Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Er gaat geen dag voorbij
er gaat geen dag voorbij
dat ik niet aan je denk
je bent het liefste in mijn leven
en ik hoop dat je spoedig komt
ik kan je niet missen
en ben dankbaar dat je van me houdt
je bent een lichtende ster in mijn leven
wil je nu komen en mij niet alleen meer laten
ik dank je wel dat je naar me luistert.
en we spoedig gelukkig zullen zijn.
lieveling, kom spoedig.
Ik ben blij en dankbaar
ik ben blij en dankbaar
dat ik mag leven
het is niet altijd gemakkelijk
maar toch mogen we blij zijn
kinderen van u, de allerhoogste, te zijn
en zijn liefde te mogen ervaren
ja, bij u woont liefde
liefde die ons zo goed doet
en onze pijn minder laat worden.
ja, blij ben ik, een kind van u te mogen zijn.
wilt u vandaag bij ons wonen
en ons niet verlaten.
en u boven alles lief te hebben.
Bij u zijn we thuis
bij u zijn we thuis
liefste god, liefste majesteit
u kunnen we niet missen
laten we elke dag meer groeien
in ons geloof
het geloof waarin u
ons bent voorgegaan
lieve god en here jezus
uw heilige geest zal ons
in alle waarheid leiden.
wij danken u dat we
uw kinderen mogen zijn
en wij weten dat u
ons niet zal verlaten.
we leven in de laatste tijd
die best moeilijk is
maar u zult ons niet alleen laten.
dat weten we zeker.
dank u wel, lieve vader.
Een hete zon
mijn handen
geven warmte
aan jouw vruchtbaar
zwarte grond
mijn lachjes
lichten bij als het
zaad ontspringt
in de morgenstond
lief afgedekt
weerstaan zij de
sterke straling
van een hete zon
om later
te ontluiken en
weg te kruipen in
het prille groen
jij bent echt
geen kasplantje
groeit en bloeit voluit
door kusjes op je huid
Zonder applaus
ik zie het scherm
blijdschap stralen
hoor hoe kleur en beweging
verhalen van gelukkig zijn
weet dat
onzichtbare draden
alles besturen waar
wij maar naar moeten raden
toch zijn het
geen marionetten
met voorgekauwde teksten
zij hebben hart voor de zaak
zijn gekozen om
hun warme empathie
de sociale vaardigheden
in het bereiken van de ziel
maar zonder applaus
kunnen zij niets geven
krijst stilte eenzaamheid terwijl
iedereen hen de status benijdt
Melancholiek
je lach
klinkt zacht
uit het bedje
van tranen dat
in je ogen glimt
melancholiek
is de muziek
die ons liefdevol
meeneemt naar
tijden van toen
waar foto's
nog leefden en
families saamhorigheid
straalden in moeders
die alles weten
nu leggen wij
stukjes van deze
puzzel bijeen er
ontbreken velen maar
jouw ogen zien iedereen
Vervuiling als buit
ik weet van
de wereld en wind
zuurstof in geurige luchten
nog lach ik naar
het kind dat fijn
stof ademt op straat
niemand gaat vluchten
ik tel de jaren die het de
mensen gaan kosten
we accepteren gewoon
hopen niet de klos te zijn
van dit allemaal nietenfestijn
zo schuiven we
alles steeds verder vooruit
met totale vervuiling als buit
eenrichtingsverkeer
van het ergste soort is het
perspectief dat bij mensen hoort
Stukjes wereld
ogen verwijlden
nog even bij mij
voordat je lach de
drempel had genomen
jij weer terug
was gegleden naar
de stilte van dromen
in het tijdloze spelen
door samen praten
ontdekten wij stukjes
van de wereld die
wij nog steeds delen
waar ik ooit jouw
hand heb gepakt ben
ik ook door jou naar het
tweede plan geschoven
er waren emoties
maar ook veel plezier
in onderhuids genieten
daar en ook hier
nog zoeken wij de schat
en willen weer feest
ook als het samenzijn
zijn glans al verloren heeft
De kleinste pasjes
jij maakte
de kleinste
pasjes zo fijn
dat de
muziek een
mozaïekje spatte
als kunst op de
rode aderen in
de marmeren vloer
waar de dans
haar kloppend
eigen leven leidde
roffelende
hakken kaatsten
de spanning steeg
tot de finale
het staccato omarmde
en stilte emotie schreef
Ongekende tijden
Mijn ongekende tijden
zijn toepasselijk geslopen
om sloten van de deuren
en mijn dagen weer te openen
Als de zon in donker schemert
en het luisterend aspect zich toont
is voorbehoud op mens en kracht en
geen taboe over zijn ingesproken dood?
Geen waarden geen concept die
de verlangens doen verbreden
mijn hoofd was al onderweg maar
mijn hand nog in 't verleden.
Als tegenpolen
ik zag haar
zwaaien trager worden
voelde kou in
een steeds ijlere lucht
nog konden wij
elkaar niet laten
hebben nooit berust
in een levenslange vlucht
als tegenpolen
wisten wij de krachten
van het spelen op
het scherp van de snee
in samen leven
namen wij natuurlijk
ook het risico van
onszelf kennend mee
maar juist waar
haten ooit de overhand
zou krijgen weet intense
liefde dat uit de weg te blijven
wij zijn voor elkaar bestemd
zijn grenzen over gegaan
waarvan weinig mensen
het bestaan hebben gekend
Met duizend ogen
ik hoorde een lied
uit de vierde dimensie
waar magie en mystiek
de klankkeuzes zijn
liet me meevoeren
door stemming en sfeer
naar grenzen van weleer
in de diepte van ons hart
overweldigend was
de smart en het
mededogen dat met
duizend ogen warmte gaf
na een korte heling
ging ik weer omhoog
waar de ruimte haar
schittering ingetogen bood
vergeten tijden hun
weergaloos kleurende
vergezichten lieten zien
van eeuwen voordien
zacht nam de echo
mij mee naar het refrein van
herinnering want ook
dit lied kende eens zijn begin
In kerend tij
ik streek
heel even
tegen de vleug
probeerde
de sporen
nog te wissen
maar mijn
handdruk was
niet te missen
zag wolken
groeien tot
een felle bui
in ogen die
al stormden
in kerend tij
waar ooit
liefde en geluk
balanceerden
brak nu de hel
in wisselend
snel weerlichten
later vonkte
weer je blik
samen jij en ik
Lichtblauw ver
zijn voeten
blijven onverzettelijk
in kleilagen van
vele eeuwen her
nog kijken zijn
ogen lichtblauw ver
onverschrokken naar de
horizon zonder obstakels
de rechtlijnigheid
van het land verankert
zijn karakter wortelend
in normen en waarden
die geen tolerantie
aarden omdat toegeven
wennen is aan zonde een
ongekende boze binnenlaat
toch breekt er iets
als zijn schip strandt
door getijden verwrakt
lijden maakt mensen zwak
of zou het nog
te delven graf de
opening zijn naar het betere
leven dat de here voor ons zag
Zomerend strand
je lachte
ik zag hoe jij
de wereld
bedekte met een
dun laagje goud
voelde jouw
warmte gloeien
in hoe jij alles
lieftallig met
zijden bestreek
zag tedere
gebaren in ogen
die staarden
naar jou als
bron van de zon
raakte je hand
wist in je blik
licht witte wolken
jij golfde al zee
op zomerend strand
Versteende agressie
zacht sprak stilte
eindelijk zijn woede uit
ik hoorde de woorden
boven het geluid van
don't cry for me argentina uit
madonna's vocaal en
gebaar had mij meegenomen
terug in de tijd waarin gelijkheid
een ideaal was in een wereld
vol onderdrukking haat en nijd
ik kende het gevoel
al levenslang in wisseling
van liefde en angst
voor de vlam die brandde in mij
hoe laat ik mijn emoties ooit vrij
waarom fluister ik jouw naam nog
door benny neyman
hij heeft dat weergaloos
gedaan voelde mijn onmacht en
versteende agressie feilloos aan
ja ik laat me leiden
door tekst en muziek
die ik als het nodig is
met anderen kan delen die ook
gevangen zitten in latent verdriet
Vol nieuwsgierigheid
het is niet
een paard dat
hij zo bewondert
zij is zijn vriendin
met een warme huid
ogen die hem altijd
volgen in een hoofd
vol nieuwsgierigheid
die ieder keer weer
tegensputtert bij
het sturen waardoor
bochten langer duren
zijn kameraad
die rotsvast naast hem
staat in hem gelooft
ondanks zijn stoere taal
natuurlijk verstaan
zij elkaar in de taal van
houden van ook bij haar
gaat liefde door de maag
De laatste link
in klein bewegen
stribbelt materie
met vasthoudende
weerspannigheid tegen
waar eigenschappen
karakteristieken zijn
voelt aantasting
als structurele pijn
net als in het
organisch leven is
er respectvol bestaan
in met elkaar gaan
juist verbinding
is nog altijd de
laatste link die voor
het leven kenmerkend is
Alchemie
ik was verliefd
op mijn atelier
hield van licht en
donker in vleugjes
magie en mystiek
ook van de vaten energie
die ik mocht gebruiken
met pigment en kleur uit de
boekenrij vol alchemie van
nader vast te stellen tijden
vaak waart hier de wereld
van hiernaast nog rond met
verbaasde ogen zonder mond
zij golven hun voelbare
muziek met info door mimiek
ik schep geen kunst
maar balanceer in
liefdevol creëren op de
grenzen van volmaakt als
ik aan een stukje hemel schaaf
Fijnbesnaarde luchten
ik zag de muziek
hoorde in de verte kleuren
tonen componeren tot
een harmonische melodie
trompetten schoven
blauw schetterend het
vooruitzicht op een
heldere cadans voor zich uit
witte wolkjes streken
langs fijnbesnaarde luchten
waar zij de zonnewarmte
zelf opklarend kusten
diep rakend trommelden
slagwerkers hun intrigerend spel
als de grote trom wat schaduw gaf
joeg staccato op het snelle leven af
het is een pandemonium
dit kleurrijke spektakel
waar de bruisende vitaliteit
een vrolijk heden voor orakelt