun broertjes komen
ook de kamer binnen
en zijn ook zo gelukkig
dat rachel is geboren
ze mogen het om de
beurt vasthouden
rachel wordt zachtjes
in het prachtige wiegje gelegd
op een met kant versierd kussentje.
ze moet nu slapen en rusten
lang blijven ze nog naar haar kijken
ze heeft zwarte haartjes
hoe lief is ze.
Het is goed
het is goed
dat we niet meer man en vrouw zijn
het was een goede keus
hoe lief ik je ook heb gehad
maar onze liefde verdween
we hebben het lang geprobeerd
maar we konden het niet langer volhouden
we hadden geen contact meer
we werden allebei ziek
we konden het beiden niet meer aan
we hebben goede jaren gekend
en dat zal ik niet vergeten.
Blij ben ik
blij ben ik met je, lieveling
blij dat ik je mag kennen
en liefhebben
ik kan niet buiten je
jij maakt me zo blij
ik dans op mijn voeten
naar je toe
jij neemt mij in je armen
zo lief, zo zeldzaam mooi
in je ogen ligt
een zachte glans
en ik weet dat ik
bij jou behoor
fluweel zacht zijn je ogen
alles aan je is me dierbaar
je kust me zachtjes
ik voel me in de hemel
zo mooi zacht zijn ze
lieveling,
ik bewonder je
en voel me heel blij.
we hebben elkaar lief
onze tranen zijn voorbij
nooit meer
gaat ons geluk stuk.
Mijn engel
mijn engel
kom bij me
bescherm me
behoed mij
voor struikelen
en vallen
jij komt van de vader
ik heb je nodig
bevrijd mij
maak mij heel
engel
je bent prachtig
en je bent altijd
bij me
dat weet ik zeker
ik hou van je.
De lucht werd ouder
ben de trap opgegaan
heb de veilige koepel
van licht verlaten
tastte langs wanden
hoorde treden kraken
wist zo waar ik was
maar het benauwde
de lucht werd ouder
dikker en kouder
zweemde naar geuren
die raakten aan een
onherstelbaar gebeuren
nog had ik ruimte
moest wentelen in
steeds krappere draaien
op dat moment
scheurden de muren
stortten hun stenen op mij
ik struikelde viel tegelijk
hoorde mijn wekker
onwaarschijnlijk dichtbij
Echo's in gesprek
weer is stilte
gebroken door
duizend vlagen wind
geluidloos
waaien woorden
op vleugels weg
wat ik ook zeg
er zit geen draagkracht
meer in zinnen
zij lijken
hol van binnen
als echo's in gesprek
de wind monoloogt
luwte dwarrelt
letters zonder hoop
Het afval en rommelgeluid
zacht fluistert de wind
langs deuren en ramen
speelt op straat en jaagt
blikjes en flesjes voor zich uit
het afval en rommelgeluid
een niet te negeren
refrein in de muziek
van een plein in de stad
waar muren vermoeid
elkaar steunen en
kreunen bij iedere vlaag
hoe overleef ik vandaag
nog spreken hun stenen
koestert een hand de in
eeuwen afgesleten rand waar
velen het hoekje zijn omgegaan
kijk ze maar aan
zij kennen het leven dat
generaties is gegeven waarvan
de naam in steen is blijven staan
Lieve Papa Henk
Het was een ongelijke strijd,
Zomaar ineens werd je ziek en raakten wij jou kwijt.
Je had zoveel verdriet en het deed je zo ontzettend veel pijn,
Dat je er zelf voor koos om niet langer meer bij ons te kunnen zijn.
Het was voor ons heel moeilijk te begrijpen maar je had zo ontzettend veel pijn.
Voor altijd, lieve Henk, zul jij de beste zijn.
Je wilde nog heel wat jaartjes bij ons horen,
Maar je kon niet meer je had de strijd verloren.
Ik zal de liefde die ik van je kreeg nooit vergeten,
Dat jij mijn vader blijft dat mag iedereen weten.
Henk, ik ben super trots op jou,
Weet dat ik zielsveel van je hou. xxx
Het bestaan
Een knal, een flits, ik zag
hoe ik daar in de greppel lag.
Een ambulance, huilende mensen,
die hopen, voor het beste wensen.
Het is zo gek,
de verkeerde tijd, de verkeerde plek.
Ik sta hier, maar lig ook daar.
Ben ik echt dood, is het echt waar?
Als het mijn keuze is,
wie ik straks mis,
zal ik doorgaan, blijf ik toch leven,
blijf ik knokken of zal ik opgeven?
--
Een gedicht gebaseerd op het boek "Als ik blijf" van Gayle Forman (verfilmd; If I Stay).
Het paradijselijke van ooit
nog weet ik de erupties
het gloeiend stromende venijn
de vulkaan in mij dacht even
machtiger dan de wereld te zijn
onverwacht tot uitbarsting gekomen
in het groene landschap van mijn dromen
waar zon en vruchtbaarheid weer
het paradijselijke van ooit hadden bereikt
ik voelde mij de schepper van elementen
zonder te denken aan de mensen om me heen
zag de confrontatie van generaties leven
met rode lava in lagen hete as en steen
nooit laat ik meer de spanning groeien
tot een furieus fataal moment
ongebroken ben ik bijna uitgedoofd
maar leef nog vurig in iedere kloof
Schaduwen in zinnen
ik heb het gras
bekeken aan de onderkant
witte wortels in zwart aardezand
waar zon door woorden schijnt
ondermijnen schaduwen in zinnen
jouw voor de hand liggend gelijk
heb moment en blikken vele
dieptes toegedicht maar je gezicht
rijmt niet met alles wat er was en is
nog is er geen vervelen maar
of je hart voor mij steeds open staat
is geen waarheid die we samen delen
Het beleven
er was altijd
die glazen wand
de andere kant
van leven
je kon het
voelen bruisen
zag de intense
emoties huizen
maar het beleven
werd niet meegegeven
zij spiegelden naar jou
hun zakelijke kou
er was geen drempel
om te overschrijden
hen mijden is
realiteit geweest
generaties zijn gegaan
het glas is nu verdwenen
er is een naast elkaar bestaan
waarin begrip nooit is verschenen
De mooiste bellefleuren
ik heb de lente
aan het bloeien gekregen
met wat zon en milde regen
pas toen de kou
achterwege bleef kwamen
de zomerse tekens van leven
hij straalde het groen
tot volledige wasdom
bloesemde volop naar vrucht
in lange dagen
zindert hij warmte die
de oogst rijp zal maken
nog zijn er hindernissen
te nemen zoals onweer
storm en hagelstenen
maar de takken zijn zwaar
dragen nu al de kleuren
op de mooiste bellefleuren
Verlatingsangst
ik was omringd
door lange schaduwen
van de ondergaande zon
zag ze langzaam
nader komen uit
een nog onbekende bron
zij contrasteerden
met het dieper wordend rood
zwart geeft geen geheimen bloot
ik voelde hoe
duister won van het
laatste streepje aan de horizon
de obstakels zijn gebleven
heb verlatingsangst dit late uur
geen plaats meer kunnen geven
Neusje in de wind
je balanceerde
met je blik
tussen kijken en zien
lippen speelden
in een glimlach
al met misschien
maar het neusje
in de wind toonde
vastberadenheid
ik deed een
stapje terug en zag
het rechten van je rug
toen jij proestte
van het lachen wist ik
dat wij hetzelfde dachten
Liefde?!
Is het liefde of bedrog
Jij weet het niet, of toch?
Wat zal ik zeggen over jou
Je bent geweldig, zelfs in de kou
Je bent bijzonder
Het lijkt een wonder
Ik vind jou leuk
Jij mij ook?
Dicht bij mezelf
ik heb
in mijn leven nooit
echte vleugels gekregen
wilde het aardse
ontstijgen om elders
dicht bij mezelf te blijven
ver weg van de
heersende meerderheid
met hun democratisch gelijk
toch ben ik ontkomen
aan hun dwingende macht
met mijn geesteskracht
waarin ik leef en lach
in de vrijheid van mijn
zelfgekozen dromen
geketend in bestaan
trek ik toch ieder vrij moment
mijn virtuele vleugels aan
De laatste dromen
de golven zijn verdwenen
het water spiegelglad
doorzichtig tot de bodem
die in vroeger tijden
nooit echt aanwezig was
de wind is
langzaam afgenomen
in het eerder schuimend
kielzog drijven nog
de laatste dromen
toch ben je
hele dagen bovendeks
en checkt omstandigheden
de toekomst lijkt helaas
steeds meer op het verleden