Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Heden zonder verleden
laten wij het
toch eens
weer doen
een takje groen
wat rode bessen
planten in mosgroen
wij hebben ergens
nog zilveren slingers
die vaak langs onze
vingers zijn gegaan
en die we daarna
hebben vergeten
geen aandacht en
plaats voor vrede
op aard wel chaos
en opgroeiende jeugd
met andere ideeën
en vooral wensen
maar het kan niet
langer zo alles wegdoen
en vergeten zonder dat
het dementie mag heten
of desinteresse in het
heden zonder verleden
het lijkt veronachtzaming
van alles wat de mens
heeft aan goedheid en
medemenselijkheid en
het wordt nooit getoond
of naar buiten gebracht
laat maar zien dat wij en
zij ook die empathie hebben
naar anderen en samen
de goede bindingen hebben
liefde en warmte kunnen
geven in samen beleven
alles wegdoen en vergeten
ja zoiets mag dementie heten
in het besef waar je dan
eigenlijk aan bezig bent
je medemens levend
verbannen naar het graf
door negeren en liefdeloos
behandelen nog zijn wij
op tijd in de kruistocht met
klein beginnen alert en attent
zijn op onze medemens
die ook herinneringen kent
Hun spetterend bestaan
nog zijn de
glazen halfvol
en geheven
glinsteren ze
kleine bijna
tranende ogen
dit is pas leven
spatten bubbels
hun spetterend
bestaan na
vele malen
in prosit omhoog
en snel omlaag
te zijn gegaan
de voornemens
zijn weer goed en
met een wankele
toch wat onvaste
voet tussen de deur
neemt wind hun
dank en laatste groet
licht zwalkend
en ingehaakt om
overeind te blijven
spreekt een dubbele
tong om terug te gaan
hij wordt snel gesust
met een dronken kus
Facetten gebroken licht
ik heb jouw
naam gelegd in
eindeloze
schoonheid nu
rust jij op mijn
warme hand
schittert jouw
naam uit facetten
gebroken licht
die de hemel
aanroepen om
ook te mogen
delen in de
diamante
en briljante
geschiedenis
van alle
edelstenen
ik had de
letters op mijn
hand wist hun
waarde in
woord verband
beoordeelde
ze in glinster
glans en
geslepenheid
de waarde
haalden zij uit hun
setting vindplaats
en aarde daarna
werden zij de
pronkstukken in
het collier van
mijn eindeloze
liefde voor jou
Intimiteit
ik voelde dat de al
zacht warme zon
je wang schampte
die licht kleurde
daar waar jij
gisteren de ijzig
harde hagelstenen
pal tegen kreeg
we lachten om
de actiefoto's
die we maakten
een hollandse meid
en tegenwoordig
op bijna alles en
nog wat uitstekend
en alert voorbereid
foto's nemen
werd een echt
probleem zeker
met twee op een
om dan nog iets
daarmee te willen
zeggen was echt
een brug te ver
de fones hebben
we uitgedaan om
dichter bij elkaar
te kunnen dromen
en toen hadden
we pas door dat
kleding de laatste
belemmering was
dat intimiteit
iets is waar je heel
heel voorzichtig
mee moet zijn
dat fragiel en
breekbaar is als
verliefd en liefde
in dromen komen
Een verfijnd spel
we reisden veel
vlogen naar verre
bestemmingen en
ervaarden dat de
warme leefomgeving
zachter werd
als de zon vaak
zijn licht liet zien
haar energie
haalden de
scherpe kantjes
uit het bestaan
zelfs bij de mens
was deze metamorfose
zichtbaar in het
omgaan met elkaar
de openlijke flirt
zoals gangbaar
in het westen werd
daar een verfijnd spel
dat zich afspeelde
tussen twee artiesten
waarbij tijd stilstond
zonder toeschouwers
het voor en naspel
verwaaide in de zacht
zwoele wind die later
verkoeling bracht
waarbij het op drift
raken tijdens het
samenzijn langzaam
in rust werd afgevlakt
met een rijzende maan
en duizenden sterren
die in diverse kleuren
hun medegevoel twinkelen
Stralen nog geboortelicht
nog zijn zij
bescheiden
hangen niet
vooraan maar
waar de grote
verdwijnen is er
voor de kleine
weer een
nieuwe plaats
ook het groen
is duurzaam
geworden
de naalden
blijven langer
leven zo stekkert
hij twee weken
langer in de jong
groen aanstand
wel rinkelen
de klokjes
glinsteren
ballen
en slingers
tussen
vrij dansend
engelenhaar
in alle tinten
toch is de boom
minder vol
wel bol gesierd
in familie kleuren
van herinnering nog
lichtjes vlammend
en de nieuwste
ballen stralen
nog geboortelicht
Die schatkamerden
ondanks je
standvastigheid
was er in je
houding iets
breekbaars
gekomen
je lach
was zachter
geworden net als de
vroeger voor zich zelf
sprekende uitdrukking
op je gezicht
die maakte in contact
een warme verbinding
dat een surplus aan
innemendheid gaf in
een direct toegang tot
je diepste geheimen
die schatkamerden
in je grote hart
dat zacht kloppend
deelt en geeft aan
hen die deze warmte
net even nodig hebben
Kant nog wal
mijn woorden
raakten kant
noch wal dreven al
snel weg naar
open water
waar de letters hun
verbanden met
de zinnen verloren
zo kwamen zij
steeds dieper
in het water te liggen
verdronken omdat
de betekenissen
voor het geheel
te weinig draagvlak
bleken te hebben
ik voelde dat ik
aan mijn stuk liefde
te weinig boeggolf
had toegevoegd om
aan de greep van
het vaste land te
ontsnappen zo verloor
mijn opzet zijn doel
de zelf gebouwde
steiger van stukken
zekerheid bleek ook
niet bestand tegen de
de ontsnappende
trekkracht waarmee
het water aan mijn
beschreven vrijheid trok
omdat open water
mijn liefde zonder
begrenzing zou
kunnen bevatten
was het accepteren
een strijd van krachten
na een eeuwigheid wachten
Stil heilige nacht
de lucht
zong donker
boven een
lichte plaats
waar wol
zich warmde
aan de rust
van slaap
wat verder
baarde leven
in drukte van
belang een
beeldschoon
kind dat door
stro uit de wind
werd gehouden
dat zich mocht
koesteren in de
warme gloed
van welkom
die de dieren
gaven van
blijdschap te
weten wie er
onder ons is
gekomen na
vele eeuwen
dromen van een
verlosser op
deze schitterend
vol besterde
stil heilige nacht
Een lief smoeltje
je ogen
waren al
als baby de
contactpunten
met deze wereld
die zich
aan jou gaf
met alle warmte
en liefde die
hij bij zich had
jij kleine
lieve onschuld
hield die
lijnen vast in
herkenning
van wederzijdse
lach die in verdere
kennismaking steeds
meer handen voeten en
een lief smoeltje kreeg
Stille en heilige nacht
ik zat nog
verscholen
als ijs in de lijst
van vorig
jaar winter
zag aarde
draaien in het
herfstig veel-
kleurenpalet
onder mij
wilde de wereld
weer maagdelijk
wit en verschoond
van ellende en
bruut oorlogsgeweld
maar daarvoor
moest ik eerst
ontdooien door
aan mooie lieve
dingen te denken
zo gleed ik
van het ijs voelde
me meteen al
vol liefde bevrijd
van koude ballast
mijn kristallen
pakten vlug de
anderen vast
in een gelukzalige
warme dwarrel
naar de nieuwe
schepping van een
maagdelijke wereld
die ontvangst zong met
stille en heilige nacht
Je blauwe ogen
je boek
voelde
intrigerend
warm aan
met op het
voorblad je
blauwe ogen
jouw lach
sloot het af
zo dat de
levenswarmte
behouden kon
blijven voor hen
waarom jij gaf
het boek
was geschreven
in lichaamstaal
hoofdstukken
kleurden naar
de maanden hun
verslag van het jaar
en werd
afgesloten
met de
volkstelling
in bethlehem
de stad waar jij
het kindje kreeg
een boek als
reisverslag
wat liefde ervoor
over had om toch
gehoorzaam in
het leven te staan
in alle anonimiteit
Sprietige stelen
op rustige
korte dagen
trippelen gekleurde
kousenvoeten somber
door miezer en
stuivende sneeuw
onder een
beklemmend koud
wolkendek
dat ons niets
meer zegt in
saaie eentonigheid
nog heeft de herfst
zijn kaalheid kunnen
compenseren door wat
sprietige stelen die zich
dood staan te vervelen
in het schrale schilderij
waar zelfs iele
wind nog boldert in
onbelaste uitlaten
van zwaar beladen
mestwagens zo lang
dat nog mogelijk is
Het feest van binnen
zij zat in de
schaduw van
het overvloedig
gouden licht dat
naar buiten viel
door de ramen
van het grote huis
rook de fijne
spijzen die
op de tafels
geserveerd
stonden zag de
rode twinkeling
in jaren oude wijn
nog waren er
geen gasten maar
het was een drukte
van belang
zij had nog wat
zwavelstokken voor
licht en warme hand
honger knaagde
zijn bekend gevoel
zij wist van
arm en rijk en in
oplichtend donker
van een niet
verkochte stok
droomde zij
haar sprookje
in de schaduw
weggestopt vol
flakkerende beelden
hoe buiten toch het
feest van binnen werd
Bomen over Kerst
nog stond
het groen te
bomen over kerst
ook zij die jarig
worden en hun
dagen vieren
in de huiskamers
met de geur
van dikke snert
sfeerlicht rond
kribbe en stal
met de namaak
beesten en af en toe
een verdwaalde knal
behaaglijk binnen
terwijl het luiden
van kerkklokken
buiten bevriest
in het roepen om
samen te komen
met onze dromen
die dit jaar ruw
zijn verstoord door
doodslag en moord
in een oorlog waar
alle menselijkheid
vreselijk is ontspoord
Een wereld die opengaat
ik verkende
zachtjes de spanning
van je huid en voelde
onderliggende spieren
verstrakken in reactie
zag in lichaamstaal
jouw ontvangen naar
acceptatie gaan
ik kende je lieve
ontvankelijkheid
uit het strelen zonder
elkaar te vervelen in
het creatief ontdekken
van nog zo veel nieuw
te ontdekken plekjes in
een wereld die opengaat
pas wanneer wij elkaar
geëigend hebben in
kunnen lezen en schrijven
samen zal het boek
worden geopend met
de hoofd en kleine letters
van ons leven in een
redelijk gelukkig bestaan
nog missen wij
de routine die
ervaring doet stapelen
naar een hogere
intensiteit van subtiel
beleven van wat met
de meest verfijnde
ervaring is gegeven
In samen verdelen
ik heb altijd
gedacht dat als jij
binnenkomt de lucht
even uit elkaar gaat
om jou door te laten
geen gaten maar
met minder weerstand
in een hartelijk welkom
ook lijkt de omgeving
waarin jij verkeert
warmer te zijn dan op
andere plaatsten alsof
een ongeziene twinkeling
van vrolijke kleuren
herhaaldelijk plaatsvindt
die weerkaatst in ogen
zacht roest een
vriendelijke brom
tussen de gasten die
op een aangename
toonhoogte met elkaar
spreken en lachend hun
plezier en genoegen
in samen verdelen
In glinsters verpakt
in rood en groen
staan daar de in
glinsters verpakte
attributen die
horen bij een zalig
kerstfeest
de jaren van rust
tussen versieren en
opruimen hebben
geen afbreuk gedaan
aan de magische
gloed van weleer
de uitgepakte zaak
heeft zo te zien wel
veel stuk gemaakt
maar de tijd voor
nieuw is voorbij
deze outfit hoort erbij
schapen en hellingen
van rots en mos met
daarboven traditionele
kerstliederen samen
gegroepeerd rond de stal
met warmte voor al
de tijd heeft zich
verdikt met vele
anekdotes die nog
ieder jaar worden
bijgekleurd in eigen
gebeuren en jaartal
Met lange armen
ik voelde
hoe je blik
langs mijn
gezicht gleed
in het proberen
een glimp van de
corona argwaan
op te lichten
voor even
een doorkijkje
naar het leven
van voor deze tijd
bevrijd van
angst elkaar te
raken en dan de
ander ziek te maken
totdat je lach
me warmde en mij
met lange armen weer
knuffelde als toen
in gouden
momenten kwamen
we zo dichter bij
elkaar dan ooit te voren
voelden vertrouwen
in een toekomst
waar iedere morgen
opnieuw wordt geboren
In het avondrood
het laatste licht
van de kortste dag
fonkelde op jouw gezicht
je hebt de tranen
laten gaan na een
jaar moeizaam sparen
gelegenheden genoeg
maar emoties laten
zich nu niet meer bedaren
de liefste dingen
zijn ons afgenomen door
op afstand te coronen
alles wat van waarde is
wordt nu door het
negeren opzettelijk gemist
ik heb je handen genomen
samen hebben wij ze gewassen
in de zee van onze dromen
heb je heel even
geknuffeld in het avondrood
tot mijn kus je ogen sloot
het nieuwe jaar is de rugzak
legen en je eigen straatje
weer gewoon met liefde vegen