Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vecht
mijn hart ligt daar bij jou,
jij vecht daar.
voor de vrijheid,
mis je mij?
wanneer krijg ik een brief,
wanneer hoor ik jou?
reis jij weer terug,
nu lig je naast me en lacht.
nu ben je hier,
mijn reizende soldaat.
Goede reis
ik heb geen woorden
aan je meegegeven
hooguit goede reis
voor jou was het
eindelijk prijs
gekoesterd als wens
herinneringen en
fragmenten verhalen
jouw aandacht in de mens
jij hebt gedeeld
bent gegaan blijft toch
bij ons in voortbestaan
Tot het tij keerde
ik schepte zand
maar het bleef niet kleven
in mijn hand
wilde details uit
het leven vorm geven
zij rulden weg op het strand
heb met de zee gesproken
zij heeft haar water vergoten
rijk aan herinnering
in een vloeiend decor
onder zon en wind
kreeg mijn visioen zijn gestalte
tot het tij keerde
de golven zich weerden
de creaties wisten van mijn hand
Ik heb verdriet
ik heb verdriet
en verlang naar je
ik mis je op al mijn
wegen,
ik voel me alleen zonder
je,
je bent mijn enige hoop.
wil je alsjeblieft zo gauw
mogelijk komen
mijn verdriet is groot
fluister mijn naam
opdat ik je stem weer hoor.
ik hoop dat je naar me luistert
en me niet in de steek laat.
ik kan niet zonder je.
je bent mijn hele bestaan.
verhoor me toch,
en kom,
ik heb liefdesverdriet,
maar blijf je trouw en
blijf van je houden.
Mijn geliefde
mijn geliefde,
hoelang nog
dat ik je kan kussen
je bent verder weg
als ik wens
ik heb je lief
blijf niet zolang
meer weg
ik mis je op al
mijn wegen
je bent mijn heelmeester
je maakt mij gelukkig
ons lijden zal voorbij zijn
we zullen elkaar gelukkig
maken,
lieveling!
Wanneer kan, en mag ik weer adem halen?
Wanneer kan ik zeggen,
dit alles is voorbij?
Wanneer kan ik zeggen,
na wat jullie mij aangedaan hebben,
Ik voel me weer vrij?!
Jullie betekenen niks meer voor mij.
Mijn aanklacht van mishandeling tegen jullie.
is nu meer dan een jaar geleden.
Nog steeds is de rechtszaak niet in behandeling genomen,
en is mijn angst en machteloosheid niet verdwenen.
Het is druk krijg ik dan te horen,
als ik meerdere keren naar het gerechtshof bel.
Maar de brief met de nieuwe datum van het opnieuw voorkomen,
die krijg je wel.
Wanneer ik jullie daders tegen kom,
schelden jullie mij publiekelijk uit waardoor ik niet af kom van dit gekwel.
Waarom moet het opnieuw volledig uit de hand lopen,
voordat dit een keer stopt.
Ben ik echt de enige,
die vindt dat dit niet klopt?
Meerdere keren zijn jullie niet op de rechtszaak komen opdagen.
Ik blijf met m'n gevoelens zitten,
en met opgekropte onbeantwoorde vragen.
Wanneer kan ik zeggen,
dit alles is voorbij?
Wanneer kan ik zeggen,
na wat jullie mij aangedaan hebben,
Ik voel me weer vrij?!
Jullie betekenen niks meer voor mij.
De tegenpolenkracht
de dag heeft
jouw kleuren vandaag
met af en toe een vleugje bekend
in de wind
die altijd door
je haren speelde met de zon
ja dat kon
in een kort en vlot kapsel
de trend iets vooruit
ik danste om je heen
trots als een pauw
om je blikken te vangen
wij zijn aan elkaar blijven hangen
door de tegenpolenkracht
liefde trok aan stootte steeds minder af
Hoe veel langer nog?!
Ik weet hoe het is om er alleen voor te staan.
Is dit dan meteen mij beslissing om jullie te laten,
en om alleen verder te gaan?!
Dag in en dag uit, heb ik verdriet
door de pijn die je mij hebt gegeven.
Grote woorden en kleine daden,
van alles wat je tegen mij zij en beloofde,
daarvan is niks meer overgebleven.
Je weet ik ben een gevoelspersoon.
Ik begrijp niet dat je ''het geluk'' en
deze beslissing overlaat aan jou,
getraumatiseerde zoon.
Begrijp mij nu niet verkeerd,
want ik hou van jullie beide.
Ik ken jou nu tien jaar,
maar hoeveel langer moet ik mezelf wegcijferen
en alles proberen te vermijden?!
Ik weet, tussen ons er is een groot leeftijdsverschil.
Maar ik besef, dat dit het laatste is wat ik had verwacht of wil.
Dit alles weegt zoveel zwaarder, dan alleen een bittere pil.
Ik weet hoe het is om er alleen voor te staan.
Is dit dan meteen mij beslissing om jullie te laten,
en om alleen verder te gaan?!
In witte sferen
er waren rozen
daarboven
in witte sferen
transparante muziek
lichtte op
bij vluchtig passeren
verbaasd naar
je lichaam kijken dat
alleen het zijn liet zien
nog een vage schijn
van het aardse
zonder vaste materie
het mysterie van
denken en overal
bestaan zonder gaan
geen woorden
maar weten
delen wat ooit is vergeten
voor haar ging
hemels boven open
in erkenning van geloven
Hoofd omhoog
ik heb geleerd om rechtop te lopen
hoe zwaar de last ook is
ik buig niet
mijn hart draagt de hoop
mijn geloof is sterk en ik draai me
van treurwilgen weg
het zijn net klaagmuren
je hebt er niets aan
ik zie een bijna oranje maan
met mijn hoofd geheven
zie bittere mensen om me
heen
klagen over de politiek, over
religie, vooral over zichzelf
ik loop rechtop en kijk in de
ogen van mensen
en ja hoor, soms zie ik daar
betrokkenheid in en voor alles
liefde
hoe zwaar hun last ook is.
hen hoor je niet.
Vol gratie
hebt je vleugels geschikt
met wat over was
van je verenpracht
wist je klaar
voor de lange reis
al vele jaren voorbereid
in afscheid ben je uitgewuifd
vol gratie vloog je naar de zon
keek nog een keer vluchtig om
Voortijdig gestreken
ik zag je
op de tak
koppie wat scheef
jij had alles wel gehad
vleugels die
niet wilden vliegen
voortijdig gestreken
door kaalheid en pijn
de zin in het leven
was je al even vergeten
omdat slapen rustiger
bleek dan ontwaken
toch laat je nog
het koppie niet hangen
in een intens verlangen
om bij ons te zijn
Een genaakbare kus
jij bent doorzichtig
als het fijnste kristal
vonkt kleuren die
zullen breken in raken
ik koester je rankheid
in gestileerde vormen
de hoge heldere tonen
die sterretjes tinkelen
samen componeren wij
de muziek van het
irrationele liefdesgeluk in
een warme genaakbare kus
De heer is mijn herder.
de here is mijn herder
hij herstelt mijn denken.
hij beproeft mij
en draagt mij
in zijn eeuwige armen
bij hem voel ik mij thuis
hij verkwikt mijn ziel
en leidt mij in het rechte
spoor.
hem heb ik lief.
De ziel
luister naar je ziel
die je een blik geeft
in je binnenste
in de diepe kern van
je ziel.
luister naar je ziel
die gaaf van binnen is
die gegeven is door onze
god
die oneindig is
luister naar je ziel
je ziel die je hart verwarmt
de ziel die nooit vergaat
maar licht geeft in duisternis
en je hart heelt.
De laatste rafels
ik heb ze uitgehangen
aan de takken van bomen
mijn zwakheden en dromen
in kleur en kwaliteit
gedateerd door onvermogen
om ze onder ogen te komen
het zijn geen geheimen
maar het voelt fijner om ook
de onzichtbare stukjes te delen
hebben en houden is nu compleet
de laatste rafels dansen op de wind
ben weer zo gelukkig als een kind
Je hebt me verlaten
je bent gegaan
zonder mij
als een bloem die het
gevecht van wind en regen
verloor
mijn geliefde,
Ik herinner me hoe je me in
de ochtend je warme mond
bood
oh, ik mis je zo
dat zal nooit veranderen
woorden
van eeuwige liefde
waren van ons op
toepassing
meisje toch...
je hebt me verlaten en ik weet
weet niet wat te doen
dus vouw ik mijn handen
in gebed
en schrei stille tranen in ons
vreemd geworden huis.
waar ik struikel over al mijn
herinneringen
(fictief geschreven)
Zonder woorden
ik streel de steen
voel verbondenheid
raak zo mijn frustraties kwijt
het is geen monoloog
in zonder woorden samenspreken
heeft hij zijn warmte afgegeven
chinese muur of boeddha's buik
het maakt niet uit wij gaan voor
rust en tijdloze standvastigheid
Lege straat
langs deze rustige straat loopt men bedaard
in een leegte zonder woorden
een “nette “glimlach stevig geplakt over niets
altijd maar de schijn ophoudend
het gaat goed met ons hoor...
er wonen geen kinderen meer in deze buurt
ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach
tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop
de schommels werden verwijderd
als je goed luistert in de avond hoor je de
echoën van kinderen die geleefd hebben
ooit was dit een drukke straat
nu bespreken de bewoners nieuws van geen
enkele betekenis
om niet te bezwijken onder hun last zoekt
men de buren op want hun verhalen zijn
gelijk aan die van hen. ze drinken thee dat
bitter smaakt
ze zijn ook bitter
achtergebleven op een plaats waar kinderen
behoorden te zijn.
nette “glimlach “ vastgeplakt over streepjes
lippen... bleef men achter, kinderloos
kinderlevens, zo ontzettend broos
ze zijn allemaal gestorven
De solo's voorbij
heb mijn vleugels gestrekt
ben tot de toppen gegaan
wist dat ik niet hoger kon
kende de verte
daalde langzaam in glijvlucht
keek af en toe achterom
maar de horizon wenkte
in het nieuwe verkennen
de solo's voorbij ook voor mij