Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Woestijnwinden
ik voel de pijn
weet dat woestijnwinden
schralend waaien door
het schuren van fijn stof
zo is ook iedere
plaats te achterhalen
waar eeuwen tijd hebben
vermalen tot couleur lokale
een mengeling van
kruiden en bereidingswijzen
van de gewassen van het
land met trotse hand
ook armoe en verstarring
bepalen dagelijkse kost
in het soms uitzichtloze leven
wordt er niet met eten gemorst
maar de ketels pruttelen
en garen vlees in de
mediterrane ambiance
alsof het altijd feest is geweest
Echte mannenzaken
zij wiste
de tranen van
haar gezicht
maar de beddingen
bleven vochtig in
onbenoembaar verdriet
haar treurnis in
dit lied gold niet
de dingen van de dag
maar meer de
stappen die anderen
in overmoed namen
zij was tevreden
met de tuin en
een kleine stapel vee
alleen hij wilde meer
de stad en verder weg
voor echte mannenzaken
hij is gegaan zij droogt
in de tuin van herinnering
haar tranen in dit stil bestaan
Schermde schimmig
de passen
waren afgemeten
alsof het gaan
structureel verbonden
was met ons bestaan
voor zwierigheid kul
en vreemde strapatzen
bleek er geen ruimte te zijn
hun vertoon schermde
schimmig en incidenteel
ontsproten aan
losbandige geesten die
keten belangrijker vonden
dan orde en rust in ons al
zo saaie burgermansleven
het was niet alleen
de avant garde maar
ook van binnenuit werd de
moraal op de hak genomen
in gewone menselijke dromen
Een tikje snobistisch
ik heb het rusten
gecultiveerd tot een
er bijna niet meer zijn
het futiel fysiek
contact gaat via
traag reagerend schuim
waarbij zwaartekracht
om de tuin wordt geleid
door optimale ondersteuning
ik zweef en begeef
mij naar hogere sferen waar
mijn geest gelijkgestemden vindt
niet voor een
toepasselijk lied bij
dit zeer exceptionele feest
maar om samen de
harmonie van expansie
in gedachten te ervaren
iets van het komend
goddelijke nu al in het
aardse te kunnen evenaren
een tikje snobistisch
wij zitten god op de huid
zijn dus de anderen al ver vooruit
Handgeschreven inkt
ik heb de opstanden
meegemaakt die
voortkwamen uit de
taalarmoede van de
laatste twitter jeugd
kristalnachten gezien
van sprekende boeken
die hun inhoud in
stralende decors etaleerden
aan de vele analfabeten
geheime bijeenkomsten
bijgewoond in afbladderende
cultuurparadijzen waar
echte schrijvers nog signeerden
met handgeschreven inkt
waar ook soft occulte
groepen stukjes landschap
onder de aandacht wilden
brengen door het weer
benoemen van kleur en geur
er was geen scholing
maar wel begeleiding
en coaching van de
achterstanden in psycho
emotionele ontwikkeling
het was geen babel
in elkaar niet verstaan
maar een nieuw neuro
linguïstische programmeren om
de achterstanden tegen te gaan
Oude rockers
in een vluchtige view
langs het publiek
zie je de trends
van het laatste moment
nog vaag kleuren hypes
uit een andere tijd die
weer reikt naar vintage
retro en authenticiteit
een cyclisch modebeeld
dat het gebrek aan
eigen inspiratie weer
eens loepzuiver deelt
waar nostalgie
in poets en blink een
lege ziel verbeeldt omdat
vernieuwing jammerlijk ontbreekt
kentering is bij
lange na nog niet in zicht
de kuddes grazen weltevree
oude rockers gaan nog jaren mee
Het heilige vuur
spiralend
speelt zand
met wind
in de woestijn
het heilige vuur
is al lang gedoofd
in de schoot van
rots en overhang
verlaten ruïnes
wachten op sloop
door erosie van
gestapelde steen
het schimmig leven
naast de scheve
olijfboom is zijn
schuilplaats al kwijt
steeds hoger
duinen woestijnen
laten culturen stranden
in verzanden als puin
Na het demasque
ik zag je spelen
jij had de lach van
duizend minnestrelen
in een lieflijke variant
een stem met
minstens drie octaven
die jij heel frequent
afwisselend op liet draven
ogen die traag loken
met tranen van
kinderen te vinden op
een zigeunerschilderij
jouw onhandig
bewegen bleek een
zegen voor de act die
jij van nature speelde
pas na het demasqué
mocht ik zien wie
jij was en waar jij
je ziel verborgen had
grijs domineerde tinten
uit je persoonlijkheid
geen uitgesproken karakter
na je knipoog zag ik pas de clown
Nog steeds gedreven
ik heb ze gezien
de vingertjes geheven
het eerste lichte beven
bolle wat kalende
koppies met ogen
nog steeds gedreven
snorren en baarden
compenseren verlies
van de ooit wilde haren
op het randje van
betweterij verkondigen
zij nog normen en waarden
ervaren door vele jaren
veranderingen volgend
blijven zij trouw aan hun bron
de zon en het licht
van de schepping in het
cyclisch bestaan van komen en gaan
Authentiek
haar huid was
tanig zongebrand
de vingers lang
pezig gespannen
aan haar hand
zij lachte een
paar tanden bloot
kakelde wat woorden
leefde op in aandacht
waarvan zij genoot
toch werkte ze
onverstoorbaar door
met noten en olijven
vroeg ons nog te blijven
voor een volgend glas
zij was authentiek
paste precies in het
grieks orakelplaatje
dat ik in de lessen
mythologie ooit zag
Voor Susie
"Mijn boeken zijn mijn vrienden"
Als je van hen houdt,
laat dan je handen glijden
langs hun glanzende of doffe huid.
Snuif de zoete geur op van hun jeugd
of de bitterheid van ouderdom.
Bekijk ze met liefde en eerbied.
Vergeet hen niet wanneer de wereld
je om wil vormen tot een vrouw.
Als eens de mensen je verlaten,
de dagen even stil zijn als de nachten,
weet dan dat zij je nog omringen
met rechte ruggen in 't gelid
of kromgetrokken door het vocht,
wachtend tot jij hen van hun stof ontdoet
en jullie in elkaar worden herboren.
Zonder titel
Als het mooiste gedicht een onbeschreven blad is
en het schoonste schilderij een lege spiegel,
als stilte de zuiverste muziek is,
wat is dan de zin van kunst?
Woorden zijn om mee te spelen
en de stilte schaakmat te zetten.
Kleuren en lijnen komen samen
om de wereld een nieuwe vorm te geven.
Wat roerloos was, wordt gewekt door ritme
en soms weerklinkt er in een melodie
een andere wereld, die heel ver weg is,
maar zich een ogenblik laat kennen.
Geen gezelschapsspel
waar zijn huis
en haard gebleven
wij omgeven ons met
spullen zonder leven
een decor
waarin wij figureren
het voetlicht gaat
pas aan na uitproberen
we spelen geen
gezelschapsspel
ploffen neer iedereen
bekijkt het zelf wel
in verder gaan
knippen lichten
gaat verwarming bij
naderen vanzelf aan
maar het huis voelt leeg
de haard brandt kitsch
onpersoonlijkheid is troef
de ziel blijft helaas zoek
Zondagsdichter c.s.
een zondagsdichter is een zondagskind
hij hoeft slechts een dag in de week te werken
hoe anders is het met de broodschrijver gesteld
die woorden rijgt alsof hij stenen klopt
en de verteller die schrikt van een experiment
maar wel door velen wordt gelezen
zij delen echter in hetzelfde lot
zij oogsten een meewarig lachje
bij de erkende vaklui in de schone letteren
Het patina van tijd
ik heb geen plaats meer
voor indrukken met grof geweld
waarbij mensen om zinloze
redenen beestachtig worden geveld
ooit ging het paradijs op slot
het kostte de mens zijn kop
die in hoogmoed dacht
nog beter te zijn dan god
het patina van tijd
doet de geschiedenis weer
glimmen in de mooiste dingen
die er in al die eeuwen zijn gemaakt
geraakt door licht
van hemel hebben zielen
van kunstenaars de volmaaktste
schatten uit het paradijs gehaald
De steen van rosette
het waren geen vingers
die schreven maar
tekens die leefden
gebeiteld in steen
spraken zij over jaren
verhaalden intens het bestaan
in komen en gaan
van mensen en machten
voorspoed en rampzalige krachten
eeuwen hebben zij getrotseerd
om hun historie kenbaar te maken
maar de taal was het spreken verleerd
tot de steen van rosette
het schrift openbaarde en zij
hun boodschap konden verklaren
Bevlogen muziek
ik heb stukken
uit de hemel gespeeld
met bevlogen muziek
teksten geschreven
die er in hakten
bij het grote publiek
wereldbekende
meesters ontmoet en samen
geschilderd op open doek
toch is mijn
naam niet gekend
als persoon nooit aanbeden
ik vonk talent
in solo's en orkesten
beziel letters in zinnen
breek het licht
als magisch realist
tot buitenaards vergezicht
nog ben ik de bron maar
mijn zon schijnt al kapot
heel diep van binnen
Als de spiegel beslaat
de groten uit
de geschiedenis hebben
altijd een naam gehad
maar door hun leven
liep een schaduw
die de echte macht bezat
zij waren naamloos
moeilijk te traceren
deze onzichtbare heren
hoewel soms dames
staat konden maken
zij liepen minder in de gaten
ook in het klein
spuugt schaduw zijn venijn in
levens die met lach lijken omgeven
weet dat als
de spiegel weer beslaat
je eigen schaduw voor je staat
Paulien Cornelisse
Paulien Cornelisse;
DE ster van de Nederlandse taal.
Anekdoten en woordspelingen?
Zij verzint het allemaal!
Een goede grap met taal bedacht?
Dat is vast het werk van Paulien weer geacht.
Met Paulien is het lachen, gieren, brullen
door middel van haar taalkennis te smullen!
Het oude goud
je lach koestert nog
het oude goud dat van
diamanten en briljanten
in een klassieke setting houdt
je nipt de rode port
zoals in vroeger tijden
koket en welbespraakt
kon jij iedereen verleiden
ogen twinkelen als voorheen
toen jij het stralend
middelpunt van de society was
in een aangeboren gastvrouw schap
jij bent niet op retour
het tikje ouder wijt je
aan de tijd die sneller gaat
dan er voor aangename dagen staat