Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De som der delen
je hebt mij geanalyseerd
gewikt en gewogen
alles keurig op een rij
vlees en bloed
het klopte allemaal
psychisch was ik ook normaal
je dacht mijn ziel te raken
door de som der
delen te gaan maken
maar mij
ben je vergeten
terwijl jij alles dacht te weten
het is je
door de vingers geglipt
alleen liefde kent de ware ik
De koffer
hij kijkt naar haar
hoe haar mooie jurk
tracht haar uit te kleden
oh, hoe hij verlangt
zijn fantasie gaat altijd over
haar
samen zwemmen
logeren in een afgelegen
blokhut
een koffer vol zon
draagt hij mee
voor het geval het regent
zij danst voor hem
hij kookt voor haar
hun leven samen
zij zullen gelukkig zijn
hij neemt zijn koffer mee
vol geluk
voor de zekerheid
als tijden tegen zitten
zijn dromen komen uit
dat weet hij zeker
al lacht men hem uit
want wie het laatst lacht...
First moment
that first precious moment
on the bench of the camping
so snug against each other
hoping that this moment will come back fast
because all i know is that i love you
Gedicht voor jou
Wat ik graag zou willen zeggen,
dat ik heel veel van je hou.
Ik heb de tijd nog niet gevonden,
daarom schrijf ik dit naar jou.
Je bent mijn leven.
Zonder jou ga ik dood.
Ik wil alles aan je geven,
zelfs het duurste cadeau.
Maar bij liefde ben je met geld niks
je wilt alleen liefde,
en ik wil jou.
Het grijze winterslapen
je lach
is altijd spannend
om te horen
ik wil weer
vuurwerk in je ogen zien
het langzame verkleuren
een eerste stukje lente
heel misschien
in een onverwacht gebeuren
nog duurt de winter lang
maar jij ontbolstert snel
ondanks de kou
heerlijk zo af en toe ontwaken
uit het grijze winterslapen
om te zeggen dat ik van je hou
Een tikkeltje ondeugd
je oogde klassiek
met een tikkeltje ondeugd
in je soepele loop
dat nonchalante
van blik en het koppie
stimuleerde mijn hoop
in een eerste contact
sprongen tot onze schrik
de vonken er af
wie geladen was
blijft nog altijd een vraag
over de aarding doe ik maar vaag
Wat wilde takken
jij hebt mijn blaadjes beschut
de knoppen gekoesterd
toen storm de kruinen neersloeg
gebroken takken verwijderd
wonden gedicht voordat
zij door rot waren gezwicht
jij wist in verzorgen
de mogelijke gang naar de zerken
tot een minimum te beperken
mag ik je in bloei laten merken
dat ik weer groei in standvastigheid
ook al ben ik wat wilde takken kwijt
De fijnste kneepjes
liefde is zacht
teder en teer maar
overal vind je de coaches weer
zij helpen
steunen en separeren
repareren moet je zelf proberen
het zijn de fijnste kneepjes
in jargon tot liefdeskunst verheven
het is gewoon manipuleren gebleven
al schik je de bloemen
nog zo subtiel tot mooi zonder een
goede vaas blijft het van twijfelachtig allooi
Choreografisch denken
jij ensceneert
bindt waar raken
kwetsend kan zijn
ziet de hint
in lichaamstaal
de schaamte al voorbij
in het decor van alledag
verschuif jij
heel subtiel de macht
past in
choreografisch denken
de posities aan
zachte gebaren
wenken om door te gaan
zonder te confronteren
weer dans ik
lichtvoetig weg om
het nogmaals te proberen
Het ademloos moment
heb de muren
met sprookjes bekleed
de vloer danst muziek
onze passen geven
in nemen het zweven
ogen drinken
pure emoties
proosten met liefde
op het ademloos moment
dat ons vuurwerk kent
als de wereld applaudisseert
zijn wij de maan voorbij
op weg naar de sterren
sterven woorden in een stilte
die ons nooit is geleerd
Hoogte en diepte
ook donkere stromen
raken ons in het leven
geven weerstand in een luchtig bestaan
we laten ze gaan in ontkennen
kijken de andere kant op
willen niet aan ze wennen
maar er is geen bloem
zonder bladeren en wortels
geen zoen zonder liefde en trouw
laat donker en licht
elkaar in vrijheid ontmoeten
zonder dat het je leven ontwricht
probeer te laveren
tussen hoogte en diepte
leer zo het bestaan intens te waarderen
In het valer worden
ik voeg
steeds nieuwe bloemen toe
aan mijn droogboeket
recht in het hart
zodat het stof de kleur
niet kan vergrijzen
pas later
in het valer worden zullen zij
naar ouderdom verwijzen
ik selecteer
en plaats de bloemen
bij elkaar in contrasteren
door hun bloeien
heb ik alles van het leven op het
scherpst van de snede meegekregen
De afkoelende huid
zuiver als kristal
wilden wij ons
glazen universum blazen
in vuur draaide
waarheid tot transparantie
louterde liefde puur
we konden niet voorkomen
dat er belletjes met dromen
scherfden in brekend licht
kwetsbaar vloeiden we uit
spiegelden elkaars kleuren
op de afkoelende huid
nog spelen schaduwen
op het warme kristal
en danst liefde overal
Voel jouw genot
jij bent anders
maar zo eigen
wij passen bij elkaar
zoals water en een schip
als ik jou
zie wijzen dan
zijn wij samen daar
in een weids armgebaar
ik volg je geest zonder
haar een stapje voor te zijn
voel jouw genot
maar ook de pijn
jij bent mijn maatje
maar er is meer
na lang stil liggen in liefde
varen wij eindelijk weer
Jouw ivoren torentje
kom dichterbij
ik wil de vingers
van je hand weer voelen
door je haren kroelen
in de diepte
van je ogen dalen
om de warmte uit
je liefdeshart te halen
langs je wimpers
naar de fronzen
in je voorhoofd krullen
om ze met begrip te vullen
zoveel lieve woordjes
in je oren fluisteren
dat de haartjes op je arm
rechtop mee gaan luisteren
wij gaan spelen en
zullen in je lach verdwalen
als ik je tenminste uit jouw
ivoren torentje mag halen
Horizonnenlang geleden
ik verzamel vergezichten
en bouw een horizon
waarin ik kan verdwijnen
als jij dicht bij me komt
de stappen zijn geteld
als strand en veld
zon overgoten blaken en
jij weer je entree komt maken
woorden dragen
slechts verlaten
omdat elkaars nabijheid
niet tot naderen zal geraken
wij leven met het nemen
van wat we ooit
elkaar hebben gegeven
horizonnenlang geleden
Zo ver weg..
Zo ver weg en toch weer dichtbij,
ik heb je nodig aan mijn zij.
Je zit in mijn gedachten,
ik kan alleen niks van jouw kant verwachten.
Je bent grappig en je vertelt leuke verhalen,
waar mijn gedachten met flinke fantasie wegdwalen.
Zo ver weg en toch weer dichtbij,
ik heb iemand nodig zoals hij.
Bruuskerend met ontrouw
het wortelde diep
maar was nooit opgeschoten
in de weelderig bloeiende tuin
pas toen zon en warmte
het genadeloos lieten afweten
ging het onderaardse leven schuin
vuurrood knalde zonde
door regenstorm en kou
hemelsblauw bruuskerend met ontrouw
toen het hellevuur de eigen pijn
verbrandde en doelloos strandde
doken de wortels weer diep in het zand
Een gebaar
ik zag jou
als totaal
met hart en ziel
hield van
je liefelijke delen
waarvoor ik viel
of waren het
de kleine dingen
je haar en een gebaar
die met mij
aan de haal gingen
in liefde en gevaar
Liefdesperspectief
ik wist in reiken
het wijken
van de horizon
door het bolronde
van de aarde
maar niet
het tedere strijken
van oog en handen
in een veranderend
liefdesperspectief
er ging een nieuwe
wereld voor mij open
in het bereiken
van de levensbron
als onze innerlijke zon