Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Haar aura
ik zag het
bewegen
zelfs de wind
was niet tegen
in een zacht
warm wiegen
de vlaagjes
accentueerden
het rond
vrouwelijk schoon
dat als droom
zomaar passeerde
haar aura
trok veel bekijks
kleurde in lach
en vrolijke ogen
een zonnetje open
in weerbarstig grijs
dit gebeuren
gaf de magie
van lentegeuren
al prijs in een
flow als cadeau in
bijna einde wintertijd
Verloren paden
wij voelden
wisten van elkaar
het zacht verbinden
met alles om ons
heen probeerden wij
die contacten te hervinden
gingen zingend op
verloren paden zoekend
naar meerstemmigheid
wij waren het gevoel
van zielsverbondenheid
alweer eeuwen kwijt
in de verte kleurden
bloemen hun harten
wiegend in de wind
zij wisten dat wij
kwamen hebben
onze blikken lief verblind
zo delen zij
maken ons weer deel
van het totale leven
want juist in geven
zullen wij ontvangen waar
naar wij al zo lang verlangen
De gesikkelde maan
ik liep over
serene stralen
van de warme zon
moest af en toe
springen als schaduw
een offensiefje begon
en donker mij
snel naar hogere
sferen dwong
waar licht in
blauw transparant
de hemelboog spande
haar perspectief
de rust gaf waar mijn
ziel naar verlangde
ik oneindigheid voelde
als helend bad na
een stressvolle jacht
en lachte bij
het zien van de
gesikkelde maan
wist precies
hoeveel tijd ik in de
eeuwigheid had te gaan
Wintert vorst
nog donkert
herfst in de
humus van nat blad
wintert vorst
sporadisch onder
dit afdekkend pak
het rustige is schijn
onstuimig bruist en
heelt de evolutiepijn
daar ontkiemt
wat ooit is geweest
maakt lente al tot feest
voor hen die in de
aarde onrust voelen waar
voorjaar is gaan woelen
Het vloeiend zacht
kleuren spraken
niet meer aan
verfletsten in
contrast met
strakke vormen
intolerantie
verbood het
vloeiend zacht
in elkaar opgaan
naar balans
had pigmenten
versterkt de
viscositeit nog
soepeler gemaakt
toch stokte het gaan
pas in verwarmen
mengde alles subtiel
maar viel later weer
terug in de starheid
van een koude realiteit
De rode zee
traag rookt
het vreugdevuur
zijn grijze chaos
in de rode zee
van de chinese rol
het dauwt en
waar je stapt plakt
het restant van
kleuren en illusie
aan je schoenen vast
de honden trekken
in hun angst om weg te
komen van deze voor
mensen toch wat bizarre
restanten uit hun dromen
donker heeft
oudjaar een barmhartig
ogend gezicht gegeven
het was gedaan in vuur ging
het laatste uur naar de maan
vele handen zijn geschud
in wankel evenwicht
op het nieuwe jaar is
alweer stevig ingezet
drankvoornemens onverlet
Verankeren met angst
wij hebben te vaak
naar elkaar gekeken
goedkeurend met
de vingers geknipt
als trouwe volgers
hebben wij vergeten
om zelf te leven en
jaren hun stroop gelikt
wij deinden mee
in politieke golven
hand in hand om
hen samen te volgen
tot het eerste bestand
en de muren verschenen
die de maatschappij
in isoleercellen deelden
op stormachtige avonden
hoor je ons loeien
als robots ons boeien
en verankeren met angst
opgeborgen en
aan de ketting gelegd
in een leven zonder zorgen
met een gespreid bed
toch gaan wij ooit
ontsnappen er zijn al
wolven onder ons die
in schaapskleren wachten
In vergeten tijd
het guurt in het
laatste stukje
ommuurd van
het afgelopen jaar
ze zuipen en snuiven
kotsen ergernis in
de liederlijke taal
van poolse knopen
op de hangplek
met sensoren die
witte gezichten
uitgestreken oplichten
het kansloos
perspectief tekenen
van de dief die in
vergeten tijd zijn straf belijdt
nog schoppen zij
de flessen tot scherven
van een maatschappij
die zij zo gaan erven
tranen van onmacht
breken de kracht om
meteen te veranderen
toch is er een die nog lacht
Het tourniquet
zij veinsden
verdiensten
liepen zelfverzekerd
naar het tourniquet
wilden ongehinderd
passeren maar
stonden door die
ene vraag perplex
u bent geboren
met helemaal niets
van wie heeft
u dit allemaal
genomen toch niet
om met zoveel
de weg op te gaan
van alle dromen
er werd gerekend
met plussen en min
maar een vergelijk
bleef uit omdat de
waarden verschillen
tussen optelsommen
van de geest en die
van billen en buik
handen geschud
principes bijgesteld
zonder bagage gingen
ze naar het nieuwe veld
verantwoordelijkheid
voor alle anderen was
hun enige gift de rest
kon totaal worden gemist
Mijn dansen
ik kende
de passen maar
mijn dansen won
nooit een prijs
ooit probeerde
ik jou te leiden
maar jij verdween
al op de eerste reis
als stel was er
tolerantie in bewegen
wij kwamen elkaar
vaak onverhoeds tegen
ik week terwijl
jij dan langs mij gleed
de slinkse tussenpas
maakte ritme compleet
in jou heb ik mezelf
nooit kunnen vinden
zag altijd een vragend
gedogen in je ogen
ik was er niet om
samen eer mee te behalen
maar enkel om jou een
leven lang te doen stralen
In staal gestileerd
ik heb de kussen
armzwaaien en
samensmeltingen in
alle omhelzingen geteld
waarbij in het amen
van samen de kwaliteit
van de feestelijkheid
aan de orde is gesteld
met stip vonden wij
de geboorte van het kind
het unieke moment
omdat ieder mens
dat ooit van zichzelf
heeft gekend en nu
opnieuw beleeft in een
andere tijd met zelfbeeld
als runner up
de boom in al zijn
verscheidenheid
van nordman groen
tot in staal gestileerd
met ballen en versiering
die ons meer dan alles
over de bezitter leert
het stapje terug
was voor de kerstmaaltijd
met geld en zorg toebereid
maar ook hier heeft het
ego zijn plaats heroverd
de ogen zijn niet meer op
het kind gericht maar kijken
naar wat men op zijn bordje vindt
Het stille woord
het filmpje
is gebroken
de werkelijkheid
staat stil met
beelden uit
geschiedenis
maar heden is
alleen maar wit
er wordt
bewogen zonder
registratie
gesproken in
het stille woord
er lijkt leven
maar de ziel
is men vergeten
de tijd is
zonder inhoud
zijn slag
en spirit kwijt
hoogtes zijn
niet uitgelicht
omdat schaduw
in de dalen ligt
langzaam
vloeien lijnen
naar de horizon
waar zij verdwijnen
in het punt
waar ooit onze
geboorte was
het nirwana bad
Geweven licht
zacht klingelt
illusie in de
top van de boom
schitteren sterretjes
in alle kleuren
van je mooiste droom
golft engelenhaar
op de weerkaatsing
van geweven licht
versluiert en
warmt zij de plaats
waar het kindeke nu is
magisch is de zang
waarin het diepgevoeld
verwachten klinkt
tot eindelijk ontsluiting
de tijd verdrijft met een
verlosser naar de eeuwigheid
Het geluid zong
het geluid zong
stilte weg
vulde lucht met een
aangename sensatie
golfde in een zachte
hypnotiserende frequentie
bespeelde het brein
met een rustgevend refrein
het ontwaakte
in lang rustende
altruïstische lagen
van de bezielde natuur
dit was het uur
na eonen verwachting
waarin gods vuur de
schepping ging warmen
met de geboorte
van het zo beloofde
kind waar mee de wereld
eindelijk zijn verlosser vindt
Torens van babel
ik heb ze
zien bouwen
de torens
van babel
maar niemand
was er ooit thuis
zij kozen
voor muren
in scheiding
van wolken
hebben geen
buren genaast
wel haast
om elkaar
te ontwijken
nooit mocht er
iets van enige
warmte blijken
er waren
slechts blikken
uit donkere ogen
die een schuw
contactvermogen
lieten zien
talen zongen
hun eigen lied
met lach en
nog vaker verdriet
in een melodie
vol stille emoties
soms was er
even de hand
die warmte reikte
in verstaan
met een diep
zielsbegrijpen
Hartverwarmend
je lach smeulde
zachtjes rood
in het aanblazen van
plezier gaven lippen
kleine vlammetjes bloot
hier wakkerde
later het vuur van
een zorgenvrij feest
met een opgetogen
heerlijk ontspannen geest
als altijd bewogen
je ogen als aanjagers
van wat er ging komen
in het oplichten van tipjes
uit illustere dromen
vol geestdrift stortte
de groep zich daar op
met dansen en zingen
alsof er een geweldige
prijs viel te winnen
in uitgelaten wiegen
doofden de vlammen van
het ooit verzengend vuur
samen bleef hartverwarmend
tot in het kleinste uur
Vragend gebaar
ik schoof
de wereld
aan de kant
maar uit de
spiegelwand vroegen
ogen om mededogen
openden handen
in een vragend gebaar
zonder te eisen
ik keerde me af
voelde het dreigen
door onmacht verhard
zij waren met velen
wilden graag delen
maar moesten langs mij
de scherven voorbij
van een failliete en
destructieve maatschappij
die alleen over
grenzen keek als het
prijskaartje hun voordeel bleef
Paradijste rustique
ik wist
het addertje
onder het gras
kende uit
babel wat een
spraakverwarring was
paradijste
rustique tussen
eufraat en tigris
leerde geduld in
wachten op verlossers
die vrede brachten
las de verhalen uit
het ooit beloofde land
geschreven met magische hand
over het uitverkoren zijn
te midden van vele volkeren
in de grote woestijn
in mythisch overdenken
gaat het nieuw geboren kind
ons eindelijk vrede brengen
Opgetogen ogen
hij wond haar
lichtjes om de
vingers van zijn
kleine vuistjes
opgetogen ogen
glansden in plezier
hij speelde het spel
in volle overgave
wilde alles in
hartstochtelijk uitdagen
om dichter bij de warmte
te komen van zijn dromen
in onbewust
de leiding nemen
richtte hij zijn wereld in
duidde waar de kleine
angsten kwamen uit
hun vaak subtiel begin
tot moeheid zijn
activiteit verving
terwijl de lach nog rond
zijn mond en ogen hing
en hij nog tegensputterend
toch zachtjes in slaap sukkelde
Zonder kortsluiting
zonnestralen
vermaalden
dipjes ongemak
verdampten
laaghangende
donkere gedachten
klaarde op
naar een hoger
energetisch niveau
waar de lach
haar positieve
spanning weer gaf
ogencontact
zonder kortsluiting
zijn afspraakjes had
ik mijn hand
terug vond tussen
jouw warme vingers
die mij lieten
weten dat vandaag
zonnig zou heten