Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De bijenkorf deel 2
de kleuren op het plein veranderden
gingen naar de formele kant er werd
stevig uitpakt en de pers
werd geweerd dat duidde op
een grotere gebeurtenis dan
alleen het zichtbare gedeelte
deed vermoeden.Een grotere kring
werd gevormd als veiligheid
het gonzen had een warm donkere
dreigende klank aangenomen
beweging veel soldaten bij
de vliesvleugelen die
een corridor leken te vormen
het doden van dringende mensen
was gestopt door orde mensen
die bezig waren met transport
naar ziekenhuis of andersinds
op het plein leek alles
weer redelijk onder controle
ook de persmuskieten werden
op afstand gehouden
de paniek bleef onverminderd
omdat niemand wist hoe en waarom
een ontmoeting met de korf
een korte info uitwisseling..
Het doden van mensen was
geen strategie wel werden de bijen
door mensen gedood zij hadden
opeen afgelegen plaats
in het oerwoud merkwaardige
mutaties ondergaan de vleugels
hadden nu als taak de oplopende
temperatuur te reguleren in
de korfomvang van tien bij 2
en 5 meter grote vleugels
ook gemuteerd speciaal
bij de inzet voor de
gemeenschap bij de
temperatuur- en vochtregeling
zo had ook de logistiek in
de transformatie zijn eigen
eisen gesteld net als
de verdediging van koningin
en leefgemeenschap
verandering en mutatie
werd gestuurd door voeding
en speciale eiwitten in
de mitrochondrieen
De bijenkorf deel 1
nog steeds stroomden
mensen naar het plein
dat gonsde als een
bijenkorf in vol bedrijf
met raten waarin alle
doden in de meest
vreemde houding lagen
op hun weg uit paniek
het bleek een catastrofe
van ongekende omvang
door zuurstoftekort pulserend
in een kring door onbekende
oorzaak zich verwijdend
en weer verkleinend zonder
zichtbaar begin en einde en
steeds nieuwe slachtoffers
het lot leek onontkoombaar
wie bij de binnenste kring
kwam verloor zijn kans om
te ontsnappen aan verstikking
door een totaal gebrek aan
zuurstof dat normaal in de
lucht zit oorzaak dood
door totale verstikking
langzaam nam het gonzen
van de korf geluiden af
de activiteiten in de
binnenkring werden minder
er leken mensen te kunnen
ontsnappen na een lange
doodsstrijd en zij bleven
steeds verder het centrum
Zijn apocalyps
ze proefden
de verteerbare
coupletten van
het lied lachten
hoog giechelend
en gingen weer
verder met hun
oefeningen
die een aantal
snelle vocalen
lieten horen met
af en toe een
verdwaalde
dissonant die
meteen er uit
gestreamd werd
want gevaar voor
herhaling was groot
bij deze oefensnelheden
in de commercie
konden zij zich geen
fouten permitteren in de
live uitvoering en
gezichten waren snel
te vervangen maar in
stemmen zaten werelden
van wonderen verstopt
die niet opgespoord
konden worden de laatste
ontdekkingen iedere stem
had myraden veel echo's
die sneller waren dan licht
en die het universum
als bestemming hadden
inhoud en afzender
voor ons onbekend en
nog geen antwoord aan
de wereld die zijn
klimatologische apocalyps
uiterst snel aan het inhalen was
Verlamd van schrik
handen rustend
op de balustrade
blik op verder
kijkend naar
het open
spiegelend
verlopen van
de horizon die
niet te vangen is
weidsheid
die geen
grenzen kent dan
de belemmering
van ons eenvoudig
zichtvermogen
dat niet alles
registreert wel
uit de verre verte
en daar de kleuren
van angst kan
waarnemen in een
ons onbekende
frequentie
naderbij sluipend
in stinkende
emotiegolven zonder
zich bloot te geven
in een vorm van
contact die bij
voorbaat al
weerzin- en
afschrikwekkend
overkomt zelfs
al op deze afstand
waar wij verlamd
van schrik verblijven
Kaalslag en dood
wij zijn de strijd
aan het verliezen
van de wereld
om ons heen het
kwade genius
in de mens
heeft de
overhand
ook de natuur
staat dik op verlies
stikstof en co2
zijn restproducten
van onder menselijke
regie gepleegde
arbeid van hand
en machine
de soorten in
de plant en
dierenwereld
sterven in
ras tempo uit
diversiteit om
in de natuur te
schakelen verdwijnt
de mens leeft
langer maar in een
altijd ziek lichaam
het weer is
totaal van slag
dat hakt in alle
voedselketens tot
kaalslag en dood
Ruimtegruis
ik heb nog niet
zo lang geleden
het eerste ruimtegruis
in de oogopslag
van mensen gezien
als stukjes aandacht
merkwaardig zonder
enige verbondenheid
met moeder aarde
in buitenissige kleuren
en adembenemende
vorm en outfit
nog waren het
incidentele
ontmoetingen
maar hun aantal
werd snel groter in
modiaal constateren
bijzonderheden
waren hun motoriek
en de manier
van communiceren
dat plaats vond op
uitwisseling van contact
neuraal electrisch niveau
zo ongeveer als delen
van ons zenuwstelsel
en hersenen net als
het bewegen en soepel
coordineren van spieren
nog was er geen paniek
voelde de mens zich
niet overvallen maar hoopte
op kennis en kunde van
de groepen buitenaardsen
bij de dreigende apocalyps
Kleine angsten
een heerlijk
open gezicht
toch sluimeren in
het zwart van
je ogen de kleine
angsten van de
donkere nacht
het onbekende
geluid dat de
wind rammelt aan
een losse plank
het grintpad dat
zijn stenen in
de nacht herschikt
toch ben je
fier genoeg om
de angst niet
te laten zien
wel de blijdschap
las je weer in de
kamer terug bent
met het hoogste
woord dat je het
ondefinieerbare zwart
naar de prullenmand
hebt verwezen en deze
snel hebt geleegd
voor de zekerheid
Zonder leven (2)
in de veelheid
van leven en
bewegen
ben jij bewogen
met eigen ogen
door de natuur
het schitterend
passend systeem
kapot zien gaan
omdat de
synchronie door
mensenhanden
is gaan stokken
de natuur en wij
zitten met
onherstelbare
brokken nu ook de
schepper is vertrokken
Die erbarmen krijt
ik wist dat
als ik zou
loslaten
mijn vlucht
de aarde zou
verbazen
geen
geschreven
of angstig
open gesprek
maar meer
verlamming
aan de grond
genageld in het
zien gebeuren
het besef
dat je niets
kunt doen
dat is het
volle leven
in actie waar
iedereen
zijn focus
op heeft
zo gefixeerd
dat men het
echte leven
totaal vergeet
in het intens
mee beleven
pas als gebrek
aan perspectief
de mens ten gronde
heeft gericht komt
spijt in de oerkreet
die erbarmen krijt
De eerste trein
zijn ogen
waren dood
al overleden
toen hij besloot
de eerste trein
te nemen
die denderde zo
lekker door
vol massa voor
de grote flits
in je gezicht
in nog donker
ochtendlicht
kon ik hem niet
zo laten gaan
riep hee zonder
naam en pakte
de mouw van
zijn spijkerjack
voelde weerstand
in beweging door
moeten gaan
nog had hij mij
niet aangekeken
met zombieogen
en onvaste tred
met een gebed
naar de sprong
waar alles begon
hij wrikte stevig
wilde los ik hechtte
we struikelden
voorover vallend
met hoge
gil en doffe
dreun die de
voertuigen deed
stoppen en wij met
bloed aan handen
en gezicht jankten
en lachten met nog
een mouw van het
spijkerjack om
samen in te leven
Donker na het laatste licht
ik heb het
laatste licht van
de aarde gevist
nog rest slechts
dwarrelend stof
zielloos
zonder energie
vorm gewist
de structuur
al lang vergeten
omdat leven
zonder ziel geen
herinneringen telt
in een context
zonder reflectie
ooit is ons de
ziel gegeven
kwamen essenties
in de stof
weer tot leven
die spiegelden
in wederzijds
communiceren
naar eigen beeld
en gelijkenis
niet identiek
maar naar zijn
levende ik
het was geen
vreemde want
wij deelden het
geheel van zielen
in samen voelen
en ervaren van
alle emoties
De stille trom
de stille trom
ik wil de dood
ontlopen want ik
ben gaan dromen
heb al vroeg contact
gemaakt met alles
om mij heen
voelde aan
de aarde en zij
warmde terug
aaide stenen
die spraken elkaar
achter mijn rug
wuifde naar
wolken en
vlaagde met de
wind had ontzag
voor zwaar onweer
het donderde zo hard
ik leefde in
mijn dromen
voelde al als kind
waar de grijze van
het noodlot school
die iedereen vindt
en toch met alles
om me heen dat
dromend leefde
wist ik dat hij me
niet zou vinden
ik was nooit alleen
het noodlot geeft
zijn ijskoude hand
vraagt of ik mee wil
gaan maar alles keek
om ik was vertrokken
met de stille trom
Of nee en amen
ik zag het
lichtspel
van de zon
in de laag
hangende
wolken als
een heuse
trouwjapon
waar wind
de banen tule
bewoog en
af en toe
ondeugend
uiterst subtiel
de petticoat
oplichtte
zij liep op het
bedauwde pad
met sterke stap
en zeker van
haar zaak
pas toen miste
ik haar
wederhelft
die nog in
tweestrijd was
of hij ja dan
of ook nee en
amen zou zeggen
als hij tenminste
ook ooit nog
aansluiten mocht
Angst psychose
is er nog
iets echts
dat je kunt
vasthouden
voelen of het
warm of koud
is er iets dat
communiceert
contact maakt
ons het gevoel
geeft dat we
leven en nog
steeds bestaan
vooral het
weten dat wij
niet alleen zijn
die angst is
een psychose
aan het worden
te horen en
zien in alles
om ons heen
dat steeds meer
aandacht vraagt
ook ik heb
mijn keel schor
geschreeuwd
om een reactie
te krijgen want
eentje is al
voldoende om
niet gek te worden
tot nu toe is
het beangstigend
stil gebleven
want angst geeft
mij geen recht op
zelfstandig leven
dat alleen een ander
mij zal kunnen geven
Nog geen fysieke dreiging
nog was er
geen fysieke dreiging
van oorlog of geweld
maar de tekenen
logen er niet om
hun gevolgen
op de lange termijn
deden de dagelijkse
souplesse teniet door
zorgen en stemming
veerkracht en alert
reageren namen af
deuren bleven gesloten
de lach gebroken door
gebrek aan perspectief
zacht gefluister
en lichte huiver namen
bezit van menselijk
gedrag in verstolen
groepjes ongezien
het geblèr van valse
info overstemde
de restanten nieuws
brood en spelen bleven
het geestloos vermaak
Geborgen zijn
ik voelde kilte
opkruipen
zag klamme mist
dikker worden
het contact dat
er was verdween
onzekerheid
had mij
losgeslagen
van alle binding
in het vervliegen
verloor ik eenheid
delen was niet
meer mogelijk
zonder geheel
zinnen opgezegd
intrinsieke waarde
in woorden weerlegd
toch voelde ik
de warme hand
van het universum
oplichtend in dromen
waar geborgen zijn
eindelijk is gekomen
Voorbij het einde
kom
licht de
horizon op met
wat streepjes
ik wil
voorbij het
einde naar
beginnen kijken
donker
achter mij
laten en de
gaten vullen
die gevallen
zijn toen de
wereld in chaos
ontaardde
het holle gevoel
kwam waarin
zelfs echo de weg
kwijt was
mijn ziel in
kou gevangen
zijn einde
nabij wanhoopt
omdat contacten
verbroken zijn
in de rafels van
minimaal leven
een apocalyps
sneller dan licht
omdat god
doodzonde is
In lege ogen
zij keken
maar hadden
geen beeld
in lege ogen
vol gruwel
en lijden
waarvan
men de
intense
pijnen nooit
zal kunnen
vergeten
terneergeslagen
in houding en
bewegen in
dagen die hun
namen nooit meer
zullen dragen
nog zijn zij
niet begraven
zonder afscheid
valt het leven
nauwelijks
meer te dragen
een bestaan
vol vragen
en toch zullen
ooit opstand
en vergelding
verschijnen in
het koesteren
van haat in tal
van agressieve
dromen die ooit
overweldigend
zullen komen
Moordlawine
ik wist
dat het rimpelen
van de horizon
ooit over zou zijn
nog voel ik warme
golven komen
zij schroeiden
een werkelijkheid
die ik alleen maar
kon weerstaan
in mijn dromen
op de rand
van verbranden
met een buitenkant
zonder korst waar
slechts in het
vet walmend
kringelen van rook
de resten van
organische materie
te ruiken zijn van
de verzengde bodem
die steeds
plastischer in
beweging komt
gestuwd door
vloeibaar vuur die
de kromming van
aarde verwoestend
volgt van uur tot uur
groeiend tot een
alles dodende
moordlawine
Zonder enige angst
je ogen
schitterden
in de heldere zon
benen maakten
tempo om en om
de bosrand langs
en dwars over
de open vlaktes
zonder enige angst
met in het
struikgewas
het verborgen
in stilte wachten
op een veilige
oversteek met
als correctie op
snelheid moeders
felle liefdesbeet
de beek
klaterde opstandig
als begeleider
geen verkeerslawaai
het wit streepte
geluidloos zijn
aanwezigheid
tegen de blauwe
lucht lijnrecht af